بعضي از شخصيت  ها که در دوران حيات به دليل برخورداري از قدرت و ثروت و شهرت توانسته اند با تبليغات و در سايه ي مداحي  هاي گزافه گويان از خود قهرمان بسازند پس از مرگ و زدوده شدن آثار قدرت آنها و حاميانشان و عقب رفتن ابرهاي سياهي که چهره ي حقيقت را پوشانيده اند توسط مورخين شناسانده مي    شوند و آينده گان به عمق جنايت آنها پي مي    برند . کساني نظير سلطان محمود غزنوي ، خود را شاه غازي و جنگجو معرفي مي    کرد که توانسته عده ي زيادي از بت پرستان را به يکتا پرستي دعوت کند . ولي بعدها معلوم شد که اين جنايتکار چه تعداد از مردم هند را براي غارت بت کده  هاي آنها و تصاحب طلاهايي که با تبر آن را قطعه قطعه مي    کردند قتل عام کرد.

هر چند قصايدي که در مدح اين پادشاه سروده شده هنوز هم قابل دسترسي است اما هيچ کس آنها را باور نمي    کند زيرا کساني نظير ناصر خسرو قبادياني ماهيت دروغين او را برملا کرده اند .

اما شخصيت  هايي هم در تاريخ پيدا مي    شوند که هم در دوران حيات و هم پس از مرگ و شهادت همچنان مظلوم هستند چرا که در زمان حيات تحت تاثير تبليغات مسموم دشمنان مورد داوري  هاي بغض آلود قرار گرفتند و پس از زندگي نيز به دليل توصيفات اغراق آميز و نگاه ابزاري مدعيان دوستي مظلوم واقع شدند .

علي (ع) از جمله شخصيت  هايي است که حقيقت وجودي اش هم در زمان حيات و هم پس از شهادت از چشم اکثريت مردم پنهان ماند. دلايل زيادي وجود داشت که عده اي مانع از عرض اندام ايشان در عرصه  هاي علمي    و اجتماعي باشند .

مسئله ي شيخوخيت که ميراث جاهليت بود و کينه  هاي قبايلي و ماجراي تسويه حساب  هايي که به بعد از رحلت پيامبر (ص) موکول شد در مجموع مانع از ايجاد زمينه اي براي بهره مندي مردم از وجود ذي قيمت ايشان شد .

به هر تقدير در همين زمينه هم شاهد اغراق  ها و زياده گويي  هايي هستيم که معنايي جز تحريف تاريخ ندارد . علي (ع) در ميان مردمي    که خود را علوي مي    دانند نيز غريب است چرا که اکثريت شيعيان با مفاهيم بلندي که در نهج البلاغه آمده آشنايي ندارند و از منظر آنها علي (ع) کسي است که تنها با دوست داشتن او مي    توان راهي به بهشت گشود در حالي که خود ايشان چنين ادعايي نداشت و کيست که نداند ادعاي دوستي بدون معرفت و پيروي هيچ ارزشي ندارد؟ اگر بنا باشد ارادت به يک شخصيت ديني و تاريخي توجيهي براي انواع و اقسام خطاها به اميد شفاعت او باشد پس تکليف نقش هدايتي ايشان چه مي    شود؟ تفاوت بسيار زيادي وجود دارد بين کسي که در سايه ي عمل صالح از حب علي دم مي    زند با کسي که شغلش و حقوقش در گرو دم زدن از حب علي است . بعضي  ها به گونه اي از عدالت علي (ع) سخن مي    گويند که گويي دارند داستاني افسانه اي را تعريف مي    کنند و بنا نيست رفتار ايشان الگوي ما باشد . برخي به گونه اي از شخصيت علي (ع) سخن مي    گويند که گويي شناخت ايشان غير ممکن است . برخي که ايشان را به جاي خدا مي    نشانند در عمل از علي (ع) حرف شنوي ندارند و تعريف آنها هيچ ارزشي ندارد . پيامبر اسلام (ص) نيز از اين جهت پس از رحلت مظلوم واقع شدند .

مظلوميت از اين بالاتر که گروه  هايي که مدعي پيروي از ايشان هستند هر کدام پرچمي    برافراشته و يکديگر را به تکفير و الحاد متهم مي کنند و به قتل و غارت و تجاوز به نواميس يکديگر مشغولند ! کسي که بويي از عدالت نبرده حق ندارد از حب علي دم بزند . کسي که بيت المال را غارت مي    کند نمي    تواند خود را شيعه ي علي (ع) بنامد . اين افتخار نيست که کسي بگويد ما نمي    توانيم مانند علي (ع) باشيم زيرا قادر به شناخت عظمت او نيستيم. اين گنده گويي ها راهي براي گريز از مسئوليت شيعه بودن است . دفاع از چنين مظلوميتي بسيار دشوار است . به جرات مي    توان گفت که علي (ع) آن اندازه که پس از شهادت مورد ظلم و ستم قرار گرفتند آنهم بيشتر توسط شيعيان خود در زمان حيات به ايشان ظلم نشد چرا که دشمنان ايشان در زمان حيات ادعاي دوستي نداشتند .

اما کساني که به نام پيروي از علي (ع) توصيه  ها و آموزه  هاي ايشان را مورد بي اعتنايي قرار مي    دهند و به باورمندي خود نگاه ابزاري دارند در روز قيامت بايد در کنار ابن ملجم بايستند و پاسخگوي رفتار خود باشند .

از دست برخي دشمنان مي    توان سر در گريبان چاه کرد و گريست اما از زخم  هايي که مدعيان دوستي بر پيکر حقيقت علي وارد مي    کنند چه بايد کرد ؟

اين سخن پايان ندارد والسلام