به موازات افزایش جمعیت و گسترش حاشیه نشینی ، زباله ی بیشتری تولید می شود و محیط زندگی هر چه پیچیده تر باشد ، مدیریت پسماندها نیز دشوار تر خواهد بود . زندگی در شهر مانند زندگی در روستا نیست که شرایط حاکم امکان جداسازی پسماندها را فراهم آورده باشد زیرا در روستا غیر از غباری که بر سر و رویمان می نشیند و آن را می تکانیم و دوباره به زادگاهش یعنی زمین و طبیعت بازمی گردانیم ، هر چیز دیگر قابلیت تبدیل و مصرف شدن دارد ، از دورریز میوه جات گرفته تا خرده نان خشک و پسماند غذا و حتی استخوان همه توسط حیوانات خانگی مصرف می شود. اما چنین چیزی در شهرها با سرعت انجام نمی شود و اگر طرح جمع آوری و جداسازی پسماند از مبدا اجرایی نشود ، روزانه صدها بلکه هزاران تن زباله و پسماند خشک و تر بر سر شهر آوار می شود که ناگزیر هستیم یا آنها را دفن کنیم و یا بسوزانیم که در هر دو صورت به هدرروی سرمایه می انجامد .
جداسازی پسماندها اگرچه نیازمند همکاری مردم با متولیان جمع آوری آنهاست ولی موجب بازگشت انواع زباله به چرخه بازتولید و مصرف می شود .
در برخی از کشورها با سوزاندن زباله آن را به انرژی و برق تبدیل می کنند .
کمپوست سازی یک روش طبیعی برای مدیریت زباله های آلی است که از حجم زباله می کاهد و به غنی تر شدن خاک یاری می رساند
به موازات پیشرفت تکنولوژی ، جمع آوری زباله های الکترونیکی نیز توجه دغدغه مندان را به خود جلب کرده و عده ای با ساز و کاری مناسب پس از تفکیک زباله های الکتریکی فلزات ارزشمند را از آنها جدا می کنند و آنچه می ماند را به چرخه ذوب و تولید مواد جدید بازمیگردانند .
چند سالی است که در جامعه ی ما زباله گردها به رقیب جدی متولیان جمع آوری انواع پسماندها تبدیل شده اند به طوری که قبل از رسیدن خودروهای ویژه جمع آوری زباله ، با آش و لاش کردن کیسه های آشغال و جداسازی پلاستیک ها و اشیاء فلزی آنچه می ماند را به همان حالت رها کرده و می روند و کاری اضافی روی دست اهالی کوچه و خیابان و متولیان جمع آوری زباله می گذارند .
از زمانی که پاکت های کاغذی جای خود را به کیسه های پلاستکی داد و استفاده از ظروف پلاستیکی به جای شیشه در کارخانجات تولید نوشابه رواج یافت ، روزانه شاهد تولید چندین تن زباله پلاستیکی و آلومینیومی هستیم که مدیریت آنها نیازمند برنامه ریزی های دقیق است .
آنچه مسلم است بر اساس شیوه های تجربه شده ، سود حاصل از فرآوری پسماند به اندازه ای است که پاسخگوی هزینه های آن خواهد بود همچنان که راه اندازی سیستم فاضلاب شهری در دراز مدت سودآور است زیرا کود حاصل از آن در کشاورزی کاربرد دارد و آب تصفیه شده نیز قابل بازگشت به طبیعت است .
متاسفانه هنوز شاهد استقرار ایستگاه های جمع آوری زباله های تفکیک شده در تقاطع خیابان ها نیستیم تا مردم را به تفکیک از مبداء ترغیب کند که اگر چنین می بود مردم چوب و شیشه و پلاستیک و فلز را از مبدا ( خانه یا محل کار) جداسازی کرده و در نزدیک ترین ایستگاه تحویل می دادند تا زحمت جداسازی آنها هزینه کمتری داشته باشد .
نکته ای که معمولا از نگاه مسئولین دور می ماند و نسبت به آثار روانی آن بی توجه هستند ارائه ی گزارش پیرامون سرنوشت زباله ها و پسماندهاست . با توجه به این که صنعت فرآوری پسماندها سودآور است اگر شهرداری ها گزارشی سالانه پیرامون نتایج همکاری مردم با خود در زمینه جداسازی پسماندها از مبدا را رسانه ای می کردند و مثلا می گفتند چند تن کود تولید شده و یا چه میزان برق از سوخت زباله به دست آمده و چند تن فلز و شیشه و پلاستیک در چرخه بازتولید قرار گرفته و سود حاصل از آن صرف چه اموری شده ، تاثیر فراوانی از خود بر جای می گذاشت . مثلا بوستانی را نشان بدهند که در آن وسایل بازی کودکان را با استفاده از پلاستیک های دورریز ساخته اند یا مواردی از این قبیل . زباله و آشغال و پسماند که جای خود دارد ، مردم باید در مورد تمامی آنچه به دولت تحویل می دهند به دنبال حسابرسی باشند .
یکی از دلایل عدم رغبت مردم به پرداخت مالیات ، بی اطلاعی آنها از نحوه ی هزینه کرد آن است هرچند اخیرا مقرر گردیده که مودیان مالیاتی می توانند موضوع هزینه کرد مالیات خود را تعیین نمایند که این امر حتی اگر جنبه نمایشی هم داشته باشد ، اثربخش است . ایران متعلق به ایرانیان با هر قومیت ومذهب و زبان و لباس و فرهنگ است و نه هیچ کس دیگر . بنابراین ، هر چه هست مردم باید بدانند با دارایی آنها و سرزمینشان چه رفتاری می شود . آری باید بدانند !