شهر یک موجود زنده است و مانند انسان ها علایم حیاتی دارد . رصد کردن علایم حیاتی شهرها در شرایطی که شاهد مدیریت واحد شهری باشیم بر عهده ی شهردار و مجموعه ای است که زیر نظر او فعالیت می کنند اما در وضعیت فعلی که ما با تحقق مدیریت واحد شهری فاصله ی زیادی داریم وظیفه ی تمامی ادارات و نهادهایی که آب و برق و گاز و فاضلاب و ترافیک و خدمات شهری را برنامه ریزی و مدیریت می کنند این است که در اقدامی هماهنگ ابتدا شاخص هایی که نشان دهنده حیات طبیعی شهر با توجه به وسعت و گستردگی و موقعیت گردشگری آن است را تعریف و معین کرده و سپس به صورت دوره ای نسبت به کنترل و بالا و پایین کردن آن برای رسانیدن شاخص ها به سطح طبیعی اقدام نمایند .

تردیدی نیست که کلان شهری مانند شیراز ظرفیت کاملا مشخصی دارد مثلا در بحث تامین آب مصرفی و آب شرب با توجه به سدهای پیرامونی و یا چاه های عمیق، پاسخگوی جمعیتی مشخص است یا نیاز چنین شهری به فضای سبز بر اساس استانداردهایی که برای یک شهر گردشگر پذیر تعریف شده نیز قابل ارزیابی است . تاب آوری شیراز برای این که خیابان هایش پذیرای تعداد معینی خودرو باشد از اهل نظر پوشیده نیست . تعداد فضاهای ورزشی ، آموزشی ، دانشگاهی ، بهداشتی و درمانی ، مراکز خدماتی ، پارکینگ های عمومی ، هتل و مسافرخانه، بوستان ، قطار زیرزمینی و .... مواردی از این قبیل تعیین کننده جایگاه شیراز در بحث برخورداری از امکانات لازم برای زندگی ایده آل هستند .

برای کسانی که قصد انتخاب یک شهر برای گردش و مسافرت در بهار و تابستان و پاییز و زمستان دارند آگاهی از تمامی شاخصه های استاندارد لازم و انگیزه بخش است . حتی گاهی آمار مرتبط با شمار منازعات خیابانی ، تصادفات درون شهری ، خودکشی ، رواج برخی بیماری ها ، قیمت ارزاق عمومی ، وضعیت کیفی هتل ها و مسافرخانه ها ، چیدمان نمادها در جای جای شهر ، دسترسی به وسایط نقلیه عمومی ، روانی ترافیک ، وجود راه های دسترسی خصوصا در بافت سنتی و تاریخی ، وجود تابلوها و علائم هدایت کننده ، جانمایی دستشویی در نقاط پر رفت و آمد شهر خصوصا با توجه به بالا رفتن میانگین سنی شهروندان و حرکت به سمت پیری جمعیت ، رعایت بهداشت در رستوران ها و اغذیه فروشی ها ، دسترسی به انواع دارو ، جانمایی مناسب مراکز درمانی در نقاط مختلف شهر ، وجود تماشاخانه ها و مکان های مناسب برای اجرای کنسرت و موسیقی، تئاتر ، سینما ، موزه و ... نمونه های فراوانی است که نشان دهنده ایجاد تمهیدات مناسب برای رفاه شهروندان است و همه جزو علائم حیاتی یک شهر به حساب می آید. مسلما با توجه به چالش های اقتصادی و معیشتی ، بهداشتی ، زیست محیطی و از همه مهمتر مدیریتی، شاخص ها ی شهری و علائم حیاتی آن دائما در حال بالا و پایین شدن است به طوری که کارشناسان راهنمایی و رانندگی می توانند بگویند که کمبود پارکینگ عمومی در کلان شهر شیراز چقدر است و این نیاز در چه مناطقی بیشتر به چشم می آید .

این که در بسیاری از خیابان های شهر شیراز از وجود مسیر ویژه حرکت اتوبوس و تاکسی خبری نیست و نهادهای امداد رسان باید با به صدا درآوردن بوق های ممتد راه خود را برای رسیدن به مقصد باز کنند و این که انتخاب محل نامناسب برای بسیاری از مدارس و آموزشگاه ها در ساعاتی از روز موجب ایجاد ترافیک می شود و همچنین این که تمرکز مراکز درمانی و آزمایشگاه ها و بیمارستان ها در بخش هایی از شهر تردد را مصیبت بار کرده در حالی که اصولا بیمارستان باید در منطقه ای کم رفت و آمد و بدون سر و صدا قرار داشته باشد و مسائلی از این قبیل نشان می دهد که شیراز به عنوان کلان شهری شناخته شده در جهان ، نیازمند مدیریت واحد شهری حداقل به صورت آزمایشی است زیرا درهم تنیدگی شاخص هایی که بیانگر حیات طبیعی یک شهر است ایجاب می کند که مدیریت با هماهنگی تمام و کمال همراه باشد. این که در یک برهه شاهد رواج استفاده از دوچرخه های بیدود هستیم و در برهه ای دیگر همه را جمع آوری می کنند بیانگر وجود گونه ای تشتت و بی برنامه گی است . استفاده از خودروهای برقی ، نهادینه کردن استفاده از وسایط نقلیه عمومی خصوصا مترو ، قانونمند کردن تاکسی ها از این نظر که رفتاری یکدست داشته باشند ، توزیع مراکز اداری و خدماتی بر اساس محله محوری و بهره گیری از دولت الکترونیک در این راستا ، رسیدگی به وضعیت ناهنجار بافت قدیمی شهر ، چند منظوره کردن مساجد از این نظر که در طول شبانه روز بتوانند پذیرای مردم برای عبادت ، جشن ، تعزیه ، مطالعه ، دریافت مشاوره و حتی برگزاری آیین های ملی باشند و فضای بزرگتری برای آنها تعریف شود و از این وضعیت فلاکت بار خارج شوند و در راس آن افرادی باسواد ، مردم دار ، مسئولیت پذیر قرار داشته باشد تا جایی که رفتار و سطح درک و فهم خادم مسجد نیز از هر نظر برای مردم جذاب باشد و حال و هوای معنوی در آن نسبت به هر چیز دیگر غلبه داشته باشد و فی الواقع حکم اهتزاز پرچم مسلمانی را داشته باشد !

بارها دیده شده که زنگ بسیاری از طرح های خوب در شیراز به صدا درآمده اما در شهری دیگر به مرحله ی بهره برداری و افتتاح رسیده در حالی که نام و داشته های شیراز به تنهایی برای فعال شدن تمامی نیروهای انسانی ساکن در آن کفایت می کند.

در صورتی که به موازات اقدامات عمرانی که ظرف یک دهه ی اخیر آغاز شده و اخیرا هم به شتاب آن افزوده گردیده شاهد طرح های تکمیلی در ابعاد گوناگون آن باشیم به جرات می توان گفت که می توان ظرف دو دهه شیراز را به جایگاهی که شایستگی آن را دارد رسانید . شهری در طراز جنت