یکی از نشانه های جامعه طبقاتی را می توان در بحث کم و کیف حمل و نقل و جابجایی شهروندان در سطح کلان شهرها به تماشا نشست . کسانی که از اتوبوس برای جابجایی در سطح شهر استفاده می کنند از دو حالت خارج نیستند یا کسانی هستند که فهم درستی از الزامات زندگی در شهرهای شلوغ دارند و با وجود این که می توانند از خودرو شخصی استفاده کنند، ترجیح می دهند که با وسایل حمل و نقل عمومی جابجا شوند که تعدادشان زیاد نیست و یا کسانی که چون خودرو شخصی ندارند ترجیح می دهند برای صرفه جویی در کرایه ، سوار اتوبوس شوند .
سر وقت نرسیدن اتوبوس ها ، توقف در ایستگاه ها ، ازدحام مسافران ، احتمال وقوع بزه و درگیری لفظی با راننده و مسافران ، نیاز به پیاده روی در مواردی که فاصله ایستگاه با مقصد زیاد باشد خصوصا برای افرادکهنسال و... از جمله مواردی است که برای استفاده کنندگان از اتوبوس آزار دهنده و بازدارنده است .
شایان ذکر است که چون در جامعه ی نیمه سنتی ما استفاده دختران و زنان از دوچرخه و موتورسیکلت هنوز جا نیفتاده این مسئله موجب شلوغی اتوبوس ها و بهره گیری از خودور شخصی می شود .
مشکل دیگری که برای استفاده کنندگان از اتوبوس وجود دارد نبود خط ویژه برای حرکت اتوبوس در برخی از نقاط شهر است . در حالی که برای نمونه در تهران این مشکل تا حدود زیادی حل شده و جا افتاده به همین دلیل اتوبوس ها قادر به جابجایی مسافران زیادی در زمان کوتاه هستند . اساسا تعریف خط ویژه باید دو طرفه باشد یعنی این که بتوانند با سرعت از دو طرف مسافران را جابجا کنند که البته تعریف دو خط رفت و برگشت برای خیابان های کم عرض موجب می شود که خودورهای شخصی دیگر قادر به رفت و آمد نباشند. حال اگر قرار باشد استفاده از وسایل نقلیه عمومی جا بیافتد باید ایجاد مسیر ویژه برای اتوبوس ، تاکسی ، آمبولانس ، ماشین آتش نشانی ، خوروهای امدادی و پلیس در اولویت قرار گیرد که این امر در گرو اعمال ممنوعیت تردد برای خودروهای شخصی در خیابان های مرکزی و پرتردد است .
حرکت خودروهای شخصی در خیابان های مرکزی و پرتردد شیراز در مواردی که این خودورها دوبله پارک می کنند بیش از از هر عامل دیگر به ترافیک و درگیری های لفظی دامن می زند در حالی که با ایجاد ممنوعیت و اعمال جریمه ، دیگر شاهد چنین وضعیتی نخواهیم بود.
این که ما بخواهیم مردم را به استفاده از وسایل نقلیه عمومی ترغیب کنیم ، نیازمند بسترسازی است و از جمله این بسترسازی ها راهگشایی برای اتوبوس ها و تاکسی ها با تعریف خط ویژه است. به هر حال کسی که از اتوبوس استفاده می کند باید احساس خوبی داشته باشد . این که زودتر می رسد و می تواند وقت خود را برای سوار و پیاده شدن تنظیم کند و این که به ایستگاه هایی در نزدیکی محل کار و زندگی خود دسترسی دارد ، حائز اهمیت شایانی است و از همه مهمتر این که احساس تبعیض به او دست نمی دهد .
گاهی اوقات سرکشی مدنی در قالب رفتارهای تخریبی ( وندالیسم ) که سر در آبشخور احساس حقارت و تبعیض دارد ، خسارت های زیادی به اموال عمومی ، صندلی اتوبوس ها ، خودپرداز بانک ها ، امکانات مستقر شده در پارک ها و ...وارد می کند . بخشی از این احساس حقارت را می توان در تفاوت کم و کیف جابجایی شهروندان به تماشا نشست . خوشبختانه از زمانی که شاهد راه اندازی مترو در شیراز بوده ایم بخشی از ترافیک از روی زمین به زیر زمین منتقل شده و با تکمیل فازهای بعدی مترو خصوصا در خط شمال به جنوب شیراز بخش دیگری از جابجایی ها نیز بر روی دوش مترو می افتد که تا حدود زیادی راهگشاست . به هر حال ، تا زمانی که تصمیمی اساسی برای بافت قدیمی شیراز اتخاذ نشود فائق شدن بر مشکل ترافیک در این منطقه دشوار خواهد بود اما در صورتی که با همکاری اداره اوقاف و شهرداری و میراث فرهنگی و وزارت مسکن و شهرسازی ، تکلیف بافت قدیمی روشن شود ، امکان تعریض خیابان های این منطقه نیز وجود خواهد داشت زیرا برخی از اقدامات عمرانی نظیر احداث زیرگذر و روگذر در این منطقه وجود ندارد و با دشواری هایی همراه است . تراکم آثار و ابنیه تاریخی و فرهنگی و بازار سنتی در بافت قدیمی شیراز به گونه ای است که با ساماندهی این بخش می توان برای رفت و آمد شهروندان در این منطقه مانند بسیاری از مناطق تاریخی در شهرهای بزرگ جهان قوانین خاصی وضع کرد اما تا آن زمان برای
ساماندهی وسایل نقلیه عمومی برای روان سازی ترافیک و جلب رضایت مردم نیازمند برنامه ریزی ویژه ای هستیم تا شاهد پدیده های آزار دهنده در سطح شهر نباشیم.