از آمار برخى نهادهاى رسمى مى توان كاهش سن اعتياد در جامعه كنونى بين 15 تا 11 سال عنوان كرد، علاوه بر آن تمايل قشرى از جامعه بانوان به مصرف مواد مخدر نيز از ديگر آسيب هاى مهم اجتماعى به شمار مى رود چنانكه در دهه 70 يک درصد، دهه هشتاد کمتر از 5 درصد اما در دهه 90 شاهد گرايش 5 تا 10 درصدي زنان به مواد مخدر بوده ايم.
از برنامه هاى مختلف كشورهايى كه عليه جامعه ايرانى با برنامه ريزى كرده اند تا جامعه جوان كنونى ما را درگير معضل اعتياد سازند، گرفته تا ديگر مشكلات اجتماعى و ترفند افراد سودجو كه در ادبيات اجتماعى ما به سوداگران مرگ شهرت دارند از جمله عوامل افزايش آسيب هاى ياد شده در جامعه كنونى ما به شمار مى روند.
بر اساس آخرين شيوع شناسي مصرف مواد مخدر در ايران بيش از دوميليون و 800 هزار نفر به صورت دائمي مواد مخدر مصرف مي کنند.
اين رقم نسبت به شيوع شناسي قبلي دو برابر شده است و اين خود نشان دهنده عميق بودن بحران در اين زمينه است. هر چند سالانه ميزان زيادي مواد مخدر در مرزها کشف ميشود، اما همه مواد مخدري مصرفي از خارج نمي آيند.
زمانى با مشاهده استعمال سيگار توسط يك جوان 20 ساله موجى از تعجب و برخورد پيشگيرانه در خانواده آن شخص صورت مى گرفت هم اكنون در اكثر نقاط شهر استعمال سيگار بطور عيان توسط نوجوانان دختر و پسر قابل تأمل است و آن اينكه شوربختانه حساسيت رصد نمودن نوجوانان و جوانان جامعه از سوى برخى خانواده ها بسيار كم رنگ شده است؟!
در اين جهت افراد سوجو و سوداگر هم با هدف رشد اقتصادى بادآورده و براى توليد مواد مخدر صنعتى و توزيع در بين نوجوانان آسيب پذير تلاش هاى فراوانى دارند.
اقدامى كه آسيب هاى جبران ناپذيرى به جامعه ما در حوزه هاى مختلف اخلاقى و اجتماعى رسانده است، به راستى آيا بايد انتظار داشت كه تنها سازمان ها و دستگاههاى انتظامى و پيشگيرى به تنهايى بتوانند در جهت كاستن اين آسيب تلاش كنند؟
پس تعريف نظارت و پرورش اخلاقى فرزندان از سوى والدين چه مى شود؟
زمانى كه يك نوجوان 17 ساله روزانه يك بسته سيگار 20 هزار تومانى استعمال مى كند آيا هرگز پدر و يا مادر هزينه كرد پولى را كه در اختيار فرزند خود قرار مى دهند هم پيگيرى كرده اند؟!
مشكل بسيارى از والدين ما اينجاست كه تنها روش مقابله با آسيب پذيرى فرزند خود را در اختيار قرار دادن پول روزانه به آنها تعريف مى كنند غافل از اينكه بدون نظارت و عدم پيگيرى هزينه ها خود مشكلاتى جبران ناپذير در پى خواهد داشت.
با وجود روند رو به رشد آسيب هاى اجتماعى ياد شده هنوز هم مى توان با پررنگ كردن حساسيت اجتماعى در بين خانواده ها از پيشروى اين درد مشترك كه آينده كشورمان را تهديد مى كند، پيشگيرى كرد البته همين امروز كه فردا دير است!