اخبار تاسف باری گه گاه و بیگاه پیرامون تخریب و آسیب دیدگی وترمیم های غیر اصولی و بی توجهی به آثار باستانی و تاریخی به گوش می رسد گویای این واقعیت است که برخی از مردم و حتی مسئولین این حوزه هنوز به ارزش واقعی این آثار پی نبرده اند و دلیل اصلی آن هم این است که صنعت گردشگری در ایران هنوز به جایگاه شایسته خود نرسیده است زیرا اگر مردم با تمام وجود درک می کردند که چگونه می توانند اقتصاد شهرهایی نظیر شیراز را با آغوش گشودن به روی گردشگران خارجی از نیمه جانی نجات دهند ، حراست از آثار باستانی و تاریخی را در صدر فهرست مطالبات خود قرار می دادند . محیط زیست نیز از همین بی توجهی ها رنج می برد کما این که بحران کمبود آب هم از همین کم نگری ها ناشی می شود . برای درک اهمیت آثار باستانی و تاریخی کافی است از میزان درآمد کشورهایی نظیر چین ، هند ، ایتالیا ، یونان ، ترکیه و مصر اطلاع داشته باشیم . چین سالیانه بیش از 800 میلیارد دلار ، یونان 22 میلیارد یورو ، ایتالیا بیش از 25 میلیارد یورو ، هند 30 میلیارد دلار ، مصر بیش از 14 میلیارد دلار و ترکیه بیش از 54 میلیارد دلار از رهگذر صنعت گردشگری و در حاشیه آن فروش صنایع دستی و فعال سازی هتل ها و درآمدهای جنبی دیگر سود می برند و این در حالی است که درآمد ایران از صادرات نفت در خوش بینانه ترین حالت 20 میلیارد دلار در سال 1403 بوده است . ناگفته نماند که گردشگری در ایران تنها به بازدید از مراکز تاریخی محدود نمی شود چرا که اکوتوریسم و توریسم درمانی را هم می توان به شاخه های دیگر توریسم افزود . جالب این که ترکیه تنها از رهگذر بازدید مردم دنیا از مقبره مولانا در قونیه سالیانه 2 میلیارد دلار درآمد دارد و این در حالی است که مولانا به زبان فارسی شعر سروده و زادگاه اصلی او نیز بلخ بوده است ! درصورتی که درآمد ناچیز بازدید از مقبره حافظ و سعدی ، خواجوی کرمانی ، عطار نیشابوری ، خیام ، ابوعلی سینا ، شمس تبریزی و صدها شاعر و دانشمند خفته در این سرزمین با توجه به جمعیت 2700 نفری گردشگران خارجی در سال 1403 نیاز به گفتن ندارد .

قابل انکار نیست که امنیت ، شرایط بهداشتی، امکانات مرتبط با گردشگری و همچنین دیپلماسی فعال و ارتباط فراگیر با کشورها تاثیر زیادی بر جذب گردشگر دارد که ما عملا 10 سال اول پس از انقلاب را به دلیل درگیری های داخلی و جنگ از دست دادیم و ظرف 35 سال گذشته نیز هم در معرض تبلیغات منفی رسانه های خارجی بوده ایم که تصویری رماننده از ایران ارائه می دادند و هم اراده ای جدی برای رونق گردشگری به دلایل گوناگون نداشته ایم اما اکنون که بسیاری از بهانه ها به دلیل تغییر فضا و رویکردهای عملگرایانه گردانندگان کشور محلی از اعراب ندارد جا دارد که دست از فرصت سوزی برداریم و به جای آن که مردم خود را به سیر و سیاحت در ترکیه و کشورهای حاشیه خلیج فارس و برخی کشورهای آسیایی و اروپا و کانادا بفرستیم و آب به آسیاب رقبای خود بریزیم ، به موازات ارائه ی چهره ی واقعی مردم ایران که بسیار مهمان نواز و دوست داشتنی و اهل صلح و همزیستی مسالمت آمیز و تعامل فرهنگی هستند با تقویت و بهسازی زیرساخت های گردشگری ، سفرای ایران در سایر کشورها را نیز ترغیب کنیم تا با بهره گیری از فرصت هایی که برایشان ایجاد می شود به معرفی داشته های ایران در بحث گردشگری بپردازند .اهل اطلاع می دانند که یکی از راه های معرفی پیشرفت های هر کشوری تبدیل گردشگران خارجی به سفیر فرهنگی است . به هر حال گردشگران خارجی وقتی به ایران می آیند در جریان همه چیز قرار می گیرند و آنچه را که دیده اند در قالب سفرنامه و خاطره نویسی و نشست های خانوادگی بازگو می کنند . از جذابیت مناطق گردشگری ایران گرفته تا غذاهای خوشمزه و انواع میوه ها و مناظر طبیعی و امنیت و فرهنگ و سنت های دلپذیر و ... به طوری که پس از چند سال هم نقاط قوت ما با مطالعه ی دیدگاه های گردشگران خارجی مشخص می شود و هم نقاط ضعف ما در این حوزه آشکار می گردد به طوری که به تدریج ناگزیر می شویم که با حاشیه نشینی های بی رویه در کلان شهرها ، رواج دزدی و شرارت و بهبود بهداشت و امنیت گام های موثری برداریم . ظرف چند دهه ی گذشته که گردشگری یکطرفه بوده و اغلب شاهد مسافرت خارجی ایرانیان بوده ایم ، نقل قول ها حاکی از شیفتگی ایرانیان برای مهاجرت به سایر کشورها بوده است در صورتی که ما ایرانی ها هم می توانیم تمدن چند هزار ساله ی خود را به رخ دنیا بکشیم و به داشته های خود ببالیم و چندین برابر تاثیرپذیری از دیگران ، تاثیرگذار باشیم که این امر به تقویت اعتماد به نفس ملی در سایه ی گردشگری یاری می رساند.