ضرب المثل معروفی است که می گوید " طرف با دست به سمت خود می کشد و با پا دور می کند". این ضرب المثل توصیف وضعیت آقای ترامپ است که با توپ و تشر به دنبال برگزار کردن مذاکره با ایران است . در چنین مواردی می توان نتیجه گرفت که دوستی و دشمنی برای آنها نتیجه ای تقریبا برابر به دنبال دارد. اگر چه در دنیایی زیست می کنیم که قانون برای ضعفاست و نهادهای بین المللی بچه ترسانک هستند ولی در عین حال کوره راه های بینابینی برای تدبیر وعبور امن کشورهای در حال توسعه وجود دارد و اگر راه چنین کوره راههایی را هم بلد نباشیم ، امثال ترامپ یا به پشتگرمی اقتصاد کار خودشان را می کنند و به قول ابولفضل بیهقی بازجستی هم در کار نیست. بی تعارف باید گفت که ترامپ در حال رونمایی ناگزیر از چهره واقعی آمریکاست که واکنشی بین المللی را به دنبال دارد !

در این دنیای وانفسا هر سخنی را باید به زبان قدرت ترجمه کرد . در این زبان گاهی استقلال طلبی، سرکشی معنا می دهد و رهایی از اشغالگری، تروریسم به حساب می آید. در زبان قدرت احترام به نهادهای بین المللی نظیر دادگاه لاهه ، پیمان زیست محیطی و آب و هوایی و حقوق بشر به شرایط شما بستگی دارد و شما اگر قوی باشید و بخواهید رقبای خود را از میدان بیرون کنید می توانید تابع چنین نهادهایی نباشید یا از آنها خارج شوید!

وقتی شما می گویی ما میخواهیم از این به بعد مستقل باشیم و کشورمان انبار سلاح های تولیدی سایر کشورها نباشد، جنگی را به شما تحمیل می کنند تا همان به اصطلاح آهن قراضه ها را با قیمت چند برابری از پاکستان و لیبی و سایر کشورها وارد کنی!

عزم ایران برای تجهیز نیروهای نظامی اش به سلاح های بازدارنده و دفاعی نتیجه ی همداستانی بسیاری از کشورها با صدام برای تجاوز به ایران بود که ترجمه ی آن با زبان قدرت می شود ساز ناکوک زدن چرا که اگر قرار باشد ایران بتواند سلاح های مورد نیاز خود و 15 کشورهمسایه ی را با بهای مناسب تری تامین کند ، به رقیب کشورهای تولید کننده ی سلاح تبدیل می شود که حتی چین و روسیه هم آن را تحمل نمی کنند و حسابش با کرام الکاتبین است. در چنین شرایطی گاه کشورها را ناگزیر می کنند که در انتخاب کشور باج گیرنده آزاد باشند!

تا پیش از ورود ایران به بازی های سیاسی در منطقه ی غرب آسیا، آمریکا، روسیه ، فرانسه ، انگلیس در این منطقه جای پایی داشتند که پس از جنگ اول جهانی زمینه اش فراهم شده  بود. طبیعی است که ورود ایران به چنین عرصه ای هزینه ی سنگینی برایش خواهد داشت . خصوصا اگر بخواهد با ناموس غربی ها یعنی اسرائیل دست و پنجه نرم کند و پشت سر فلسطینی ها بایستد . ترجمه ی چنین سخنی به زبان قدرت یعنی حمایت از تروریسم که مصر با آن همه ادعا در جهان عرب جرات نزدیک شدن به چنین سیاستی را ندارد زیرا بخشی از اقتصاد مصر به گردشگری متکی است که ثروتمندان غربی می توانند بازار آن را داغ کنند و اردن که خود را متولی مسجدالاقصی می داند و بخش قابل توجهی از شهروندانش فلسطینی هستند نیز وارد چنین میدانی نمی شود زیرا نه ظرفیت اقتصادی اش را دارد و نه توان نظامی اش را .سوریه که تنها در حد حرف از فلسطینی ها حمایت می کرد و حتی قدرت پس گرفتن بلندی های جولان را هم نداشت و دست به عصا راه می رفت برای غر بی ها قابل تحمل نبود !

در زبان قدرت ، داعش ، القاعده ، النصره و گروه های بنیاد گرا در عین حالی که می توانند تروریست باشند می توانند آزادیبخش هم باشند و نقاب را بردارند و کراوات بزنند.

 اینجاست که پی می بریم هدف آمریکا و برخی از کشورها برای تزریق بحران های سیاسی و اقتصادی به ایران از همان ابتدای پیروزی انقلاب ، متوقف کردن قطار توسعه و کوتاه شدن دست ایران ازعواید حاصل از استخراج و صدور منابع سرشار زیرزمینی خصوصا نفت است . در این دنیا از هر کشوری که فاقد قدرت اقتصادی بالا باشد باج میگیرند یا با خنده و رضایت و یا با خشم و ناخشنودی و بدین وسیله راه توسعه ی چنین کشورهایی را دراز و سخت می کنند.

برای کسانی که با فرمول های ساده کشورها را به متعهد و غیر متعهد دسته بندی می کنند این مسئله که قطر و ترکیه چگونه می توانند همزمان با واگذاری پایگاه به آمریکا با حماس و اخوان المسلمین رابطه ی خوبی داشته باشند قابل درک نیست ! رفتار روسیه در سوریه و رفتار چین با کشورهای حاشیه خلیج فارس را نیز باید با همان زبان قدرت ترجمه کرد

ویژگی قدرت های قوی این است که هم با دشمنی و هم با دوستی ، به دنبال غارت منابع زیرزمینی ، مادی و انسانی کشورهایی هستند که نشانی راه بینابینی را نمی دانند .

گاهی هزینه ی جنگ سرد ازهزینه ی جنگ نظامی بالا می زند که برای درک آن باید اهل حساب و کتاب باشی و بتوانی سرمایه ها و نیروهای انسانی خارج شده را با فرصت های از دست رفته و فرصت های ایجاد شده برای همسایگانی که دستشان با دشمن در یک کاسه است، جمع و منها کنی ترامپ همه ی این چیزها را می داند و به دنبال احترام متقابل و برگزاری مذاکره ای شرافتمندانه نیست و ترجیح می دهد که در کماکان بر همان پاشنه بچرخد تا دوستان منطقه ای اش از این وضعیت به نفع خود استفاده کنند.