همان گونه که پول ، پول می آورد ، خبر هم خبر می آورد . با یک حساب سر انگشتی بیش از نیمی از اخبار شبکه ها و سایت ها و روزنامه ها از دل اخبار دیگر بیرون می آید. رسانه ها در عصر ارتباطات به قدرتی بلامنازع تبدیل شده اند و تلاش دولت ها برای دیدبانی خبرها و حفظ رسانه ها در چارچوب های مورد نظر خودشان به انحاء مختلف سر در چنین آبشخوری دارد. همانگونه که کفتر بازها در گذشته نقش پیام رسان را ایفا می کردند و گاهی کفترهای یکدیگر را برای دسترسی به خبرهای محرمانه به طرف خود جذب می کردند ، غول های رسانه ای نیز در همین راستا قدم برداشته و مترصد اشتباه طرف مقابل در اظهار نظر و موضع گیری های ناشیانه هستند تا به سندی که مدتها به دنبال آن بوده و ادعایش را داشته اند دست یافته و آن را رو کنند . در زمانه ی ما اگر چه مقابله ها به تمامی عرصه ها گسترش پیدا کرده اما اغلب می بینیم درگیری های نظامی در حاشیه ی منازعات رسانه ای و اقتصادی که کشورهای توسعه نیافته تبحر زیادی در آن ندارند ، قرار می گیرد. در چنین شرایطی آنچه حرف اول را می زند نظارت های لحظه ای و ایجاد فیلترهای چند لایه نیست بلکه تنها با تعریف منافع مشترک و ایجاد احساس هم سرنوشتی است که می توان با کمترین هزینه ، مولفه های موثر در انتشار خبر را در چارچوب منافع ملی هماهنگ کرد که البته پیش از رسیدن به چنین مرحله ای نیازمند گام هایی اساسی برای ایجاد موازنه در سایه ی عدالت اجتماعی هستیم .از این مقوله که بگذریم باید اذعان داشت امروزه بسیاری از مردم بخشی از وقت خود را صرف جستجوی خبر یا نقل خبر و یا تحلیل و ارزیابی شنیده ها و دیده ها می کنند هر چند ممکن است دنبال کننده ی اخبار رسمی از رسانه های عمومی نباشند. وقتی ما از خبر سخن می گوییم صرفا به اخبار سیاسی نظر نداریم بلکه هر شخصی در هر موقعیت و بر سر هر شغلی که قرار داشته باشد ، دنبال کننده ی اخبار مربوط به صنف و شغل و علائق خودش است . خبر، شخصیتی شبه انسانی دارد یعنی هر کاری که از دست یک انسان برمی آید ، خبر هم توان انجام آن را دارد . همان گونه که داروسازها داروهای تلخ را در کپسول قرار می دهند ، اداره کنندگان کانون های خبرساز نیز حتی ناخوشایندترین خبرها را هم با چاشنی امید و فرصت آفرینی به سمع و نظر مردم می رسانند و تلاش می کنند موج ایجادشده توسط رقبای خود را مانند صخره ای سنگی به سمت مبدا و منشاء موج برگردانند لذا این تنها رویدادها نیستند که خبر را به وجود می آورند بلکه مواد اولیه تولید خبرمی تواند خبرهای دیگر باشد .ارزش خبرها برای کسانی که دنبال کنندگان حرفه ای خبر هستند به تاثیر آنها در زندگی بستگی دارد نه کسانی که نام آنها در لابلای خبر گنجانیده شده است.

تاثیر خبر در زندگی به اندازه ای حائز اهمیت است که حتی می توان از روی سلیقه ی خبری مردم به شخصیت و موقعیت اجتماعی آنها پی برد. مسلما کسی که نوسانات قیمت ارزهای خارجی را دنبال می کند هرگز هم شأن کسی که در جستجوی خبر انتشار کتابی جدید است نیست . حتی حساسیت جمعی به اخباری خاص نیز می تواند گویای مراتب استیصال و درماندگی یا رفاه مردم باشد. این که اغلب مردم این روزها به قیمت نان و بنزین و خودرو و گوشت و دلار بیشتر از سایر خبرها اهمیت می دهند به دلیل این است که بی ثباتی اقتصادی تا مغز استخوان زندگی آنها رسوخ کرده و مانند طفلی که زندگی اش وابسته به مادر و اطرافیان است دو دستی به حداقل هایی که می تواند آنها را سرپا نگه دارد چسبیده اند و به اصطلاح طفیلی به حساب می آیند. رواج اخبار زرد نشان دهنده ی موج پذیری جامعه و تنزل سلیقه ی عمومی است که بستر را برای انگشت نما شدن افراد کم مایه و میدان داری کوتوله ها و در عین حال دارای قیافه ای حق به جانب که آفت فرهنگ هستند فراهم می کند، این که یک فرد نامتعادل از لحاظ روانی و شخصیتی می تواند چند میلیون مخاطب داشته باشد نشان دهنده ی گونه ای عقبگرد فرهنگی است که در واقع به منزله ی از آن سوی پشت بام افتادن است و گرنه این که عده ای اصرار دارند جوانان این مرز و بوم با غرق شدن در نه توی زندگی خصوصی آنها به دنبال نخود سیاه باشند جز این که سودی مادی عاید عده ای فرصت طلب می کند چه فایده ای دارد مسلما در چنین غوغای وانفسایی است که برخی از چهره های علمی و ادبی و به انزوا کشیده شده وقتی پس از سالها مطالعه و پژوهش وداعی تلخ با زندگی دارند هیچکس متوجه بود و نبود آنها نمی شود .

این که عده ای از سالمندان با اشتهایی سیری ناپذیر اخبار گذشته را دنبال می کنند شاید نشانه ای از حال گریزی و آینده ستیزی آنها باشد لذا با این تصور که گذشته را به درستی نزیسته اند به حکم " وصف العیش ، نصف العیش " تلاش می کنند به مرور گذشته بپردازند تا طعم و مزه ی رویدادهایی را که زمانی خوشایند آنها بوده، دوباره زیر دندان خود حس کنند.

برای ارزیابی کیفی از کارهای فرهنگی صورت گرفته و نتایج هزینه های چندهزار میلیاردی به هدر رفته کافی است مقصد گردشگران ایرانی که به کشورهای خارجی قدم می گذارند را دنبال کنیم تا متوجه شویم چند درصد از آنها به سراغ بازار کتاب ، موزه ، سالن تئاتر ، جلسه سخنرانی و بازدید از آثار فرهنگی و هنری می روند و چند درصد به دنبال خوشباشی و پیدا کردن رستوران مدرن و کنار دریا و بازار کالاهای لوکس هستند .

جنس خبری که هر کس به دنبال آن است با کم وکیف رفتار او قرابتی محسوس دارد. وقتی جامعه ای دچار استحاله می شود حتی صدها دعوت و فراخوان و پرداخت هزینه نصب پلاکارد از محل عوارض پرداخت شده توسط مردم نیز قادر به برانگیختن او برای واکنش نشان دادن و حضور در برخی آیین ها نیست . از روی واکنش افراد به برخی از خبرهای شادی آور و تاسف برانگیز نیز می توان به ارزیابی روحیات و حساسیت های روزآمد آنها پرداخت . اصولا واکنش های سوداگرانه به خبرها در جامعه ی ما به صورت عجیبی رواج پیدا کرده تا جایی که به دستاویزی قابل اعتنا برای کلاهبرداری تبدیل شده است! در این میان به حکم آن که می گویند " بگو به دنبال چه هستی تا بگویم کیستی " بهترین راه برای درک موقعیت مردم این است که ببینیم اکثر مردم تشنه ی چه نوع خبری هستند.