جنگ با انسان زاده شده. زمين هم براي ماندن مي جنگد، آب، هوا، آفتاب و هر چيز ديدني و ناديدني در جنگند، پوست و گوشت و استخوان و رگ و پي همه زندگان براي رشد و ماندن و مبارزه با ويروس ها و ميکروب ها مي جنگند، جنگ است که فکر را به کار مي اندازد. فکر است که براي رهايي از مشکلات مي جنگد، جنگ هم اصالت دارد. اما همين جنگ است که تلاش مي کند جنگي نباشد، جنگ است که از جنگ فرار مي کند. ابرها از آن دورترها مي جنگند تا خود را به فضايي برسانند و گريه سر دهند و ببارند هرچند ملک الشعرا بهار بسرايد:
فغان ز جغد جنگ و مرغواي او
که تا ابد بريده باد ناي او
و اما دو جنگ داريم. جنگ بالاصاله که با آدمي و هر موجود زنده ديگر زاده مي شود و آن را حرکتي براي رشد و کمال مي ناميم و جنگي ديگر که حاصل خوي تجاوز، حرص، زياده خواهي و ترس و دفاع است.
آدمي را اراده اي است و تعقلي که براي حفظ خود دست به ابتکار و خلاقيت مي زند و به هر ميزان توانايي علمي و جسمي داشته باشد نيازهاي خود و ديگران را برآورده و رفع مي کند. چه بسا يک نفر نان هزاران نفر را تأمين مي کند و به آنها اميد به زندگي مي دهد و چه بسا يک نفر جهاني را به ويراني و پريشاني و کشتار و خرابي مي کشد.
آنچه در اين جهان امروزي مي گذرد و تعيين کننده حيات جمعي مردمان است قدرت است. قدرت پول و ثروت، قدرت مديريت، قدرت اسلحه و زور، قدرت تفکر سياسي و پيشتازي در فنآوري هاي نوين، قدرت دانش و تجربه و نهايتا قدرت ايمان و باور که ترس و خوف را خنثي مي کند و تن آدمي را به سوي خطر جلو مي برد تا از خود و ديگران دفاع کند.
سرعت زندگي ماشيني آنچنان بال پرواز گرفته که انسان از آنچه ساخته و راه انداخته عقب مانده و کار به جايي رسيده که ماشين بر آدمي سوار شده و سلطه خود را به چشم مي کشد. رباط ها، کامپيوترها، پيچ و مهره ها و صنايع الکترونيکي که آدمي را به فضاهاي ديگر مي برند همه از انديشه و فکر بشر به وجود نيامده اند. بلکه بشر توانسته با جنگيدن از نوع اول، آن را از دل طبيعت بيرون آورد و رابطه علت و معلولي آنها را کشف کند، در واقع انسان مقلد خوب طبيعت است با تغييراتي که در آن ايجاد کرده است. با اين وصف هر جنگ بالاصاله اي براي کمال و رشد علمي و اخلاقي پذيرفتني است و رهايي از آن حتي با مرگ هم تمام شدني نيست.
اما جنگ هايي که براي کسب قدرت بيشتر و سرزمين هاي پهناور به بهاي از دست رفتن جان انسانها و پر کندن پرنده پرواز روح و جسم همنوعان از طرف متجاوزان و زياده خواهان با ترفندهاي مختلف اعمال مي شود و حاصل آن فقر، گرسنگي، کشتار جمعي و آوارگي است براي دولت هايي که فرياد حقوق بشرشان گوش مردم جهان را کر کرده قابل توجيه و تأييد نيست مگر براي دفاع مشروع و حفظ سرزميني باشد که ملتي در آن زندگي مي کنند و حق زندگي و آب و خاک خود را دارند.
در اين جهان از گذشته هاي دور تا به اکنون تاريخ روايتگر و گواه جنگ هاي مخوف و ويرانگر بوده است. آثار خرابه هاي قصرها و کاخ شاهان و هر آنچه از زندگي مردمان دور در دوران هاي کهن به جاي مانده و نمانده همه گواه و شاهدي براي نشان دادن خوي تجاوز و جنگ و خونريزي است. اما جنگ داريم تا جنگ. جنگ با سنگ و نيزه و شمشير به نيروي قدرت بدني جوانمردانه تر از جنگ هاي امروزي است که انفجارهاي مهيب دهان دوزخ وحشت را براي بلعيدن هر آنچه هست به روي انسان هاي بي دفاع باز مي کنند.
جنگ گلوله هاي توپ و تانک و تيربارها و بمب ها و موشک هاي آنچناني که کودکان و زنان و غيرنظاميان را در خواب تکه تکه مي کند و زمان و حق دفاع را از آنان مي گيرد نشانه اي از خوي حيواني دست اندرکاران و سياستگزاراني است که تلاش مي کنند در زاردخانه هاي خود سلاح هاي پيشرفته تر و عامل کشتارهاي بيشتر نظير بمب اتمي و ئيدروژني بسازند مانند امپراطوري هاي غربي و شرقي و کشورهاي اروپايي که حيات و تماميت ارضي خود را در چنين قدرت هاي نظامي مي بينند و کشورهاي ديگر را به داشتن يا نداشتن چنين جنگ افزارهاي مخوفي مستقيم و غيرمستقيم تشويق مي کنند.
جهان امروز خواسته و نخواسته لجام گسيخته و ديوانه وار در زياده طلبي انساني که اصالت را به خود مي دهد و از خدا و روز حساب دور افتاده و گرفتار شده است. زمين هم از زخم هايي که خورده بيمار و در حال انفجار است و عنقريب اين بهشت، روي در نقاب فضاي لايتناهي خواهد کشيد و دور نباشد که به تعبير قرآن همانند پشم زده به ذرات غيرقابل مصرف تبديل خواهد شد.
جنگ انسان با زمين چه نکرده!
از نابودي جنگل ها تا آلودگي هوا و دريا و فضا گرفته تا کند و کاوهاي در اعماق که حاصل کاوش هاي منفعت طلبانه است تا جنگ هاي خانمانسوزي که بشريت را از هويت واقعي و اخلاق حقيقي تهي کرده است و به نام فنآوري هاي نوين و پيشرفت هاي علمي راهي فضا شده تا اگر سياره اي همانند زمين بيابد که بتوان در آن زندگي کرد آن را هم به نابودي کشد هرچند بعيد است زمين ديگري که چونان بهشتي برين هديه خداوند است پيدا شود و اگر پيدا شود ديگر زمين نيست چون به اثبات رسيده خداوند هيچ دوگانه اي را همانند هم و با يک خاصيت و ارگانيسم خلق نکرده، حتي دو چشم هم عينا همانند هم عمل نمي کنند.
متأسفانه به تعبير برزويه طبيب در مقدمه کتاب کليله و دمنه: «مي بينيم که کارهاي زمانه ميل به ادبار دارد و چنانستي که خيرات مردمان را وداع کردستي و افعال ستوده و اخلاق پسنديده مردوس گشته و راه راست بسته و طريق ضلالت گشاده و عدل ناپيدا و جور ظاهر، و علم متروک و جهل مطلوب و لوم و دنائت مستولي و کرم و مروت منزوي، دوستي ها ضعيف و عداوت ها قوي، نيک مردان رنجور و مستذل و شريران فارغ و محترم، مکر و خديعت بيدار و مظفر و متابعت، هوا سنت متبوع و ضايع گردانيدن احکام خرد طريق مشروع و مظلوم محق ذليل و ظالم مبطل عزيز و حرص غالب و قناعت مغلوب و عالم غدار بدين معاني شادمان و به حصول اين ابواب تازه و خندان...»
والسلام