سرمقاله 22 تیر 1404 اسماعیل عسلی              بزرگترین غنیمت جنگی در حالی که انتظار می رفت پس از جنگ تحمیلی 12 روزه ، شاهد شکل گیری اتاق های فکر با رواداری افزاینده در جهت رسیدن به راه حل های قابل دسترسی برای خروج از بحران های اقتصادی ، سیاسی و فرهنگی باشیم عده ای به دنبال راه اندازی چالش هایی مبتنی بر رویکردهای جناحی هستند تا از سهم رقبای سیاسی خود برای ایفای نقش در تغییرات اجتناب ناپذیر آینده بکاهند و این در حالی است که مردم سالهاست در مقام داوری علاقه ای به موضع گیری های جناحی ندارند. این که طرفین منتسب به جناح های سیاسی سعی می کنند با ارائه ی آمار و ارقام از نقش طرف مقابل در ایجاد نارضایتی های گسترده پرده برداری کنند ، رافع مشکلات کنونی نیست . چرا که برخی عقب نشینی ها از مواضع پرتکرار توسط دو جناح بیانگر وقوف آنها به خطاهای راهبردی شان است . از طرفی وزن مجلس به دلیل تاثیرپذیری بالا از رویکردهای جناحی در حدی نیست که بتواند پیشگام در نهضت بازبینی پیرامون برخی سیاست های فرهنگی و اقتصادی باشد و صدا و سیما هم که تلاش می کند با دعوت از طرفین دعوا بشارت دهنده ی حاکمیت فضایی جدید بر این رسانه ملی باشد قادر به مدیریت بازخوردهای گسترده و منفی آنچه توسط دعوت شده گان مطرح می شود نیست . این گونه که به نظر می رسد طرفین دعوا برداشتی واقع بینانه از سواد رسانه ای عموم مردم که این روزها با اشتهایی وصف ناپذیر مشاجرات سیاسی را دنبال می کنند ، ندارند . سواد رسانه ای این نیست که افراد در سایه ی آشنایی با فوت و فن جولان دادن در فضای مجازی به اخبار دسترسی داشته باشند بلکه سواد رسانه ای باید منجر به تشخیص درست از نادرست بر مبنای منافع ملی باشد به همین دلیل انباشتن ذهن مخاطبان عام از اخبار پراکنده و متناقض و چالش برانگیز ، حاصلی جز سردرگمی مردم ندارد ! در حالی که رفتار اخیر مردم بیانگر این است که دشمن مشترک را خوب شناخته اند و از آمادگی بالایی برای استقبال از تغییرات اجتناب ناپذیر اقتصادی و فرهنگی و سیاسی برخوردارند ، ولی بازیگران عرصه ی سیاسی سعی دارند با به رخ کشیدن آزمون و خطاهای طرف مقابل ظرف چند دهه ی اخیر به دنبال شریک جرم تراشیدن برای دشمن مشترک باشند که اگر چه از یک منظر در بحث نفوذ قابل تامل و بررسی است اما نیاز فعلی کشور این است که هر یک از طرفین دعوا سهم خود از برخوردهای نامتعارف با معضلات فرهنگی گرفته تا دامن زدن به مشکلات اقتصادی را بپذیرند و این مهم در گرو برخورداری آنها از سعه ی صدر و پرهیز از خودشیفتگی هایی است که جز تابو آفرینی و ترسیم خطوط قرمز برساخته دستاوردی نداشته است . واقعیت قضیه این است که عملکرد اصولگرایان و اصلاح طلبان زمانی که در راس قدرت بوده اند از برخی جهات قابل دفاع نیست و آنچه موجب دست به دست شدن قدرت در جریان انتخابات شده نتیجه ی ایرادهایی بوده که به آنها وارد شده و نتوانسته اند دفاع متقاعد کننده ای از عملکرد خود داشته باشند . هر چند آنها سعی کرده اند با اشاره به محدودیت اختیارات خود و کارشکنی هایی که مجلس و برخی نهادهای نظارتی با آنها داشته اند و مطرح کردن موضوع تحریم ها ، به توجیه نابسامانی ها بپردازند اما به رسم امانتداری وظیفه داشته اند که با قاطعیت مسایل را با مردم در میان بگذارند ! آنچه مسلم است در شرایط کنونی مردم هیچ تمایلی به دنبال کردن مباحثی که بیشتر به منازعات انتخاباتی شباهت دارد ، ندارند . این روزها مردم نیازمند شجاعتی مبتنی بر تقوا از تمامی بازیگران عرصه قدرت هستند تا آنها بدون ترس از تبعات اظهاراتشان و آثاری که ممکن است بر وجهه ی اجتماعی آنها داشته باشد ، سهم خود را در ایجاد نارضایتی های عمومی بپذیرند و راه را برای افراد شایسته و حاشیه نشین شده ای که دلسوزانه به دنبال حل مشکلات هستند ، هموار سازند . عدالت حکم می کند که ما به دنبال کتمان اشتباهات افرادی که در مواقعی خدماتی هم داشته اند نباشیم و هرگز تصور نکنیم که سرزنش افرادی که منتخب حزب و گروه ما بوده اند به جایگاهی که ما نزد خدا داریم لطمه ای وارد می کند زیرا قضاوت تاریخ و کسانی که بعد از ما می آیند از هر چیز دیگری مهمتر است . واقعیت های غیرقابل انکار حکم می کند که همه چیز از جمله دیپلماسی در خدمت اقتصاد آسیب دیده از تحریم های خارجی و سوء مدیریت های داخلی باشد . من به عنوان یک روزنامه نگار بارها به اشتباه قلم چرخانیده ام. هر انسانی در هر موقعیت شغلی مرتکب خطا می شود اما تاثیر هر خطایی به جایگاه خطارکار برمی گردد . تشخیص نادرست یک پزشک جان چندین بیمار را می گیرد ، اشتباه راننده یک خودرو سواری چند نفر را به کشتن می دهد و اشتباه یک خلبان 200 نفر و به همین ترتیب اشتباه نمایندگان مجلس می تواند به تصویب قانونی مخرب منجر شود که روی زندگی میلیون ها نفر تاثیرگذار است . آنچه از پیامدهای ناگوار چنین اشتباهاتی خطرناکتر است پافشاری بر تصمیمات نادرست قبلی است . جنگ تحمیلی 12 روزه تلنگری تاریخی بود تا ما داشته ها و نداشته هایمان را به تماشا بنشینیم و فرصت ایجاد شده برای بازنگری را غنیمت بدانیم و این فرصت را بزرگترین غنیمت جنگی تلقی کنیم.