زیرساخت های آب، برق، گاز، تلفن، سیلوهای گندم، مراکز توزیع بنزین و گازوئیل، کارخانجات پتروشیمی و پالایشگاه ها و کارخانجات تولیدی، همه زیر بمباران های بی امان هواپیماهای رژیم صهیونیستی و آمریکا نابود می شدند اگر موشک های کمرشکن شهرهای تل آویو و حیفا را نداشتیم و نمی توانستیم از سد پیشرفته ترین پدافند هوایی اسرائیل عبور کنیم.

شهرداری ها برای جمع آوری زباله نمی توانستند بنزین اتومبیل های حمل و نقل را فراهم کنند و زباله ها روی زمین می ماندند اگر دشمن آتش بس نمی داد و جنگ تمام نمی شد.

تجربه 8 سال جنگ تحمیلی به کمکمان آمد تا وقتی موشک های صدام بعثی منازل مسکونی شهرهای ما را هدف قرار می دادند و مردم فریاد می زدند «موشک جواب موشک» و ما آن زمان موشکی نداشتیم تا پاسخ دشمن را بدهیم ولی جوانان هوشمند و مسئولیت پذیر ما در ارتش و سپاه توانستند موشک بسازند و قدم به قدم صبورانه آمدند تا به قله رسیدند و موشک هایی ساختند که آمریکا هم در سرعت و نقطه زنی آن حیران ماند و ما توانستیم دشمنان قسم خورده، خودفروختگان و جاسوسان اجنبی و فرصت طلبان آماده برای غارت و تهاجم به فروشگاه ها را ناکام بگذاریم.

بله به علت تحریم های 45 ساله همه جانبه ما نتوانستیم هواپیماهای پیشرفته و مدرنی را که بازدارنده باشند خریداری نماییم و یا از پدافند پیشرفته ای همانند رژیم صهیونیستی و آمریکا برخوردار باشیم اما موشک هایی داشتیم که گرچه دشمنان تلاش کردند آنها را از بین ببرند اما نتوانستند و فریب خوردند تا آنجا که در ساعات پایانی اعلام آتش بس چنان ضربه ای به شهرهای اسرائیل زدیم که تصور آن را نمی کردند.

و مهم تر از همه این داشته ها، مردمی داریم که علیرغم اندیشه های خائنانه دشمنان و انتظار رسانه های معاند و تلاش برخی از چهره های اپوزوسیون بیگانه پرست چنان مردانه مقاومت کردند و پاسخ دندان شکن به دشمنان دادند که دشمنان اقرار کردند مردم به نفع ما به میدان نیامدند راستی این سرمایه های ملی شکر ندارد؟

تصور اینکه اگر ما دوست اسرائیل می بودیم و یا بی طرف می شدیم و بدتر آنکه همانند محمدرضا شاه سابق در خفا همراه با رژیم صهیونیستی بر علیه فلسطینیان و مصر صحرای سینا را با هواپیماهای آمریکائی که در اختیار داشتیم بمباران می کردیم تجربه ثابت کرده است تصور غلطی است.

اسرائیل یک قدرت مستقل و کشور مستقلی نیست. یک دولت و کشور وابسته است. وسیله ای است در دست آمریکا چه دولت های دموکرات بر سر کار باشند و چه جمهوری خواهان ، آمریکا برای مرعوب کردن دولت های عربی و کشورهای نفت خیز خاورمیانه به یک اسرائیل بی رحم تمامیت خواه و قدرتمند نیاز دارد تا به قول دونالد ترامپ بتواند گاوهای شیرده را بدوشد که خوب هم می دوشد و هر کشوری که بخواهد بر علیه ستم و ظلم و بیداد مقابل این جنایتکاران کودک کش بایستند با تمام قوا او را از پای درمی آورند.

آمریکا نخست با تطمیع و دستمال ابریشمی چراغ سبز نشان می دهد و اگر نتوانست به مقصود برسد دشنه ها را از آستین بیرون می آورد.

خوب دقت کنیم. چه کسی آتش بس اعلام کرد؟ مگر ترامپ نبود؟ چرا؟ چون نتانیاهو بعد از تخرب تل آویو توسط موشک های ما راه گریز و چاره ای جز دست به دامان ترامپ شدن برای آتش بس نیافت و چون ایران زیر بار نمی رفت ترامپ امتیاز داد و گفت: می توانید هر میزان نفت به چین بفروشید و وعده های دیگر که هنوز آفتابی نشده است.

اسرائیل و آمریکا هنوز از پس حزب الله، حماس، یمن و جیش الشعبی عراق برنیامده اند و هیچ کدام را شکست قطعی نداده اند چگونه می توانند شیرمردان ایران را یا رام کنند و یا شکست بدهند. مهم این نیست که جنگی رخ ندهد و ایران جزیره آرامش باشد مهم این است که بتوان از پس هر جنگی برآمد هرچند جنگ خسارت های مالی و جانی بسیار به بار می آورد. گاه عزت و شرف مردم ما با جنگ محک زده می شود. چنان که در جنگ 12 روزه تحمیلی اخیر محک زده شد و دنیا به قهرمانان ما و مردم غیرتمند و صبور ما آفرین گفت. جنگ 12 روزه که در واقع 12 روز نبود بل حاصل 45 سال مطالعه و نفوذ جاسوسان آمریکا، اروپا و رژیم صهیونیستی در ابعاد مختلف نظامی و سیاسی کشور ما بود که همه تجربه خود را در ترازوی دقیق خود گذاشتند و جز تخریب زیرساخت های هسته ای ما که قابل ترمیم و جبران است و شهادت چندی از بهترین فرزندان خلق کاری از پیش نبردند. بالاخره دیدیم که عقاب پر ریخت و آن پشه کوچک همراهش عرصه ای برای جولان جز اندک زمانی نیافت. و هنوزا هنوز با فلسطینیان غیور و قهرمان درگیر است و در جنگی فرسایشی جز بی آبرویی طرفی نبسته است.

اسرائیل امروز کشوری است از چشم جهانیان افتاده و در داخل دچار اغتشاش و اختلافات داخلی است. هر لحظه شاهد خسارت های مالی و جانی بیشتری است و آینده بدفرجامی پیش روی اوست. چرا که به قول فردوسی:

«پدر کشتی و تخم کین کاشتی

پدر کشته را کی بود آشتی»

والسلام