هر چه دنیا کوچکتر می شود و انسان ها بیش از گذشته یکدیگر را آینه گی می کنند ، رفتارهای جهان پسندانه طرفداران بیشتری پیدا می کند . منظور از جهان در اینجا جهان غرب نیست بلکه جهانی فرامرزی که زیر چتر دغدغه های مشترک انسانی در حال شکل گیری است و هیچ قید و بندی را برنمی تابد . اگر به گذشته های دور برگردیم و خود را در روستایی دورافتاده تصور کنیم ، تعداد واژه هایی که برای برقراری ارتباط از آنها استفاده می کردیم شاید از 500 واژه بیشتر نبود . در و دیوار و خانه و زمین و آسمان و خواهر و برادر و درخت و غذا و ... حتی نیاز نداشتیم خیلی مراقب رفتار و گفتار خود باشیم چرا که مجموع کسانی که هم فکر و هم سطح خود ما بودند و رفتار ما را مشاهده می کردند تعدادشان به دو هزار نفرهم نمی رسید.ابزارها محدود و دم دستی بودند و پیچیدگی چندانی نداشتند به همین دلیل شخصیت خود ما نیز چندان پیچیده نبود . در چنین فضایی وقتی پدر بزرگ حین تعریف یک داستان دچار فراموشی می شد و یکی از شخصیت های داستان شاهنامه را با شخصیتی دیگر در کتاب امیرارسلان نامدار جابجا می کرد یا لشکری هزار نفری را صدهزار نفر جلوه می داد ، برای کسی پرسش ایجاد نمی شد زیرا تنها او بود که روایت می کرد و راوی دیگری سراغ نداشتیم ! حتی شیطنت ها و دروغ ها و زیرکی ها و زیرآبی رفتن ها هم آنقدرها پیچیده نبود و زندگی به موازات گونه ای خوش باوری و سادگی آمیخته به نادانی قابل تحمل بود و فاصله زیادی بین تاریخ و افسانه وجود نداشت . صرف نظر از این که اهالی چنین روستایی در چه سن و سالی بودند همه رفتاری کودکانه داشتند و میل به تقلید از بزرگترها و سالدیدگان مدعی همه چیز دانی ، ترس از عاقبت کارها را کاهش می داد و همه می دانستند کسی هست که تمامی مسئولیت رفتار آنها را بر عهده بگیرد . قبیله در یک نفر که صاحب اختیار همه بود خلاصه می شد و او بود که به جای همه می اندیشید و تصمیم می گرفت اما اینک ما در جهانی متفاوت زندگی می کنیم . در محاصره امواج هستیم . روزانه صدها خبر جدید می شنویم و هنوز ابزار کار و زندگی ما فرسوده نشده ابزار جدیدی اختراع می شود . در دنیای جدید ، مانند گذشته دیوار حاشا بلند نیست و پیامک ها و دوربین ها مشخص می کنند که ما چه گفته ایم و اسناد و مدارک مانند ستاره در آسمان زندگی ما چشمک می زنند . در چنین دنیایی بر زبان آوردن حرف بی سند و مدرک و فاقد منطق و غیرعاقلانه هزینه های زیادی بر ما تحمیل می کند . وقتی حتی آدم های معمولی بدون آن که بخواهند دیده می شوند ، افراد مسئول و مشهور و به اصطلاح همه کاره که دیگر جای خود دارند . آنها حتما باید مراقب گفتار و کردار خود باشند چرا که بیش از دیگران دیده می شوند و انتظار از آنها برای این که دنیاپسندانه رفتار کنند بیشتر است . این که می بینیم رفتار ترامپ گاهی دنیا را به خنده و یا شگفتی وامی دارد به همین دلیل است که روی ارتفاع شهرت و قدرت و ثروت ایستاده و همه او را می بینند . این روزها وقتی جنگل های هیرکانی دچار آتش سوزی می شود تاسف جهانی را به دنبال دارد و زمانی که دختری معلول در خلوت خیال خود تصویر رونالدو را نقاشی می کند از نردبانی بالا می رود که او را به پشت بام شهرت می رساند.

در عصر ارتباطات شما می توانید با صرف کمترین هزینه تصویر هوایی تمامی شهرهای جهان را ببینید و تمامی خیابان ها را با چشم بگردید و با استفاده از امکاناتی خاص حتی به خانه ها سرکشی کنید .

در عصر ارتباطات دسترسی به آمار دقیق مرگ و میرها و زاد و ولد ها کار دشواری نیست همچنان که به موازات این رفت و آمدها ، برخی باورها از رونق می افتند و رویش ها و ریزش هایی اتفاق می افتد که در باور کسی نمی گنجد . در چنین دنیایی که دروغ گفتن کار بسیار دشواری است باید مراقب رفتار و گفتار خود باشیم .

در عصر ارتباطات ، اندیشیدن ، آموزش و پرورش ، خلاقیت و نوآوری ، تبلیغات ، مدیریت ، کسب شهرت و ثروت و قدرت و ... از ساز و کارهای نوینی پیروی می کند که در همه ی آنها شگردهای مبتنی بر تکنولوژی را می توان به تماشا نشست .

در عصر ارتباطات کسانی را می بینیم که علی رغم دسترسی فراگیر به رسانه ها به دلیل داشتن رقبایی سرسخت با کمبود مخاطب و اثرگذاری پایین بر مردم روبرو هستند زیرا جهان به سمت بیرون آوردن رسانه ها از انحصار حرکت می کند ؛ هر چند هنوز هم امپراتوری رسانه ای کار خودش را می کند زیرا قدرت دانش هنوز به اندازه ای نرسیده که بتواند رابطه ی خود را با قدرت و ثروت و شهرت به نقطه ی صفر برساند .

در چنین دنیایی شاهد شکل گیری اکثریتی همگرا و اقلیت هایی تمامیت خواه هستیم که تلاش می کنند توجه اکثریت را به خود جلب کنند و به دنبال شکار مخاطب هستند . ما در عصر جوانه زدن تردیدهای بزرگ ، انتشار اخبار دردناک و فراوانی پیش بینی های رعب آور و اعترافات تلخ و گزنده روبرو هستیم و باید خود را برای زندگی در جهانی شیشه ای آماده کنیم .