تاریخ را آزمون و خطاها رقم می زنند. حوادث و اتفاقات بزرگ و کوچک، جنگ ها، اختلافات مرزی که سبب دعوا و درگیری می شوند، حسادت هایی که آتش جنگ می افروزند، عشق و امیدها و انگیزه هایی برای زندگی بهتر، ندانم کاری ها و اشتباهات بزرگ، خشکسالی ها، زلزله های مهیب، آتش فشان های مخرب و بسیار حوادث و اتفاقات پیش بینی نشده. حاکمان و سیاستمداران در چنین شرایطی می باید تصمیم بگیرند که چه کنند؟ و چگونه با مسائل این چنینی برخورد نمایند.

به کارگیری تجربه، هوشمندی، دانش مملکت داری، مسئولیت پذیری جمعی، صداقت و امانت داری دستمایه و نیروی محرکه دفاع و در صورت لزوم حمله برای پیشگیری از ضرر و زیان بیشتر است.

هیچ فرد جدا از تشکیلات و سازمان های نظامی و امنیتی بدون اطلاع از ضعف ها، و توانایی های دولت و حاکمیت حق قضاوت ندارد زیرا به خطا می رود.

نقد عملکرد نظام و دولت حق هر شهروند آزاده ای است مشروط بر آنکه با علم و اطلاع باشد و تحت تأثیر القائات دشمنان و سم پاشی رسانه های اجیر شده قرار نگیرد و حرف آنها را تکرار نکند زیرا آب به آسیاب دشمن ریختن خیانت به وطن و ملت است که هزاران سال است زیر سقف آسمان ایران با خوشی و ناخوشی ها زندگی کرده و در برابر تهاجمات دشمنان و متجاوزان جنگیده اند و هر وجب خاک این دیار آغشته به خون پاک آنان است.

وقتی حاکمیت روح جمعی مردم را در ابراز احساس وطن دوستی می بیند و برای نجات کشور حفظ این احساس و عقلانیت را ضروری می شمرد طبیعی است که همراه و هم پای مردم برای پاسداری از مام میهن به میدان آید.

پس به جای نمک بر زخم پاشیدن و شماتت دادن که چرا آنچنان بود و این چنین شد این تغییر را به فال نیک بگیریم و به رغم دشمنان، یکدل و یک زبان مقاصد اختلاف افکنانه آمریکا و رژیم صهیونیستی را خنثی کنیم و اجازه ندهیم اختلافات در شرایط جنگی تمامیت ارضی و هویت ایرانی ما را خدشه دار نمایند.

بازگشت به خویشن، امری غریزی است وقتی می بینیم که حیوانات درنده هم برای حفظ سکونت خود مرزهای زندگی شان را علامت گذاری می کنند.

کسانی که تحت تأثیر جو سمی و نامیمون ناشی از سیاست های استعماری، خود را بی وطن و تابع مکتب جهان وطنی «کاسموپولیتیسم» معرفی و تبلیغ می کنند به هویت سرزمینی و دینی خود خائن هستند و حق ندارند در مورد ایران سخن بگویند زیرا نقشی در این سرزمین مقدس ندارند.

انقلاب اسلامی ایران با هدف دفاع از مظلوم و محرومان به پیروزی رسید و در این راه خسارت های بسیاری را تجربه کرد بعضی مسئولان به تکلیف عمل کردند و منتظر نتیجه نماندند اما پس از بیش از 4 دهه اینک به جایی رسیده اند که سرزمین ایران عزیز را در مخاطره می بینند که مورد تهاجم قوی ترین کشور دنیا قرار گرفته و حتی بعضی از کشورهای مسلمان همسایه هم به دامن آمریکا و اسرائیل افتاده اند آیا راه چاره ای جز دفاع از کشور و ملت و پرهیز از شعارهای اختلاف افکنانه می ماند؟

آیا رهبر و مسئولان نظام نباید نامی از ایران ببرند؟ آیا نباید همه ایرانیان چه در داخل و چه در خارج برای حفظ ایران متحد و یکدل شوند؟

دشمنان قسم خورده این کشور و ملت کهن و باتمدن که سرشان به سنگ خورده است طبیعی است با جنگ رسانه ای به هر دری بزنند تا از طریق اختلاف افکنی بین ملت به اهدافشان برسند. زیرا نه تحریم ها و نه جنگ های تحمیلی و نه به قول خودشان انزوای سیاسی نتوانست همانند لیبی، سوریه، مصر و عراق کشور را دودستی تقدیم آمریکا و ناتو نماید تا دشمنان بر سرنوشت و اقتصاد و هویت کشورمان مسلط شوند.

متأسفانه بعضی ها چنین تبلیغ می کنند که اگر با آمریکا دوست باشیم و صلح کنیم اقتصادمان شکوفا می شود، مگر هنوز عراق در بعضی تحریم های آمریکا گرفتار نیست؟ مگر وضع لیبی و مصر بهتر از گذشته قبل از انقلاب مصر شده است؟

مگر کشورهای عربی حوزه خلیج فارس را ترامپ تشبیه به گاوهای شیرده نکرد که باید شیرشان را دوشید و هر ماه و سال آنها را می دوشد.

استقلال بهای سنگینی دارد. هر چند عملکرد جمهوری اسلامی در ایران خطاهای تاکتیکی کمی نداشته است اما این به آن معنی نیست که با یک تهاجمی باید کشور را دودستی تقدیم آمریکا کنیم تا شاید آینده بهتری داشته باشیم؟

آمریکا اگر دوست ما بود 45 سال ما را تحت فشار تحریم نمی گذاشت و با بهانه های مختلف به دنبال سلطه بر تمامیت منافع ملی ما نبود.

آمریکا حتی دوست ملت های اتحادیه اروپا هم نیست اگر منافعش تأمین نشود. ما باید به هویت اصلی خود برگردیم. ما ایرانی هستیم با تاریخی بیش از چند هزار سال. ما با بسیاری از امپراطوری های بزرگ شرق و غرب جنگیده ایم و گوی پیروزی را از میدان آزمون آنها به در برده ایم. آنها به سوابق جنگی و فرهنگی ما به خوبی آگاهند.

ترامپ رئیس جمهور فعلی آمریکا و نتانیاهو با حملات هوایی از نوع پیشرفته و منحصر به فرد آن 12 روز به آسمان ما تجاوز کردند از همان آغاز تا به اینک آنچنان در بوق و کرنا اظهار خوشحالی و پیروزی می کنند که گویی ایران را تسخیر کرده اند. از خوشحالی در پوست خود نمی گنجند. گویی دنیا را گرفته اند. این نشانه ای از اقتدار ماست که دشمنانی با این همه توانایی اقتصادی و پیشرفت های فنآوری نوین همین که توانسته اند وارد آسمان ما بشوند و عده ای مردم غیرنظامی را به شهادت برسانند و مراکزی را تخریب کنند اینقدر خوشحالند که گویی یادشان رفته است همین ایران به قول خودشان ناتوان به خاک اتمی شان حمله کرده و بسیاری از سازه های اساسی آنان را با خاک یکسان کرده است.

کدام یک از کشورهای مسلمان و یا حتی غیرمسلمان مانند روسیه، چین و امثالهم به خود جرأت داده اند به پایگاه های نظامی آمریکا حمله کنند. پس از حمله ، مگر ما بودیم که تقاضای آتش بس دادیم؟ ترامپ تقاضای آتش بس کرد. اگر نمی دانست که بر سر اسرائیل چه آمده است هیچ وقت آتش بس اعلام نمی کرد.

از دید دولت های آمریکا هیچ کشور اسلامی نباید از توانایی نظامی آنچنان برخوردار باشد که بتواند با اراده و استقلال از خود دفاع کند. آمریکا دوست دارد همه کشورها را تحت سیطره خود داشته باشد.

بوش رئیس جمهور اسبق آمریکا گفت: «هر کس با ماست دوست ماست و هر کس با ما نیست دوست ما نیست» کدام کشور برخوردار از روابط با آمریکا را سراغ داریم که توانسته باشد خودش باشد؟ استقلال نظامی و اقتصادی داشته باشد؟

ای کاش قبل از حمله آمریکا و اسرائیل مذاکره استمرار می یافت و به نتیجه ای می رسید تا همه بدانند که آنها تا چه میزان حاضرند از ما امتیاز بگیرند و در برابر آن هیچ امتیازی هم ندهند.

آقای عراقچی وزیر خارجه ما گفت: «آنها هیچ چیز روی میز برای ما نگذاشتند.»

حالا هم که به قول خودشان توانسته اند مراکز نظامی و هسته ای ما را تخریب کنند معلوم نیست با مذاکره چه امتیازی به ما خواهند داد. آمریکا و اسرائیل که تمام موازین و مقررات حقوق بین الملل را زیر پا گذاشته اند چگونه به نتایج مذاکره پایبند می شوند؟

تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل.

والسلام