نکته اول و آخر)
در جريان سفر اخير معاون پارلماني رئيس جمهوري به شيراز جهت گشايش برخي پروژه هاي دهه فجر، به دليل فشردگي سفر و برنامه کاري، او و هيأت همراه در شب سالگرد پيروزي انقلاب، با تأخيري چند ساعته به محل مراسم گشايش بوستان «سايه» رسيدند و عليرغم برگزاري آغاز مراسم در همان دقايق اوليه، وقت اذان و نماز مغرب و عشاء فرا رسيد!
اين همزماني باعث شد، آيت اله دژکام امام جمعه شيراز و نماينده رهبري در فارس، معاون پارلماني رئيس جمهوري، استاندار فارس، فرماندار، شهردار و اعضاي شوراي شهر شيراز و شماري ديگر از مسئولان، شهروندان گرد آمده در فضاي سرد زمستاني و روباز بوستان را رها کنند و در گوشه اي ديگر از بوستان، به اقامه نماز بپردازند!
حال در همين رهگذر، برخي شهروندان در قالب گلايه و انتقاد، به آرامي با هم زمزمه مي کردند که در چنين شرايطي، گناه اين کار از ثوابش بيشتر است و....
اقامه نماز به پايان رسيد و با بازگشت مسئولان به جايگاه مراسم، وقتي نوبت به سخنراني آيت اله دژکام رسيد، ايشان با قرار گرفتن در پشت تريبون سخنراني، به اختصار اما متواضعانه تأکيد کردند که: «من نيم ساعتي نماز خواندم و به اندازه کافي وقت شما را گرفتم و ديگر جايز نمي دانم به ايراد سخن بپردازم!»
نتيجه گيري اخلاقي)
اين يادداشت را از آن جهت نوشتم که، نه اينکه ثناگوي ايشان باشم بلکه احساس کردم در حوزه اخلاق، مي تواند رفتار و نمونه بارزي در زمينه «امر به معروف» براي مديران و مسئولان باشد.
تواضع آيت اله!