زنده یاد« ابوالقاسم فقیری» را می گویم که در نیم روز دیروز سه شنبه ۲۰ آبان ماه خبر رفتنش در تیتر کوتاه رسانه‌ها قرار گرفت.

در سالهای دور تنها دو محقق عرصه فرهنگ عامیانه از فارس که برای «کتاب کوچه » با احمد شاملو همکاری داشتند دو نفر بیش نبودند، «ابوالقاسم فقیری» از شیراز و زنده یاد «حسن حاتمی» از کازرون که ترانه تحسین شدۀ «گنجشکک اشی مشی» از آثار اوست.

روش تحقیق فرهنگی ابوالقاسم فقیری نیز چون پیشکسوت فرهنگ مردم ایران، انجوی شیرازی با نگاهی فراتر از منطقه سکونت و یا زادگاه خویش بود، چنانکه از عنفوان جوانی تکاپو در فرهنگ مردم ممسنی آغاز و تا انتشار کتاب های متعدد از «باورهای مردم فارس»، «آداب و رسوم نوروزی در فارس» ، «سیری در ترانه‌های محلی»، «قصه‌های مردم فارس»، «بازی‌های مردم فارس»، «عروسی در فارس» و «واسونک‌های شیرازی» و... ادامه یافت، آثاری که حاصل دهه ها تلاش و قلم‌فرسایی و حضور میدانی این محقق سخت کوش برای درک آداب و رسوم عامیانه بود و همه اینها در گذر زمان برای حفظ نام و هویت فرهنگی کهن دیار فارس میراثی مکتوب و جاودانه می مانند.

حضور قلم و پژوهش های ابوالقاسم فقیری از دهه های گذشته در روزنامه های فارس از جمله روزنامه «عصرمردم» از روزهای آغازین انتشار این روزنامه در ۳۰ سال پیش از این تا روزهای پایانی حیات نیز نقطه عطفی برای گسترش تحقیقات فرهنگ بومی مردم فارس بود، چنانکه محققان پرتلاشی چون «محمد رضا آل ابراهیم» از استهبان، «صمد فرزین نیا» و «ایرج قزلی» از جهرم، مرحوم «منوچهر کدیور» از فسا و بسیاری دیگر از سایر نقاط پهناور فارس به شناسنامه فرهنگی دیار خویش پرداختند و با ارسال پژوهش های فرهنگی خویش به جریده های فارس و انتشار آنها در صفحاتی که دبیری آن به عهده استاد ابوالقاسم فقیری بود، هویت ماندگار آداب و رسوم عامیانه فارس را برای همیشه چون گنجینه ای گرانبها به حافظه تاریخ این مرز و بوم سپردند.

مکتبی که با پرچمدارانی چون «سید ابوالقاسم انجوی شیرازی»، «سید احمد وکیلیان»، «صادق همایونی»، «حسن حاتمی»، «جمشید صداقت کیش» در خطه ی فارس آغاز گردید و حالا نیز راه برای ادامه مسیر پژوهندگان جوان و دلداده به فرهنگ عامیانه باز است که با وجود بسترهای مناسب فنآوری و ارتباطات دیگر از دشواریهایی که آن زنده نامان در جهت گردآوری و تدوین آثار به جان خریدند، خبری نیست.

بنابراین بهترین دلیل راه، عشق و علاقه فرهنگی و مباهات به فرهنگ این کهن دیار است و دگر هیچ!