با نگاهی به عملکرد اغلب مسئولان کشور آنچه مشهود است نوعی بی توجهی به مطالبات و خواسته‌هایی است که از سوی مردم مطرح می‌شود. نکته جالب توجه آن جاست که اکثریت قریب به اتفاق این مطالبات آن قدرها هم پیچیده و بزرگ نیست و می‌توان بیشتر آنها رامطالبه برای یک زندگی نرمال و حداقلی دانست.
مهم ترین بخش مطالبات مردم به مسائل اقتصادی بازمی‌گردد. مردم ایران نیم‌قرن است که با تورم دو رقمی و گرانی همیشگی اقلام اساسی زندگی خود مواجه هستند؛ پدیده‌ای که در اقتصاد جهان بی سابقه است و یا فعالان اقتصادی کشور دهه‌هاست که چشم انتظاربهبود فضای کسب‌وکار، حذف قوانین موازی و دست‌وپا گیر، شفافیت، حمایت از تولید ملی و... هستند و نکته ناامیدکننده آن‌که گامی ازسوی ساختارهای تصمیم‌گیری در جهت تحقق مطالبات برداشته نمی‌شود. حال تحریم‌ها به خصوص در حوزه نفتی و بانکی را نیز به این شرایط سخت اضافه کنیم؛ نتیجه: تورم نزدیک به چهل درصدی و نرخ رشد اقتصادی منفی، آن هم مطابق با آمارهای رسمی دولتی است. آنچه این شرایط سخت اقتصادی را سخت‌تر هم می‌کند بی‌توجهی و نوعی بی‌تفاوتی مسئولان به وضعیت سخت معیشتی مردم است. اظهارات مقامات کشور و ناتوانی در حرکت مؤثر برای برون رفت از شرایط طاقت فرسای حاکم بر جامعه، نمک بر جراحت‌هایی است که سیاست‌های نادرست اقتصادی بر تن رنجور مردم وارد کرده است.
چنین اظهارات و عملکردی بیانگر بی‌خبری مسئولان از حال و روز مردم یا بی توجهی نسبت به مطالبات به حق آن هاست که عزمی برای حل‌وفصل مشکلات موجود ندارند.
از مطالبات اقتصادی اقشار مختلف مردم که گذر کنیم در لایه‌های زیرین‌تر به خواسته‌های آنان در حوزه مسائل اجتماعی، فرهنگی وسیاسی می‌رسیم که متاسفانه در این حوزه ها نیز نه تنها گشایشی در جامعه دیده نمی شود که بیشتر مسدود سازی راه های تنفسی به نظر می آید و امروز شاهد تنگناها و انسدادهای بیشتر در این عرصه ها هستیم.
به یقین همراهی با مردم راه برون رفت از شرایط خطرناک و بغرنج این روزهاست.
ترمیم شکاف‌های اجتماعی و سیاسی و پذیرش خطاهای مدیریتی در نظام حکمرانی کشور در مسائل گوناگون هنوز هم می‌تواند ایران بیمارمان را نجات دهد.
این روزها خرید هر کالا و محصولی نیاز به هزینه‌کرد بالایی دارد که برای هر خانواده‌ای مقدور نیست. غیر واقعی بودن قیمت‌ها افساربازار را در دست گرفته و موجبات نگرانی مصرف کننده را به وجود آورده است.
وقتی با کار طاقت‌فرسا، تأمین معاش مشکل شود، دیگر انگیزه‌ای برای کار در شرایط سخت باقی نمی‌ماند.
کار زیاد و سخت و دستمزد حداقلی آن هم دستمزدی که یکی درمیان قدرت پرداخت آن از کارفرمایان سلب شده است.
ابر تورم بی‌سابقه ماه‌ها و روزهای اخیر و گرانی‌های افسارگسیخته، همه مشاغل را تحت تأثیر قرار داده اما برخی مشاغل به واقع فلج شده‌اند و دخل و خرج هیچ ربطی به یکدیگر ندارند.
هزینه‌های سرسام‌آور زندگی، در کنار پرداخت هزینه‌های آب و برق و گاز و اقساط تا دستمزد کارگران، نه تنها چیزی در دخل باقی نمی‌گذارد بلکه دخل همیشه بدهکار خرج است و این دو که سال‌ها با یکدیگر هم‌خوانی نداشتند اکنون در شرایط بسیار بدتری قرارگرفته‌اند.
مشکل امروز بیشتر مشاغل به کلاف سردرگمی تبدیل شده که یک سر آن ناتوانی مردم در پرداخت هزینه بیشتر برای خرید مایحتاج و سردیگر آن حقوق تضییع شده کارگر و صاحب کاری که نه تنها یک ریال ته دخلش نمی‌ماند بلکه هر ماه به دخل نیز بدهکار می‌شود.
تحمل این شرایط به قدری سخت شده که قطعا دیگر سکوت جایز نیست و اما آیا مطالبه از مسئولان به جایی می رسد؟ و دولتی‌ها میتوانند فکری به حال وضعیت آنها کنند؟
در گفتگو با صنوف مختلف هیچ کدام راضی به افزایش نرخ نیستند زیرا می‌دانند کمر مردم زیر بار گرانی و ابر تورم افسارگسیخته شکسته اما واقعیت این است که آنها نیز در تأمین خرج و مخارج زندگی خود وا مانده‌اند.
در چنین شرایطی همه چشم ها به سمت دولت است تا وارد میدان شود و با ارائه راهکار به رفع مشکلات کمک کند.
در این شرایط سخت اقتصادی برای برون‌رفت از مشکلات و تأمین مطالبات، لازم است مسئولان با همفکری و بررسی دقیق تمام زوایای موضوع، اقدام عاجلی انجام دهند تا مشاغل بیش از این تحت فشار قرار نگیرند و بتوانند با فراغ بال به فعالیت روزانه بپردازند.