رهبری مردم را به وحدت، امید، تلاش و اندیشه خلاق می  خواند. رئیس جمهور مدام گزارش موفقیت  های دولت در رفع مشکلات اقتصادی و معیشتی را رسانه  ای می  کند. قوه قضائیه سخن از اصلاحات قضایی، قاطعیت در اجرای قانون و دستگیری و مجازات مجرمین می  گوید. و مجلس در توجیه عملکرد خود می  گوید هیچ سئوالی را بی  پاسخ نمی  گذارد اما رسانه  ای نمی  شود و اینک در آستانه انتخابات بازار نقد عملکرد دولت و حاکمیت روز به روز داغ و داغ  تر می  شود تا آنجا که در تحلیل  های سیاسی و اقتصادی بعضی  ها بر این باورند که کار نظام تمام است و دچار خود فرسایشی است و عنقریب سقوط آن حتمی است و فرو می  ریزد.

بعضی دیگر دولت را در عملکرد اقتصادی به شدت زیر سئوال می  برند و آن را ناکارآمد جلوه می  دهند. بعضی  ها مسئله حجاب را پاشنه آشیل نظام می  دانند و محدودیت  های ایجاد شده را کاری عبث، زیان  آور و بی  نتیجه تحلیل می  کنند.

فاصله طبقاتی، عدم تمایل جوانان به ازدواج به علت ناتوانی  های مالی، رشد بی  رویه طلاق، بالا رفتن نرخ بیکاری و دسترسی به مواد مخدر ظرف ده دقیقه نیز از جمله نقدهایی است که از گذشته تاکنون مورد بحث و تحلیل بوده است.

در این میان ارتش و سپاه توانایی  های نظامی خود را به رخ دشمنان می  کشند تا آنجا که آمریکا به واسطه یا مستقیم پیام می  فرستد که کاری نکنید که جنگ در منطقه گسترش یابد وگرنه ما وارد می  شویم و دمار از شما در می  آوریم، گویی سالهاست که وارد نشده  اند و تیری شلیک نکرده  اند.

جنگ غزه و نتایجی که تاکنون به بار آورده موضوع روز و تحلیل  های نظامی و سیاسی است و دخالت یا عدم دخالت ایران زبانزد تمامی رسانه  های خودی و بیگانه است.

به نظر می  رسد آنچه نقدها از آن خالی است میدان  داری یک طرفه  ای است که صرفا در ایران اتفاق افتاده و نقش سیاست  های خارجی به ویژه تلاش  های کشورهای غربی در ناکام گذاشتن انقلاب اسلامی ایران مطمح   نظر نیست تمامی معضلات و مسائل اقتصادی و سیاسی در ایران که امروز بیشتر از هر زمانی مورد نقد و تحلیل قرار می  گیرد جنبه یک طرفه  ای را دنبال می  کند که بیشتر به عملکرد حاکمیت برمی  گردد تا دخالت  های دولت های غربی.

به زبان بی  زبانی و نتیجه  گیری از بحث  های یک طرفه بی  پاسخ منطقی و قابل شمول به تمامی مسائل جهانی این موضوع را به مخاطب تفهیم می  کند که سیاست باید از دیانت جدا باشد. مثلا وقتی در خارج و بعضا داخل عده  ای مدام به اعدام نه می  گویند یعنی قصاص را رها کنید و از نظام حقوقی کامن لو تبعیت کنید که اعدام را جایز ندانسته و یا اینکه به فروعیات دین نپردازید زیرا آزادی  های مدنی را محدود و محصور می  کند.

امام علی(ع) می  فرماید: تاریخ از آن جهت خواندنی و مهم است که احوال گذشتگان را به ما بازمی  گوید و از آینده ما را خبر می  دهد. دیدگاه  های متفاوت و معارض و بحث آزادی بیان و اجتماعات هر چند از اصول مهم قانون اساسی هستند اما برای جامعه ما به دارویی می  مانند که نمی  توان یک شبه آن را به خورد بیمار داد. ظرفیت جامعه برای پذیرش نقدها، آزادی  ها و تقلیدهایی از روند زندگی ماشینی که غرب سالهاست آن را تجربه کرده و در بازگذشتی از آن به انتظار نشسته است نتایج آن در جوامع مختلف یکسان نیست. مردم  سالاری و دموکراسی ابزارهایی دارند که می  باید از آنها به نحوی استفاده شود که نتیجه  بخش باشد. بسیاری از نقدها هرچند به ظاهر عقلانی و منطقی می  آیند اما به نوعی خودزنی تلقی می شوند.

درد بسیار است و درمان امری تخصصی است و داروی آن نیز بعضا در دسترس نیست و اگر باشد بیمار باید بپذیرد و به درستی آن را مصرف کند.

ما در شرایطی هستیم که اگر دست  هایمان را بالا ببریم و تسلیم هر اظهارنظر و طرح و نقش نقادانه جدیدی شویم نه تنها چیزی نصیب  مان نمی  شود بلکه هر آنچه به کم یا زیاد داریم از دست می  دهیم. ما نیاز به اصلاحات رفتار و فرهنگی داریم که معجونی از پارادوکس  هاست و سردرگمی مردم ما از این معجون که هر شب شاهد بالا آوردن آن هستیم خود معضل گره خورده  ای است که زمان طولانی برای بازگشایی آن نیاز است.

هرچند اولویت اول ما اصلاحات فرهنگی است اما اصلاحات اقتصادی اولویت اضطراری است و نمی  توان از آن غافل ماند.

یکی از شخصیت  های نظامی عربستان اظهار داشته است که ایران چهار پایتخت کشورهای عربی را در اختیار گرفته و می  خواهد بیاید در ریاض دولت صفوی تشکیل دهد.

نتانیاهو بارها با ایران  هراسی از موقعیت  های نظامی ایران برای ساخت بمب اتم سخن به میان آورده است. توانایی ملت فلسطین در مقابله با اسرائیل غاصب به ایران و حمایت-های نظامی و مستشاری ما نسبت داده می  شود.

جنگ روسیه با اوکراین که با ترفند آمریکا ایجاد شد ایران و پهپادهای آن را دخیل در آن می  دانند.

عملکرد نظامی دولت یمن برای جلوگیری از کشتی  های اسرائیل در باب  المندب را به ایران نسبت می  دهند. هر اتفاقی که در سوریه، عراق، لبنان و فلسطین می  افتد که مطلوب آمریکا و متحدانش نیست به گردن ایران است و اینک این سئوال مطرح است که ما کیستیم؟ در کجای تاریخ معاصر قرار داریم؟ نقش ما در تحولات سیاسی و اقتصادی جهان امروز چیست؟ چرا اینقدر دشمن داریم؟ ما که در درون خود را باور نداریم و مدام مورد نقد منتقدان هستیم این چه قدرتی است که جهان غرب از ایران بیم دارد؟

می  رسیم به نتیجه بحث اینکه دستمان هم آنچنان خالی نیست که نتوانیم کشور را اداره کنیم. ما توانستیم مقابل آمریکا بایستیم نه به خاطر آنکه بشار اسد بماند زیرا اهداف منطقه  ای ایران برای پیشگیری از تجاوز بیگانگان قائم به شخص نیست. بلکه ایستادن در مقابل داعش دست  پرورده آمریکای جنایتکار است که بسیاری از مظلومان عراقی، سوری، افغانی، یمنی و حتی ایرانی را مقابل دوربین  های رسانه  ها سر بریده و ادعای حاکمیت را بر کل کشورهای اسلامی داشته است.

هر چند بسیاری از مشکلات اقتصادی و سیاسی ایران ناشی از کج  فهمی و بدسلیقگی بعضی مدیران و دست  اندرکاران است اما ناگفته پیداست که در طول انقلاب دریا آنچنان آرام نبوده که بتوان در آن کشتی مقصود را به ساحل آرزوها رساند. ایران امروز با تمامی مشکلات و مسائلش سرافراز در میادین گسترده جنگ با جنایتکاران است اما صدای تیرهای آن در کشور چندان شنیده نمی  شود.

مرهم  گذاری بر جراحات معیشتی ما با چاقوهای تیز شفادهنده نیست. دعواهای سیاسی آن زمان نتیجه  بخش است که بتواند زخمی را ترمیم کند. نانی را به سفره  ای برساند و آرامشی را به خانه  ای بازگرداند.

در آستانه انتخابات اگر فضای سیاسی بیش از ظرفیت باز شود، جمع کردن آن دشوار است چنانکه مسبوق به سابقه است در قیام آغازین مردم ایران برای انقلابی که به وقوع پیوست و آن فشار آمریکا به شاه بود تا فضا را باز کند به آن امید که چون تاریخ مصرف شاه تمام شده دست  نشانده دیگری بیاید تا مقبول مردم شود که چنین نشد و هرآنچه آمریکا در ایران سرمایه  گذاری کرده بود به باد فنا رفت.

مردم شجاع، غیور و صبور ما که بیش از یک میلیون شهید داده  اند به خوبی می  دانند که وعده بیگانگان برای آزادی، دموکراسی و آب و نان و مسکن ترفندی بیش نیست ما خود باید به اصلاح عملکردمان بپردازیم و آب به آسیاب دشمنان نریزیم.

نظام اسلامی یا غیر اسلامی و یا با هر نام و نشان دیگری تعیین کننده نیست مردم و فهم سیاسی و عقلانیت آنهاست که نتیجه مطلوب برای تحقق اهداف را به دست می دهد. خودمان را دریابیم و به بند پوسیده این و آن به چاه ویل هدف  های زرورقی نرویم.

اگر مانده  ایم و ترسناک شده  ایم. اگر به ثبات نظامی و سیاسی رسیده  ایم. اگر تجربه آموخته  ایم که فریب نخوریم. اگر برای استقلال و آزادی جانها داده  ایم و خسارت  ها دیده  ایم نباید دوباره از صفر شروع کنیم. مسیر را اصلاح کنیم و راه را کوتاه، آن نباشد که به قول حافظ خودمان: «یکی از عقل می  لافد یکی طامات می  بافد»

بیا تا داوری  ها به سوی داور اندازیم.

والسلام