کسی می آید قرآن محمد(ص) در دست و ذوالققار علی در مشت با رایتی که نورانیت الله را از آسمان به زمین می آورد.
کسی می آید تا در ترازوی عدالت سهم هر کس را براساس نیازها و ظرفیت هایش وزن کند.
کسی می آید، خیلی دور نیست. جهان در سمت و سوی انحراف از معیارها در سراشیبی سقوط است و زمین و زمان آبستن حوادثی است که نیاز، عطر ظهور را در هوا می پراکند.
انسان حریص زیاده خواه که خود را به دنبال سرعت ماشین به اسارت برده است دیگر نیازی به هویت بخشی خود نمی بیند و عنقریب هوش مصنوعی دست ها را کوتاه و پا ها را از رفتن باز می دارد. چشمان همه به زمین و زیر و زبر آن دوخته شده و فساد و تباهی، ظلم و بیداد و نسل کشی و جنایت راه را برای آمدنی باز کرده است که جز امام عصر(عج) نتواند آن را طی کند.
کسی می آید تا بیچارگان و بازماندگان از زندگی را زندگی بخشد و انسان را آنگونه وارث زمین کند که دیگر هیچ قدرتی نتواند آنها را به بند اسارت کشد و یا به نام توسعه و رشد ، به روز سیاه چکنم بنشاند.
کسی می آید. خیلی زود، شاید زودتر از آنکه به تصور درآید با ابهت ، آنچنان که امام خمینی آمد. بدون سلاح و هیچ قدرتی جز نیروی ایمانی که در دل خورشیدی داشت و شعاع آن را بر سراسر ایران و جهان گسترانید.
نسل های آینده به کدام باور می توانند فهم کنند که چگونه امام آمد و بر اریکه قدرتی نشست که روح بالنده اسلام چهارپایه آن بود بی آنکه تزلزلی در اراده او ایجاد شود و از بمب اتم و یا حملات مکرر هواپیماها خوفی در دل داشته باشد. او یک زبان داشت و یک نگاه تا به همگان بفهماند که امام عصر(عج) می تواند بیاید بدون آنکه ارتشی مجهز به سلاح های مخوف داشته باشد و چون بیاید تمامی اراده ها در مقابلش توقف کنند اگر جز برای رضا خدا باشد.
کسی می آید نه از دل کامپیوترها و یا هوش مصنوعی، از غرب مستکبر و تا دندان مسلح هم نیست. از هیچ جهات که بتوان مرزی برای آن قائل شد. نمی آید. او هم اکنون هم آمده است بی آنکه بتوان دید مگر با چشم دل.
امام می آید قرآن محمد(ص) را به درستی می خواند و فهم می کند و می فهماند به همه زبان ها و در همه مکان ها.
شاید سخت باشد فهم چنین آمدنی برای همگان. حتی دانشمندان و پژوهشگرانی که همه چیز را از دریچه علم حصولی و نه علم حضوری. او بر تمام علوم اشراف دارد با بار قه ای در دل و زبانی که صدایش به تمام اقصی نقاط دنیا می رسد. هرچند باورش سخت باشد.
والسلام