تجربه كرونا شايد سخت ترين آزمون نظام طبيعت از بشر اين سده بود كه همه چيز را دگرگون نمود و هنوز هم به يكه تازى خويش ادامه مى دهد.
همه مى دانيم كه پيشگيرى و رعايت شيوه نامه ها بهترين راه مبارزه با اين ويروس منحوس در واقع خانمانسوز است كه رعايت شيوه نامه ها هزينه كمتر و البته سلامتى جامعه را در پى خواهد داشت.
جامعه ما و بسيارى از جوامع بشرى اين روزها با اين پديده شوم قرن كنونى دست و پنجه نرم مى كنند و كشور ما هم از اين قاعده مستثنى نيست.
آئين گلريزان كه ريشه در عيارى و فتوت و رادمردى دارد از ديرباز در اين مرز و بوم جاى داشته است و مردم ما با مشاركت گسترده در اين كارِ نيك هويت اصيل خويش را آشكار كرده اند.
فلسفه وجودى گلريزان كه اغلب در محل زورخانه هاى محلات برگزار مى گرديد رفع مشكلات شخص و يا اشخاصى بود كه از بدِ روزگار دچار مشكلاتى شده بودند.
جامعه فرهنگى استهبان اين روزها خالصانه اقدامى مدنى و اجتماعى را آغاز نموده و آن احياى روش ومنش گلريزان براى ايجاد بستر مناسب در راستاي درمان شهروندان استهبانى و حومه است.
متولى اين اقدام پستصانديده قشرى است كه معمولا به حقوق و جايگاه اصلى شان توجه نشده، با اين حال اكنون رسالت فرهنگى خويش را عيان كرده اند و با هدف ياري مردم دست ياري به سوى همگان براى رفع مشكلات درمانى شهرستان دراز كرده اند.
و به راستى كه براى مقابله با ناملايمات اين روزگار و خبرهاى ناهمگون با طبع مان چه چيزى شايسته تر از اتحاد و اتفاق اجتماعى براى مقابله با مشكلات به وجود آمده است.
و اينكه حالا زمان گله و شكايت و طرح اينكه خريد فلان دستگاه وظيفه حاكميت بوده نيست چرا كه نه تنها استهبان و يا ايران بلكه جامعه بشرى اين روزها نياز به برپايى گلريزانى به وسعت جهان دارد كه سمبل و نماد نوع دوستى و برگرفته از روش و منش انساني است.
آيين قلندرى براى رفع مشكلات مردم نياز به تفسيرهاى فلسفى و تاريخى ندارد اما اين روايت ماندگار از شيخ ابوالحسن خرقانى خود بهترين منشورنامه نوع دوستى است كه گفته اند:
"بر سر در خانه شيخ ابوالحسن خرقانى نوشته بود؛ هر کس که در اين سرا درآيد نانش دهيد و از ايمانش مپرسيد، چه آنکس که بدرگاه باري تعالي به جان ارزد،البته بر خوان بوالحسن به نان ارزد."