در دنیای سیاست ، بازیگران چنین عرصه ای همواره با دو گزینه ی مرتبط با یکدیگر به عنوان موضوع کار روبرو هستند . ابتدا نقاط هدفگذاری شده و فاصله ای که با آنها وجود دارد و سپس راهی نزدیک یا دور که می تواند آنها را به اهدافشان برساند . هدف ها را می توان در قانون اساسی ، تصمیمات اتخاذ شده در نهادهای مشورتی و الزامات تحمیل شده در شرایط بحرانی جستجو کرد که معمولا قابل چانه زنی به گونه ای که چالش برانگیز باشند نیستند زیرا همواره بین اهداف اصلی و فرعی باید رابطه ای معقول برقرار باشد هرچند قابلیت حذف اهداف فرعی بیشتر است اما در مورد انتخاب راه هایی که آنها را به هدف می رساند ، جای چانه زنی فراوانی وجود دارد به طوری که از رسانه ها گرفته تا احزاب و گروه های سیاسی و فراکسیون های فعال در مجلس و کارشناسان و مسئولین در تمامی سطوح در خصوص نحوه ی رسیدن به هدف با کمترین هزینه برای خود حق اظهار نظر قائل هستند .

آنچه مسلم است انتخاب راهی که می تواند به حذف اهداف تعیین شده بیانجامد مطلوب هیچ کس نیست مگر این که هدف گذاری ها از همان ابتدا نادرست بوده باشد یا راهی که برای رسیدن به هدف در نظر گرفته شده ، دستیابی به اهداف را دشوار کرده باشد .

در کشور ما که دمکراسی دوران طفولیت خود را سپری می کند و مشخصه ی چنین دوره ای مواجهه با آزمون و خطاهای بیشماری است ، معمولا به کسانی که تنها به یک راه برای رسیدن به هدف باورمند هستند و یا اهداف اصلی را فدای اهداف فرعی می کنند و به هزینه هایش هم نمی اندیشند ، تندرو گفته می شود .

میدان سیاست ، میدان جنگ است . چنین جنگی دامن موضوعات اقتصادی و فرهنگی را هم می گیرد و از آنجایی که دیپلماسی بخشی از ساز و کارهای تعریف شده برای دستیابی به اهداف به حساب می آید و دیپلماسی میدان چانه زنی بر سر حداقل ها و حداکثرها برای تبادل امتیاز است ، مذاکره در هیچ زمانی تعطیل بردار نیست و استفاده از اهرم ترک مذاکره برای امتیازگیری دست طرف مقابل را برای ایجاد محدودیت های بیشتر باز نگه می دارد اما این که ما به گونه ای عمل کنیم که نتوانیم در مذاکراتی که انجام می دهیم امتیازی بگیریم ، بحث جداگانه ای است .

شما وقتی نقشه ی جنگ را پهن می کنید و به مطالعه ی آن می پردازید ، متناسب با تغییر تاکتیک دشمن شما نیز ناگزیر باید تاکتیک ضد آن را انتخاب کنید که ممکن است به تغییر انتخاب راه بیانجامد یا مسیر دورتری را پیش پای شما بگذارد که با شعارهای جاافتاده ای که انتظاراتی ایجاد کرده همخوانی نداشته باشد اما چنین تغییر تاکتیکی هرگز به معنای نفی اهداف پیش رو نیست زیرا کارکرد دیپلماسی چیزی جز این نیست که ما همواره باید به اهداف اصلی توجه داشته باشیم .

مهمترین رسالت اداره کنندگان کشور در وهله اول حفظ تمامیت ارضی و جمع کردن همه ی مردم با هر مرام و دین و مذهب و ایده ای زیر یک پرچم و گرفتن بهانه از دشمن برای رخنه در افکار عمومی است که تحقق آن در گرو تنظیم رفتار و گفتار مسئولین با محوریت وحدت بخشی به آحاد مردم است که تحت هر شرایطی شوخی بردار نیست به همین دلیل است که تمرکز اتخاذ تصمیمات مهم در شرایط بحرانی به اتخاذ یک راهبرد مقطعی می انجامد .

در شرایط عادی برخی از کسانی که تریبون های نهادینه شده ای در اختیار دارند به اقتضای شرایط به اظهار نظر پیرامون موضوعات مبتلابه می پردازند و چه بسا سخنانی بر زبان بیاورند که چالش برانگیز باشد اما وقتی ما در شرایطی ویژه و غیرقابل پیش بینی به سر می بریم همه ملزم به رعایت حساسیت های ایجاد شده هستند . وقتی عده ای جان خود را برای حفظ تمامیت ارضی کشور کف دست می گذارند ، بستن دهان و خودداری از ابراز دیدگاه های هزینه آور کار چندان دشواری نیست زیرا پراکنده گویی و اظهارات متناقض و ناسازگار با سیاست های کلی به منزله ی بازی در زمین دشمن است .

در شرایط بحرانی کنونی باید از چند اقدام پرهیز کرد که در راس آنها خودداری از تسویه حسابهای حزبی و گروهی و مچ گیری های فرصت طلبانه و سوار شدن روی موج گمانه زنی هاست . حمایت از رئیس جمهور به عنوان منتخب مستقیم از سوی مردم به استحکام وحدت ملی یاری می رساند.

پرهیز از اظهارنظرهایی که با هدف یارگیری جهت حضور در انتخابات مجلس و ریاست جمهوری صورت می گیرد در شرایطی که کشور مرحله ی گذار از بحران را سپری می کند باید به جد ملحوظ نظر قرار گیرد .

اکثریت مردم و مسئولین می دانند که تداوم شرایط نامطلوب اقتصادی کشور به نفع ترکیه ، امارات ، قطر ، عراق و سایر همسایگانی است که با کوتاه بودن دست ایران از صادرات نفت و گاز می توانند از منابع مشترک بهره برداری کنند و با سوء استفاده از محدودیت امکانات شرکت های هواپیمایی ایرانی ، در این عرصه ترکتازی داشته باشند و در سایه ی تحریم هایی که بر ایران تحمیل شده ما را سرکیسه کنند و آمریکا هم از ایران غول ترسناکی بسازد تا بتواند از عرب ها باج بگیرد و به آنها اسلحه بفروشد و اسرائیل نیز روز به روز به اعراب نزدیکتر شود . پر واضح است که ادامه ی این روند به قول معاون اول رئیس جمهور مانعی بزرگ بر سر راه اداره صحیح کشور است زیرا با این وضعیت ما ناگزیر به تحمل بحران های زنجیره ای هستیم که تنها عده ی محدودی از کاسبان تحریم که هیچ گونه دلبستگی به ایران ندارند از آن سود می برند . بنابراین بهترین گزینه ، انتخاب مسیری کم هزینه برای رسیدن به اهدافی است که توسعه ی اقتصادی باید در صدر فهرست اهداف باشد .

میزان کاردانی ، تدبیر و دانش اداره کنندگان کشور در شرایط بحرانی خود را نشان می دهد و محک می خورد بنابراین این گوی و این هم میدان تا دنیا ببیند شما چه خواهید کرد تا انشاء الله نامتان زینت بخش اوراق تاریخ ایران باشد .اولویت اول شما باید حفظ تمامیت ارضی ایران و تامین رفاه و امنیت مردمی باشد که دلبستگی خود را به این آب و خاک در منظر جهانیان به نمایش گذاشتند.