از شاگردى محمدتقى اديب نيشابورى و شيخ مجتبى قزوينى گرفته تا كسب اجتهاد از آقا بزرگ تهرانى محمد رضا حكيمى رامى توان شخصيت جامع براى اهالى حوزه و دانشگاه تلقى نمود.
چنانچه بيش از ٤٠ سال پيش دكتر على شريعتى با وجود نگاه تجددگرا در وصيت خويش به محمد رضا حكيمى اين سفارش استدعا گونه نوشت: "اما رنج دیگرم این است که بسیاری از کارهای اصلی ‌ام به همان علتِ همیشه، زندانی زمانه شده و به نابودی تهدید می ‌شود، آنچه هم از من نشر یافته، به دلیل نبودن امکانات و کم بودن فرصت، خام و عجولانه و پرغلط و بد چاپ شده‌است و تمامی آن را نه به عنوان کارهای علمی-تحقیقی، که فریادهایی از سر درد، نشانه‌هایی از یک راه، تکان‌هایی برای بیداری، ارائهٔ طریق، طرح‌هایی کلی از یک مکتب، یک دعوت، جهات و ایده‌ها و بالأخره نوعی بسیج فکری و روحی در جامعه باید تلقی کرد و آن هم در شرایطی تبعیدی، فشار، توطئه، فرصت گذرا و حالتی که هر لحظه اش انتظار فاجعه ای می ‌رفت.
آنها همه باید تجدید نظر شود،از نظرعلمی غنی شود و خورشت بخورد، غلط‌ گیری معنوی و لفظی و چاپی شود. اینک، من، همهٔ این ‌ها را که ثمرهٔ عمر من و عشق من است و تمام هستی ‌ام و همهٔ اندوخته ‌ام و میراثم را با این وصیت شرعی، یکجا به دست شما می‌سپارم و با آن‌ها هر کاری که می‌خواهی بکن."
مباحث عدالت خواهى در جامعه با الهام از آيات قرآن مجيد و كتاب ارجمند نهج البلاغه مولاى متقيان (ع) از محورهاى برجسته ديدگاه اين حكيم متأله مى باشد.
بنابراين در كتاب جامع "الحيات" او و در مجلدات ٣ و ٦ اين اثر بر مبانى اقتصاد اسلامى تأكيدات فراوانى شده است كه چراغ راه محققان و منتقدان اين حوزه خواهد بود.
همان مبانى ارزشمندى كه به تعبير عدالت خواهان جامعه ما بى توجهى به آرمان هاى بلند آن مرحوم كه در جهت رشد و تعالى عدالت اجتماعى بر اساس ديدگاه ها و منويات قرآن و نهج البلاغه مى باشد، حلقه مفقوده جامعه امروز ماست كه با مشكلات روزافزون اجتماعى و اقتصادى مواجه هستيم.
و در اين راستا موارد مهمى زنده ياد محمد رضاحكيمى كمتر از دو دهه پيش با مبانى "توحيد" و"عدل" از ديدگاه قرآن و دين طى نامه اى به فيدل كاسترو متذكرشد.
از آن فقيه زمان شناس به عنوان يكى از مُجَدِّدانِ مکتب معارفی خراسان كه مشهور به مکتب تفکیک و معتقد به جدایی دین از فلسفه و عرفان بود، نام برده اند.
مكتبى كه از آن قدمايى چون خواجه نصيرالدين توسى تا زمان حال محمد تقى اديب نيشابورى، مرتضى مطهرى، على شريعتى و محمدرضا حكيمى در دين شناسى، فلسفه، حكمت، فقه و جامعه شناسى برخاسته اند.
اگر در زمان حال نسل امروز ما كه شوربختانه با كتاب و متون تحليلى نزديكى چندانى ندارند با ديدگاههاى عدالت طلبى با روش دينى افراد بزرگى چون علامه محمدرضا حكيمى آشنا شوند، به آسانى مى توان ره صد ساله آشنايى با آرمان هاى عدالت خواهى دين مدارانه را يك شبه پيمود و اين مهم به اشتياق قانونگذاران و سياستگذاران علمى و فرهنگى ما در سطح كلان بستگى دارد.