نوجواني را به ياد مي آورم وقتي صداي خريداران لباس هاي کهنه توسط عابران کليمي گوش نواز مي نمود. «کُلَه، مَلَه، هو»
کَلَه، مَلَه، هو، صداي آشنايي بود. که خانم خانه را با شنيدن آن همراه با لباس هاي کهنه به در ورودي حياط مي کشاند و گاه هم اتفاق مي افتاد که خانم عجول يا حواس پرتي بدون آنکه جيب شوهر بيچاره را بگردد کت و شلوار او را به پول تبديل مي کرد و بقيه ماجرا.
در همين راستا سمساري هاي دوره گرد بودند و خريداران ضايعات آهن که هم اکنون نيز با بلندگوهاي دستي سکوت کوچه ها را مي شکنند اما آنچه امروز نقل محافل و رسانه هاست جستجوگران پلاستيک و ضايعات مصرفي شهروندان در سطل هاي آشغال است که بهانه جويان منتقد خارجي به آن جنبه سياسي داده و بيشتر ناشي از فقر و بيچارگي مي دانند ليکن واقع قضيه چيز ديگري است و آن جمع آوري ظروف پلاستيک و ضايعاتي است که جستجوگران آن را به راحتي تبديل به پول مي کنند و به طور مستقيم هر يک از سردر سطل هاي زباله رقمي بين 12 تا 15 ميليون تومان در ماه درآمد خالص بدون ماليات دارند مضافا اينکه بعضا سطل ها را که خالي مي کنند دوباره زباله ها را به درون آنها نمي گذارند و در اطراف سطل ها پراکنده و بي حفاظ رها مي کنند. اين سخن به معناي انکار فقر و بيچارگي عده اي نيست، ليکن حقيقت زباله گردي مطلب ديگري است. هر چند شهرداري مي تواند به نحوي از اين زباله ها استفاده نمايد و آنها را به کمپوست «کود» تبديل کند و يا از فروش بعضي دورريزها درآمد داشته باشد.
بديهي است پيشگيري از خالي کردن سطل هاي زباله توسط جستجوگران ضايعات، افکار عمومي را از آنچه رسانه هاي مغرض خارجي به يک معضل اقتصادي و سياسي تبديل کرده اند کار درستي است حتي اگر هزينه هاي اضافي هم براي شهرداري ايجاد نمايد.
اخيراً مطالعاتي داشته ام در خصوص نحوه جمع آوري زباله ها توسط کشورهاي ديگر.
کشور اتريش يکي از کشورهاي صاحب ذوق و ابتکار در اين ماجراست که به هيچ شهروندي اجازه نداده سطل هاي زباله را در کنار خيابان و يا خارج از محل داخلي ساختمان قرار دهند. بلکه کليد ورودي ساختمان در اختيار پاکبانان است که اجازه دارند براي برداشتن زباله وارد حياط و يا ورودي خانه شوند و سطل هاي آشغال را خالي کنند. در بعضي کشورهاي اروپايي براي گرم کردن آب در زمستان از آشغال هاي قابل سوزانيدن استفاده مي کنند. در واقع بسياري از ضايعات به لحاظ ارزشي که دارند براي جستجوگران در حکم طلاست هرچند ما وقتي از کنار سطل هاي زباله عبور مي کنيم از بوي آنها دوري مي کنيم.
بهداشت و نظافت شهرها يکي از مهم ترين اقداماتي است که مسئولان و متوليان شهر مي بايد به آن توجه ويژه داشته باشند.
اگر خيابان ها و کوچه ها هميشه تميز باشد، خيابان ها از خط کشي قابل رؤيت و شفاف برخوردار باشند، خطوط محل عبور عابر پياده واضح باشد و شرکت هاي آب و برق و گاز و تلفن که مدام کناره ها و وسط خيابان را بعد از هر آسفالتي مي کنند و تا اعماق گود مي کنند بعد از اتمام کار آنها را مدتها به حال خود رها نکنند و وقتي اقدام به ترميم مي کنند پر از دست انداز و فراز و نشيب نباشد که متأسفانه هست و فريادرسي هم نيست. آن وقت از بسياري خسارت هايي که به اتومبيل ها و عابران وارد مي شود پيشگيري خواهد شد و امنيت خاطر رانندگان و عابران هم حفظ مي گردد.
هرچند توجه به رفع بعضي ناراستي ها و کاستي ها کم هزينه است و بيشتر به نظارت و دقت نياز است اما متأسفانه مديران شهري که معمولا جزيره اي عمل مي کنند به آن بي توجه اند. يکي آباد مي کند و ديگري خراب و تا زماني که يک مدير واحد شهري منصوب نشود در به همين پاشنه مي چرخد.
گذشته از مطالبي که درخصوص زباله گردها در ابتداي مطلب قلمي شد نکته مهمي که نبايد آن را فراموش کرد آلودگي ناشي از زباله گردي به شيوه کنوني و انتقال اين آلودگي ها به ديگران است.
کودکان کار رها شده در چهارراه ها، معتادان آواره در کوچه و خيابان و صف کارگران بيکار در محل هايي که معمولا اجتماع مي کنند معضل حل نشده ديگر شهر است که حتي فلزات کار شده در درز سنگ هاي ساختماني را شبانه سرقت مي کنند و نماي ساختمانها را تخريب مي نمايند. نمونه آن را مي توان ساختمان روزنامه عصرمردم را که براي کندن فلز لاي درز سنگ نما توسط معتادان بيرون آورده شده مثال آورد.
گشت شبانه پليس و دقت به عملکرد تخريب چي ها و فرصت طلبان يک ضرورت براي حفظ امنيت است. امنيتي که براي حفظ آن هزينه هاي بسيار کرده ايم و پيشگيري از تحقق بسياري از جرايم است که هزينه هاي کلان دادرسي و محاکمه را در پي دارد.
اميد که مسئولان امر به اين مهمات توجه نمايند. بيشتر از اين در حوصله اين نوشتار نيست.
«تو خود حديث مفصل بخوان از اين مجمل»
والسلام