اتفاق اخیر در باغ جنت شیراز و واکنش گسترده نهادهای مختلف، دوباره یک پرسش قدیمی را پیش روی ما گذاشت که چرا هر بار که سخن از شادی و برنامه‌های اجتماعی به میان می‌آید، ماجرا به جنجال و بحران کشیده می‌شود؟

۱۴ مرداد، در تقویم رسمی ما به نام "روز حقوق بشر اسلامی و کرامت انسانی" ثبت شده است؛ عنوانی بلند و پرادعا، که ریشه در تلاشی دارد برای بازتعریف مفاهیم جهانی حقوق بشر از زاویه‌ای دینی و بومی.

*یک صحنه ساده، یک سؤال مهم*

در روزهایی که موج گرما شهرها را درمی‌نوردد و مصرف انرژی در وضعیت هشدار قرار می‌گیرد، تغییر ساعت کاری ادارات یا حتی تعطیلی موقت آن‌ها می‌تواند تصمیمی منطقی برای حفظ سلامت کارکنان و مدیریت انرژی باشد. اما وقتی تصمیمات با عنوان‌هایی همچون «دورکاری» اعلام می‌شوند، اما در میدان، نشانی از کار یا پاسخ‌گویی نیست، مردم حق دارند سؤال کنند: این "دورکاری" دقیقاً چیست؟

 بحران‌ها در هر جامعه‌ای آزمونی برای سنجش ظرفیت‌های مدیریتی، انسجام اجتماعی و تاب‌آوری مردم هستند. روزهای پرتنش اخیر هم از این قاعده مستثنا نبود. در چنین شرایطی، یکی از مهم‌ترین مؤلفه‌ها برای عبور سالم از بحران، اعتماد عمومی است؛ اعتمادی که خوشبختانه در بسیاری از حوزه‌ها مانند شبکه پخش و توزیع کالا، حفظ شد و حتی می‌تواند با اقدامات هوشمندانه تقویت هم بشود.

در روزهایی که فضای عمومی کشور با اضطراب‌هایی پراکنده همراه بود، تصاویر و گزارش‌هایی از فروشگاه‌های آرام و منظم در شیراز و استان فارس، معنایی فراتر از خرید روزانه را نشان می‌داد و این آرامش، تنها نشانه‌ای از نظم نبود؛ بلکه بازتابی از پدافند اجتماعی در عمل بود.

 بازخوانی تجربه اقتصاد مردمی دوران دفاع مقدس، الگویی برای عبور از فشارهای اقتصادی امروز است؛ آن هنگام که مشارکت مردم، تولید داخلی و مدیریت مصرف، ستون‌های پایداری شدند.