دمل‌های چرکین را در گذشته با داغ کردن درمان می‌کردند و مهمتر آنکه دُمل چرکینی نباشد تا داغ کردن تنها راه حل باشد.

آیا می‌توان در صلح زیست ولی تمام ابزار و تجهیزات جنگی را در رقابتی نزدیک انبار کرد و به چشم دیگر کشورها کشید؟

صلح مسلحی که بعد از جنگ جهانی اول و دوم روی کره زمین تاکنون ادامه یافته است و منجر به جنگ‌های خانمانسوز شده است صلح نیست. بلکه خود جنگی است بدتر از جنگ‌های گذشته وقتی مدام روان ملت‌ها را با تصاویر و الفاظ تهدیدکننده نشانه می‌رود.

ای کاش در منشور سازمان ملل متحد این ماده قانونی اضافه می‌شد که صلح یعنی هیچ کشوری نباید به کشف، اختراع و تولید سلاح‌های کشتار جمعی بپردازد و قدرت به معنای داشتن اسلحه مدرن تلقی نشود. بلکه قدرت در تربیت و آموزش و پرورش انسان‌های قانومند، مهربان و نوع‌دوست باشد.

متأسفانه از دیرباز تاکنون جنگ بین انسان‌ها در سایه ی تعارض منافع به علت داشتن تجهیزات و سلاح‌های کشنده بوده و من‌بعد هم خواهد بود. و همیشه ضعیف پایمال قوی بوده است و همین رقابت‌ها را برای داشتن سلاح‌های مخوف تشدید کرده است.

حملات اخیر رژیم صهیونیستی که به قول خودشان برای بازدارندگی بوده است هرچند خسارت‌های مالی و جانی در پی داشته است اما نه تنها بازدارندگی در پی نخواهد داشت بلکه دشمنی‌ها و انتقام‌جویی‌ها را در حال و آینده تشدید خواهد کرد و آرامش و زندگی را از آنان خواهد گرفت حتی اگر با مشارکت آمریکا بتوانند ایران را تحت فشار قرار دهند.

جنگ‌های ناجوانمردانه و شیطانی که آدم نمی‌داند از کی و کجا ضربه می‌خورد، هوشمندی و دقت بیشتر را در تحلیل ها سبب می‌شود و محدودیت‌ها را افزایش می‌دهد و آزادی‌ها را به سایه خواهد برد نه فقط برای کشوری که مورد تهاجم قرار می‌گیرد بلکه برای کشور متجاوز و متخاصم هم خسارت‌بار و منهدم‌کننده بسیاری از صفات انسانی خواهد بود. ایران کهن و با تمدن ما از دیرباز مورد تهاجم دشمنانی قدر قدرت بوده که بدان جهت قدر قدرت شده و امپراطوری‌های بزرگی را در طول تاریخ حیات خود به چشم دیده و تجربه کرده است.

ما 8 سال جنگ را تجربه کردیم و بسیار جوانانمان را در لباس خونین شهادت به خاک سپردیم اما تسلیم نشدیم و به خوبی می‌دانیم که آمریکا و کشورهای جهانخوار مذاکراتشان هم نوعی جنگ یک طرفه است. یعنی هر چه ما می‌خواهیم و ما می‌گوییم آن شود و شما بپذیرید که بدتر از جنگ است لااقل در جنگ می‌توان ضرباتی به دشمن زد و طعم تلخ آن را به آنها چشاند هرچند زور آنان و ترفندشان بیشتر باشد. از آغاز هم معلوم بود که بیایید مذاکره کنید یعنی بیایید تسلیم شوید.

هیچ ایرانی غیرتمندی تن به چنین ذلتی نخواهد داد زیرا صلح هم شرایطی دارد و ابزاری، صلح زوری و یک طرفه آتشی است زیر خاکستر که با تندباد حوادث شعله می‌کشد و غفلت در پی دارد.

شورای امنیت و سازمان ملل هر چند عنوان امنیت را یدک می‌کشد و پرچم سفید صلح را در آستین دارد اما جز برای حفظ منافع چند کشور ایجاد نشده است یعنی شکایت را به دشمن بردن و قضاوت را به دست قاتل دادن. می‌توان در خانه شیشه‌ای نشست و ترس سنگ‌پرانی را پیوسته در فکر و اندیشه داشت و احساس آرامش را با توسل به قدرت‌های دیگر تقویت کرد، اما دیگر استقلال، امنیت و آزادی جز شعاری نخواهد بود.

رژیم صهیونیستی که توانسته است با کمک آمریکا و تمام کشورهای مقتدر غربی سرزمین فلسطین را به اشغال درآورد و برج‌های بلند و فرودگاه‌های مدرنی بنا کند اما نتوانسته است در طول بیش از 8 دهه آرامش و آسودگی را به یهودیان بدهد زیرا پیوسته مورد تهاجم هرچند با سنگ‌پرانی بوده است زیرا بنای اصلی ان بر تجاوز و زور و ناحق‌گویی بوده است.

اگر ایران هم دست از حمایت از مردم مظلوم مسلمان فلسطین بردارد و خود را بی‌طرف اعلام کند باز هم رژیم صهیونیستی روی آرامش را نخواهد دید حتی اگر جت‌های جنگی‌اش با سرعت نور حرکت کنند.

هیتلر، چنگیز، آتیلا، ناپلئون روزگاری برای مردمانشان قهرمان بودند اما امروز تندیس ترسند. نتانیاهو جنایتکار حتی امروز هم آرزوی بر گردن آویختن مدال قهرمانی را به گور می‌برد زیرا چشم جهانیان به روی جنایت‌های او باز شده است.

ایرانیان با هر مشی سیاسی و عقیدتی امروز دریافتند که دوستی با دشمنان خارجی چه بهای سنگینی دارد و امید بستن به آمریکا زندگی ذلت‌باری را در پی خواهد داشت.

والسلام