چه آن زماني که کسي به کسي نبود و چه در زمان جنگ و کوپني شدن ارزاق عمومي    و چه پس از جنگ و عصر تازنده گي و تحريم  هاي کج دار و مريز ، هميشه عده اي از آب دائما گل آلود رويدادهاي سريالي ، ماهي گرفتند و خود را بالا کشيدند و خوردند و بردند و حيف المال کردند و بازجستي هم نبود . انصافا هم در عالم خويشاوندي و رودربايستي گري که نمي    شود گريبان کسي را گرفت! به هر حال از قديم الايام هم گفته اند : کسي که در خانه اي شيشه اي زندگي مي    کند نمي    تواند به سوي کسي سنگ بيندازد! از شما چه پنهان کسي که دهانش به نشخوار و جويدن مشغول باشد حرفي براي گفتن ندارد و مي    توان دهانش را به لقمه اي دوخت و ماجرايي را ماست مالي کرد اما از آنجايي که برخي دهانشان به اندازه اي لق و گشاد و رويشان به اندازه اي زياد و سنگ پايي است که بايد امتياز معدني يا سند مالکيت کارخانه اي را در حلقومش فروکني تا لب از لب نگشايد و دانش و فضيلت مرتبه يافتگان را زير سئوال نبرد ، در بعضي مواقع کار به بذل و بخشش  هاي ميلياردي مي    کشد .اينجاست که گاه مي    شنوي کارخانه اي چند صد ميليارد توماني را به چند ميليارد آن هم قسطي و از طريق وام به ثمن بخس به مدعيان فضل مصالحه کرده اند . حالا شما هر چه مي    خواهي دنبال پرتقال فروش بگرد . يادم مي    آيد بنده خدايي که در زاويه اي از بازار براي خودش حجره اي داشت و خيلي اهل چرتکه انداختن بود ، پس از قد کشيدن بانک  هاي قرض الحسنه ، چرتکه اش را به ديوار آويزان کرد و سر به بيابان گذاشت و راه جنون در پيش گرفت ! وقتي علتش را از او جويا شدند گفت : همه مرا به پاردم ساييدگي مي    شناختند اما اين بانک  هاي قرض الحسنه کاري کرده اند که به قول بهتاش من با آن همه پيشينه ي جلنبري "رد داده ام" . گفتيم چرا ؟ گفت : اين بانک  هاي قرض الحسنه روز اول مقداري ريگ توي ديگ ريختند و شروع به هم زدن آن کردند. هر آدم گرسنه و آزمندي که عبور مي    کرد و آن ديگ و آتش را مي    ديد و از آنها مي    پرسيد چه مي    کنيد مي    گفتند داريم آش نذري شريکي درست مي    کنيم. مردم هم به تصور اين که متوليان صندوق  هاي قرض الحسنه به دنبال فقر زدايي و گره گشايي هستند و واقعا مي    خواهند آش نذري درست کنند ، دست به کار شدند و اينجا بود که يکي نخود آورد و ديگري لوبيا ، يکي رشته آورد و ديگري سبزي ، يکي زرد چوبه آورد و ديگري فلفل و نمک و ... تا آنجا که حتي روغن و نعنا و سيرش را هم خود مردم آوردند و بالاخره اين آش درست شد و بدين ترتيب يکي از بزرگترين کلاهبرداري  هاي تاريخ را تحت لواي عناويني فريبنده ( مثل هميشه ) رقم زدند . در صورتي که روز اول فقط تعدادي ريگ و سنگ در ديگ ريخته بودند. وقتي بوي آش در همه جا پيچيد ، تبليغات به راه انداختنند که براي مردم فقير و بيچاره چه کرده ايم و چها خواهيم کرد؛ بيخبران گفتند : حکمت و دورانديشي را بنگريد . سپس به مشارکت کنندگان در پختن اين طبيخ چند صد تني کاسه اي آش دادند و مابقي را براي خودشان برداشتند و به ساير گرسنگان فروختند و پولش را هم به جيب زدند و به ريش خلق الله ساده لوح بخت برگشته زود باور خنديدند و چه وام  هاي ميلياردي که ندادند و چه نام  هايي که تغيير نکرد و چه عناويني که براي زينت بخشي پس و پيش اسم  هاي صد من يک غاز حيف و ميل نشد و شگفتا که هيچ کس نپرسيد اين همه شعبده بازي  ها سر در کدامين آبشخور داشت !؟ . دست آخر هم آنچه در ته ديگ ماند همان سنگي بود که براي راه اندازي آشي ديگر ذخيره کردند . مصيبت اينجاست که مي    گويند بر شيطان لعنت ! در حالي که آن بيچاره ي از درگاه حق رانده شده بايد به شاگردي چنين فرصت طلباني افتخار کند ! از اين گونه آش  ها تاکنون زياد ميل فرموده ايم . خودمان کاشتيم و خودمان درو کرديم و خودمان به آسياب برديم و به نان تبديل کرديم و دست آخر که همه چيز مهيا شد عده اي پرگوي پر مدعا آن را بسته بندي کرده به عنوان هديه تقديممان فرمودند. از خواجه ي شيراز که پنهان نيست چرا از شما پنهان باشد ؛ برخي الطاف کريمانه، آدم را به ياد هديه روز پدر مي    اندازد که اگر چه از جيب پدر هزينه مي    شود اما قدر و بهايي هم ندارد . اين که روي اقيانوسي از طلاي سياه خفته باشي و خواب سکه ي هفت ميليوني ببيني ، خيلي زور برمي    دارد . از همه ي اين خزعبلات بي ارزش که بگذريم، بگو ببينم اصل حالت چطور است؟ با کرونا چه مي    کني ؟ آخرين باري که خودت را در آينه ملاقات کردي کي بود ؟ راستي قوزک پايت جا افتاد ؟ هزار ماشاء الله چه جان سختي که دل آشوب و جنگ و ستاره ي دنباله دار و سيل و زلزله و سونامي    و آتشفشان و شهاب سنگ و کرونا را ديدي و هنوز هم روي دو پا ايستاده اي و با کمال پررويي به خالق يکتا مي    نگري تا تو را به تماشاي باقيمانده ي شگفتي  هاي عالم هستي ببرد . به آفتاب لب بام مي    ماني که هم تماشايي است و هم رفتني ! . حيف که به تناسخ اعتقادي ندارم وگرنه مي    گفتم روح امثال تو پس از مرگ در قامت يک کوه حلول مي    کند . کوهي از جنس سنگ پا . مثل اين که دارم با خودم حرف مي    زنم و دچار توهم کرونايي شده ام . اين روزها که خيلي چيزهاي زيربنايي و اصولي را توهم توصيف مي    کنند چه ايرادي دارد که من هم چنين دلمويه اي را توهم بدانم . کسي که به کسي نيست .