از آنجایی که اغلب مردم به دلایل گوناگون از قدرت تحلیل سیاسی به صورت تخصصی برخوردار نیستند طبیعتا زمانی که با تحلیل های دم دستی مبتنی بر گمانه زنی های رایج و برجسته سازی های رسانه ای مواجه می شوند ، جز تایید و یا تکذیب آنچه از این و آن می شنوند راه دیگری برایشان باقی نمی ماند . چنین مسئله ای در مورد موضوعات اقتصادی ، فرهنگی و اجتماعی هم صدق می کند . طبیعی است که در چنین وضعیتی زمینه ای فراهم می شود تا عده ای بتوانند با بزرگ نمایی برخی موضوعات و رویدادها و همچنین کم اهمیت جلوه دادن برخی تهدیدها ، آینده را آن گونه که خودشان می خواهند برای مردم ترسیم و پیشگویی کنند و این گونه وانمود نمایند که بهتر و بیشتر از دیگران می دانند به همین دلیل گاهی نظر خود را نظر مردم جلوه می دهند. اغلب چنین تحلیل هایی بر تعارض منافع متکی است یعنی این که نتیجه گیری توسط اشخاص تحلیلگر پیوند معناداری با منافع خودشان دارد.

درک اغلب مردم از مفهوم دولت چیزی بیشتر از این نیست که قوه مجریه مسئول برنامه ریزی بر اساس قانون اساسی و قوانین مصوب مجلس و اجرای آن است . عموم مردم در مقام ارزیابی کارهای صورت گرفته توسط قوای سه گانه ، وضعیت کلی کشور را با سایر کشورها مقایسه می کنند و بر اساس آنچه شنیده و احساس کرده اند که ایران کشور ثروتمندی است بر این باور هستند که ریشه ی نارسایی ها و نقصان ها را باید در نحوه ی مدیریت کشور جستجو کرد .

آنچه گاهی ذهن مردم را دچار آشفتگی می کند ، تحلیل های متناقضی است که گاه بر زبان نمایندگان مجلس ، کارگزاران و صاحبان تریبون جاری می شود و این تصور را پیش می آورد که گردانندگان کشور از چیزهایی خبر دارند که مردم خبر ندارند و به همین دلیل مردم قادر به هضم آنچه می شنوند ، نیستند . در عین حال زاویه های موجود بین اخبار داخلی و خارجی مخاطبان را دچار سردرگمی می کند ! زیرا بخشی از آنچه توسط رسانه های خارجی بازتاب می یابد بعدها به تدریج مورد تایید رسانه های داخلی نیز قرار می گیرد که اعتماد به رسانه های داخلی را دچارآسیب می کند

واقعیت این است که اکثریت مردم تحت تاثیر فشارهای اقتصادی و از شعار گرایی فاصله گرفته و عملگرا شده اند و بیشتر به دنبال نتایج عینی سیاست های داخلی و خارجی و تاثیرآن بر رفاه عمومی هستند و از نگاه آرمانی و ایدئولوژیک به برخی سیاست ها فاصله گرفته اند و این فاصله گرفتن به معنای نفی آرمان ها نیست بلکه اختلاف نظر بر سر چگونگی طی مسیر برای رسیدن به اهداف بزرگ است و همین موضوع موجب گردیده که منافع ملی در چشم و دل مردم بیش از هر زمان دیگری حائز اهمیت باشد به طوری که حاضر نیستند هیچ چیز دیگری را بر آن مقدم بدارند .

واقعیت قضیه این است که انتظارات مردم از جریان های سیاسی اعم از چپ و راست آن گونه که متوقع بودند برآورده نشده و رسانه ها نیز نتوانسته اند خلاء ناشی از کم کاری احزاب را پر کنند لذا مردم انتظار دارند که بازیگران عرصه ی سیاست به جای یقه گیری و پرتاب توپ به زمین رقیب ، سهم خود را در ایجاد کاستی ها و ناروایی ها بپذیرند و به موازات آن برای جبران اشتباهاتی که داشته اند به شیوه های نوین و سازنده برای به حرکت درآوردن قطار توسعه روی خوش نشان دهند. به هر حال این گونه به نظر می رسد که ما نیازمند تحلیل هایی هستیم که ضمن همه فهم بودن ، از قدرت متقاعد کنندگی بالایی برخوردار باشند.

خواسته ی دیگر مردم این است که رسانه های داخلی ابتکار عمل را در دست گیرند تا مردم خبرهای دست اول را از رسانه های خودی بشنوند. صد البته تحقق این امر در گرو آن است که زمینه برای اظهار نظر کسانی که به حاشیه رانده شده اند بیش از پیش فراهم شود و دستاویزهای موجود برای چند قطبی کردن جامعه از بین برود. مسئله ی دیگری که به ایجاد شکاف منجر می شود زاویه موجود بین بینش انقلابی و بینش سیاسی است زیرا عده ای خود را انقلابی می دانند و توجه چندانی به پیامد مواضع و اقدامات خود ندارند و عده ای دیگر خود را سیاستمدار به مفهوم رایج آن می دانند آن هم سیاستی که وظیفه اش دفاع از منافع ملی است به همین دلیل پرداختن به امور سیاسی را مانند دانش پزشکی در صلاحیت کسانی می دانند که با الفبای سیاست ورزی به معنای رایج آن آشنا باشند . امید می رود که با همسو شدن نگاه های انقلابی با سیاست ورزی به معنای دقیق و آکادامیک آن ، شاهد نزدیکی طیف های فعال در عرصه ی سیاسی باشیم و عبوری کم هزینه از باریکترین گذرگاه تاریخ داشته باشیم .