تغییر برخی شاخص ها نظیر بالا رفتن آمار افراد باسواد و درک اجتماعی در خور اعتنای مردم ایجاب می کند که نامزدهای نمایندگی مجلس در زمان تبلیغات انتخاباتی با رفتار و گفتار خود خرد جمعی را زیر سئوال نبرند زیرا این روزها مردم نسبت به گذشته آمادگی بیشتری برای تشخیص وعده های بی اساس دارند . وعده ها معمولا دو بخش دارند یک بخش واقعی و یک بخش واهی و غیر منطقی! در بخش واقعی ، نامزدهای نمایندگی مجلس به بی خانمانی و گرانی و بی سروسامانی ها و کمبودها و سوء مدیریت ها اشاره می کنند که الی ماشاءالله به چشم می آیند و قابل انکار نیستند بنابراین روی این بخش از سخنان نامزدها در صورتی که آمارها صحیح و مطابق با واقع باشد نمی توان ایراد گرفت . ایراد اساسی معمولا به بخش دوم برمی گردد که نامزد نمایندگی وعده ی بر طرف ساختن مشکلات را می دهد و طوری هم وعده می دهد که گویی دیگر قرار نیست هیچ بی خانمانی باقی بماند و قدرت خرید همه ی مردم هم به سطح مطلوب می رسد و گرانی هم از اساس ریشه کن می شود و تمامی دشمنان ملت هم در سوراخ ها پنهان می شوند و گرگ و گوسفند هم در کنارهم به خوبی و خوشی زندگی خواهند کرد . اینگونه وعده های افسانه ای ، توهین به شعور مردم است . اغلب می دانند که اقتصاد مانند یک ساختمان رفیع با زیربنایی گسترده است که اگرچه خراب کردن آن وقت زیادی نبرده اما ساختن دوباره ی آن کار یک روز و دو روز و یک سال و دو سال نیست که یک نفر بتواند ظرف چهار سال با قانونگذاری و احتمالا نظارت و پیگیری به انجام آن نائل آید ؛ ضمن این که قدرت مجلس برای پیشبرد امور هم حد و اندازه ای دارد . اصولا بر خلاف آنچه به نظر می آید ، تعداد جلسات برگزار شده و قوانین به تصویب رسیده و بیانیه های منتشر شده ظرف مدت چهار سال نشان دهنده ی قدرت مجلس نیست بلکه آنچه نشان دهنده ی قدرت مجلس است نتایج حاصل از قانونگذاری ها و صدور بیانیه ها و مسافرت ها و نشست و برخاست ها و پیگیری هاست که باید خود را در زندگی مردم نشان داده باشد. مجلس هر چند به وزرا برای استقرار در وزارتخانه رای اعتماد می دهد اما دخالتی در تعیین قدرت اول اجرایی کشور ندارد ، چون رئیس جمهور قاعدتا باید از سوی مردم انتخاب شود ، به همین دلیل سهم مجلس در عرصه ی اجرایی و حتی نظارت بر روند امور قابل مقایسه با نظام های کاملا پارلمانی که مجلس تعیین کننده ی نخست وزیر است ، نیست . استفاده از اهرم هایی نظیر استیضاح و تحقیق و تفحص هم که در اختیار مجلس است زمانبری بالایی دارد که بخشی از آن صرف چانه زنی از بالا می شود . در واقع کار اصلی نمایندگان طرح مسائل خرد و منطقه ای مبتلابه در حوزه های انتخابیه در مجلس برای رسیدن به قانونگذاری های کلان در راستای بهبود وضعیت کشور است مشروط به این که بدنه ی کارشناسی مجلس به اندازه ای قوی باشد که کمیسیون ها بتوانند مصوبات خود را با اتکاء به دلایل علمی و منطقی با کمترین جرح و تعدیل به مرحله ی ابلاغ برای اجرا توسط رئیس دولت برسانند . زیرا هر چه بدنه ی کارشناسی مجلس ضعیف تر باشد رفت و برگشت بسیاری از طرح ها و لوایح بین مجلس و شورای نگهبان و در مواردی مجمع تشخیص ، وقت زیادی خواهد گرفت . به همین دلیل مجلس نیازمند هژمونی نشات گرفته از وجود افراد نخبه و کارآمد است که حضور آنها به کمیسیون ها اعتبار می بخشد نه این که شاهد تراکم متقاضیان برای عضویت در این کمیسیون و یا آن کمیسیون به دلیل برخی امتیازات از جمله سفرهای خارجی و مسائلی از این قبیل باشیم . نماینده باید شخصیتی چند وجهی از لحاظ علمی و آکادامیک ، اجتماعی و فرهنگی داشته باشد به طوری که به موازات مردمی بودن ، از حضور در جمع خواص و نخبگان جامعه و تعامل با آنها هراس نداشته باشد . مجلس قوی مجلسی است که در هر یک از کمیسیون های آن حداقل سه تا چهار نفر نظریه پرداز که قادر به دفاع از ایده های خود در مجامع دانشگاهی باشند ، بدنه ی کارشناسی آن را تشکیل دهند تا هم دولت از مجلس حساب ببرد و هم مردم به کارایی مجلس امیدوار باشند .

بی گمان ورود شخصیت هایی با این ویژگی ها در مجلس نیازمند پیشگامی دانشگاهیان در معرفی نیروهای توانمند و کارآمد از طریق تشکل های مردم نهاد مرتبط با کانون های علمی است . وگرنه کسانی که بخشی از وقت وزارت کشور صرف بررسی صحت و سقم مدارک تحصیلی آنها می شود و در مجامع علمی هیچگونه پایگاهی ندارند به درد مجلس نمی خورند جز این که بخواهند یک صندلی را اشغال کنند . نامزدها باید در پایه ای از اعتبار و اشتهار باشند که میدان انتخابات را به عرصه ی رودررویی بزرگان و مشاهیر کشور تبدیل نمایند وهر کدام به تنهایی قادر به جلب نظر میلیون ها نفر باشند نه این که با گذشت چند سال از راهیابی آنها به مجلس تازه مشخص شود که چکاره بوده اند و با چه ساز و کاری به مجلس راه یافته اند. نامزد شدن افراد میان مایه برای مردم برانگیزاننده نیست در حالی که با قدم گذاشتن افراد خردمند و دانشور که از جایگاه علمی و وجاهت اجتماعی و بعضا اعتبار جهانی بالایی برخوردارند ، آنچنان شور و هیجانی به جامعه تزریق می شود که همه را به میدان انتخابات می کشاند . مسلما اگر زمانی شاهد تشکیل چنین مجلسی باشیم ، بسیاری از افراد دیگر حتی جرات نامزد شدن هم به خود نمی دهند زیرا در آن صورت اعتبار و دانش و منطق و مشارکت حداکثری تعیین کننده است نه شام و ناهار و وعده های بیهوده . ضمن این که شخصیت های معتبر و مورد وثوق نیازی به وعده دادن ندارند و هرگز برای راهیابی به این فهرست و آن لیست خودشان را به آب و آتش نمی زنند و راهیابی خود به مجلس را مدیون توانایی های خویش هستند نه این جناح و آن شخصیت سهم خواه فرصت طلب نمایندگان دانشمند و خردمند به ستون هایی شباهت دارند که ساختمان مجلس به آنها تکیه دارد زیرا چنین مجلسی را نمی توان دور زد ، چنین نمایندگانی وزرایی را تایید می کنند که حتی شنیدن کلمه استیضاح رعشه بر اندامشان می اندازد نه این که امیدوار به چانه زنی های پشت پرده باشند . سخنان پیش از دستور نمایندگان آگاه و دلسوز و دانشمند باید در حدی از کیفیت باشد که در دانشگاه ها بتوان به عنوان ایده و موضوع پژوهش به آنها استناد کرد و الهام بخش کارگزاران نظام برای تنظیم رفتار و کردارشان باشد . برای راهیابی چنین افرادی به مجلس هر خانه ای به یک ستاد انتخاباتی تبدیل خواهد شد زیرا می دانند مجلسی که ساکنانش با راه و رسم نمایندگی آشنا هستند ، بی تردید در راس امور خواهد بود .