روز جهانی کوروش بزرگ یادآور ورود کوروش به بابل و آزادی اقوام اسیر است و در سال‌های اخیر به یکی از نمادهای مردمی احترام به تاریخ و هویت ایرانی بدل شده است.

منشور کوروش، سندی از نخستین اندیشه‌های انسانی درباره‌ی احترام، آزادی و مداراست؛ یادگاری از خاکی که روزگاری پایتخت هخامنشیان بود و اکنون در قلب فارس، دوباره دیده می‌شود.

در روزگاری که جامعه بیش از هر زمان دیگری نیاز به پیوند و درک متقابل دارد، چنین نمادهایی می‌توانند یادآور ریشه‌هایی باشند که ما را به هم پیوند می‌دهند. میراث کوروش نه فقط افتخاری تاریخی، که نشانه‌ای از فرهنگی است که انسان را به احترام و گفتگو فرامی‌خواند.

شیراز با این تابلو، نه گذشته را زینت می‌دهد و نه تاریخ را به نمایش می‌گذارد؛ بلکه ریشه‌های خود را به امروز پیوند می‌زند. احترام به تاریخ، احترام به خویشتن است و شاید این منشور، از دل خاک، هنوز ما را به یاد این حقیقت می‌اندازد که از دل خاک پارس، هنوز صدایی می‌آید که ما را به هم فرامی‌خواند.