بسیاری از نوآوری ها ، اکتشافات و اختراعات اگرچه در گام اول رویدادی علمی و صنعتی توصیف می شوند اما در ادامه شاهد تاثیر فرهنگی و اجتماعی آنها هستیم به طوری که گاه به تغییر مسیر تاریخ انجامیده اند . اختراع ماشین چاپ توسط گوتنبرگ ابتدا به عنوان راهکاری برای کاهش هزینه چاپ و افزایش سرعت آن مورد توجه قرار گرفت اما در ادامه زمینه ی دسترسی همگان را به کتاب فراهم کرد و رنسانس و جهشی ایجاد نمود که به تغییر چهره ی اروپا و سپس جهان منجر شد .

در عصر کنونی ، طلیعه ی انقلابی فرهنگی به دنبال بهره گیری از وسایل نوین ارتباطی نمودار گردیده و با آنچنان شتابی جهان را درمی نوردد که تا چند سال دیگر طومار بسیاری از مناسبات و رفتارهای مبتنی بر بی خبری و خرافه پرستی و جمود و اغواگری و استحمار را درهم خواهد پیچید . ظرف چند سال اخیر نیز روند دگرگونی های ایجاد شده در پیوند با هم آغوشی ارتباطات و تکنولوژی در حدی بوده که بسیاری از دولت ها فرصت پیدا نکرده اند خود را برای مواجهه با دگرگونی های ناشی از آن آماده کنند . حتی کشورهای توسعه یافته که خود در گسترش این صنعت دخیل بوده اند نیز از افشاگری های صورت گرفته پیرامون عملکرد دوگانه ی خود در فضاهای مجازی رنج می برند و شاکی هستند .بدون تردید بسیاری از تحولات سیاسی که در نیمه ی دوم قرن بیستم در جهان به ویژه در غرب آسیا رخ داد در صورتی که امکان بهره گیری از وسایل مدرن امروزی وجود داشت ، چه بسا رخ نمی داد و یا چنین نتایج و عواقبی را به دنبال نداشت .

قابل انکار نیست که شهروندان کشورهای گوناگون در سایه ارتباطات گسترده ، علی رغم رودررویی دولت ها ، در مقایسه با گذشته به دلیل پی بردن به اهمیت دغدغه های مشترک ، احساس نزدیکی بیشتری نسبت به یکدیگر دارند که از نشانه های آخرالزمانی است .

بزرگترین مشکلی که از گذشته های دور تاکنون بین انسان ها فاصله ایجاد می کرده ، تفاوت زبان بوده است . حکایتی در مثنوی مولانا آمده که شخصی یک درهم را در اختیار چهار نفر که یکی فارس زبان بوده و دیگری ترک و آن یکی عرب و آخری رومی ، قرار می دهد و آنها بر سر این که با این یک درهم چه چیزی بخرند با یکدیگر اختلاف پیدا می کنند . فارس زبان می گوید "انگور" بخریم ، عرب می گوید "عنب" بهتر است ، ترک می گوید "ازوم" و رومی می گوید "استافیل" ! مولانا در ادامه می گوید اگر کسی بود که می دانست عنب و ازوم و استافیل ، همان انگور است ، می توانست به دعوای آنها پایان دهد زیرا خواسته ی هر چهار نفر یک چیز بیشتر نیست . به نظر می رسد اکنون انسان ها با در اختیار داشتن دستگاهی که می تواند سخن آنها را به زبان های گوناگون ترجمه کند می توانند به تفاهم بیشتری برسند و از گستره و عمق درگیری ها بکاهند ! زیرا بر خلاف آنچه تبلیغ می شود دلیل بسیاری از جنگ ها نادانی است نه دانایی .

وقتی همه ی انسان ها خواستار امنیت ، غذا ، مسکن و احترام و آزادی انتخاب ولذت بردن از زندگی در سایه ی همزیستی مسالمت آمیز هستند و هیچ کس دوست نمی دارد که لذت بردن او موجب آزار دیگری شود ، تنها مشکل آنها این خواهد بود که افرادی آگاه و نوعدوست که سود و سودای خود را در جنگ و درگیری جستجو نمی کنند با هماهنگی یکدیگر دنیا را به گونه ای اداره کنند که همواره در طول تاریخ به عنوان یک آرمان انسانی مطرح بوده است.

در زمانه ای که همه ی انسان ها دغدغه هایی مشترک دارند اگر به آنها تفهیم شود که زمین به عنوانه تنها سکونتگاه شما اکنون از جهات گوناگون در مخاطره قرار گرفته و منابع سوختی و غذایی و آبی و هوای آن روز به روز در حال کاهش و آلودگی است و لازم است که عده ای دانشمند برای جمعیت و منابع غذایی و امنیت و مسکن و سایر نیازهای مشترک انسانی برنامه ریزی کنند ، اغلب آنها می پذیرند!

مشکل جامعه ی انسانی این است که عده ای دائما در حال بزرگ جلوه دادن تفاوت ها ی فرهنگی و اجتماعی هستند و این تفاوت ها را مانع بزرگ همزیستی توصیف می کنند . در حالی که چنین تفاوت هایی نه تنها مانع همزیستی نیست بلکه موجب ایجاد تنوع و زیباتر شدن زندگی می شود

تاریخی ترین لحظه برای جامعه ی انسانی کشف اشتراکاتی است که موجب می شود همه به آرامی از خود بپرسند با این همه اشتراکات چرا جنگ و خونریزی و تفاخرهای متوهمانه بر سر هیچ و پوچ !؟ به راستی برنده ی جنگ ملت ها با یکدیگر چه کسانی هستند ؟ چرا هرم مدیریت جهان را بر راس آن قرار داده اند تا تعادل نداشته باشد؟ تردیدی نیست که اکنون اقتصاد جهان بر مدار جنگ می چرخد و اگر روزی برسد که صلح جای جنگ را بگیرد آنگاه کوتوله های سیاسی در سرتاسر جهان باید جای خود را به دانشمندان آگاه بدهند. وقتی با یک سوم هزینه های نظامی سالیانه جهان می توان گرسنگان را سیر کرد و برای همه ی کودکان دور افتاده از آموزش مدرسه ساخت و از مرگ و میر میلیون ها نفر با بهبود وضعیت بهداشتی جلوگیری کرد چرا نباید اقتصاد جهان بر مدار صلح بچرخد ؟

البته این مهم ظرف مدتی کوتاه محقق نخواهد شد اما رسانه ها می توانند به ذهن مخاطبان خود تلنگر بزنند و به دنبال جریان سازی برای رویکرد جهانی به صلح باشند تا اقتصاد صلح جای خود را به اقتصاد جنگ بدهد . آرزویی که دور از دسترس نیست