زمين سرسخت هنوز هم نيمه جاني دارد و سرگرداني را در دور باطلي ديگر تجربه مي کند. نفس زمين به شماره افتاده و باران هاي سيل آسيا در جدال با آلودگي ها ناتوان است. زمين از اعماق تا سطح در عصر جديد چنان کاويده شده که احساس درهم شکستگي دارد. فرياد زمين را با رعد و برق، طوفان هاي سهمگين، آتش سوزي هاي ممتد جنگل ها، فرونشست ها، فرسايش ها، زلزله ها، سونامي ها و مهم تر از همه گرمايش ممتد و ذوب شدن يخ هاي قطب به گوشمان آشناست اما کم کم به آن عادت کرده ايم.
ما وراثان قدرشناسي براي زمين نبوده ايم، ما زمين را مصرف کرديم و به شدت از آن کاستيم، زمين به روزگاران عهد قديم تر از عهد عتيق چند بار ما را بلعيده و دوباره بالا آورده. اينک زمان آن رسيده که دوباره بلعيده شويم. بلعيدني سخت، چنانکه چونان گذشتگان چندان آثاري از ما باقي نماند.
به دنبال فروچاله ها در فضا نباشيم. فروچاله هاي تکيه گاه خود را دريابيم.
اين آبي سبز زرد قهوه اي بنفش معلق در فضاي لايتناهي در حال دگرگوني و تغيير ماهيت است. ما هم عوض شده ايم. زمين در گردشي چهارگونه مي زايد، بزرگ مي کند سپس مي ميراند و عادتي اين چنين را مدام تکرار مي کند و ما همان زير و رو شده ساليانيم که به هر آنچه کرده ايم از خوب و بد فخر مي فروشيم به خودمان و نه به آنها از ما بهترند و ما آنها را نمي بينيم و از احوالشان نمي دانيم.
ما نمي دانيم در اين کائنات و آسمان بي حد و اندازه چه سياراتي در دل خود چونان زمين، زندگي کدام موجودات را رقم مي زنند؟
ما نمي دانيم مرگ در مسير تاريخ حيات کدام مرزهاي بي نهايت را طي مي کند؟
ما نمي دانيم که حرکت مورچگان در زواياي رگ هاي درختان پوسيده براي بقا چقدر اهميت دارد؟ اما اين را مي دانيم که مسير طبيعي زندگي را از همان ابتداي هبوط به اشتباه طي کرده ايم. مي دانيم که زاغ، کرگدن، مورچه خوار و ماهي در وجه مشترک نيازمند شرايطي هستند که زمين به آنها هديه داده و در ازاء آن چيزي از آنها نخواسته، اما آنها هم به نوعي زمين را آزار داده اند و از اصالت انداخته اند.
فرياد زمين را پاسخي نيست و وعده ها و گفتگوها برآمده از فطرت نيستند، بل فريبند و باري به هر جهت. همانند سياست پيچيده در خمير نان و آب و هوا و قوانين خودساخته اي براي مهار، مهار دادخواهي ها، مهار پرسش هاي برآمده از رنج، مهار عدم انحراف از معيارها، مهار عشق و احساس و نهايتا مهار زندگي معني دار لذت بخشي که خدا در آغاز آفرينش اراده کرده است. ما بر سر زمين چه گلي زده ايم که قصد عروج از برج هاي بلند زياده خواهي ها براي کشف کرات آسماني داريم.
جز آنکه فضله سوخته اي از عبورمان بر آنها بيفزاييم و پرده محافظ سلامت خود را بدرانيم چه کرده ايم؟
گيرم که آب را يافتيم و خاک را در مريخ و بالاتر وزن کرديم و الماس هاي سرگردان زحل را به زمين آورديم، آنچه را که از دست داده ايم در زمين چگونه جبران کنيم.
آه که چقدر گرفتار حواسپرتي دانشمندان شده ايم که آب آلوده ليوان کناردستي را با لذت مي نوشند و در انديشه آب زلال سيارات ديگر عمر کمينه را به هدر مي دهند و از آنچه رايگان در کنار دارند غافلند.
به شکرانه کدام عزت در فصول چهارگانه وحشت، خود را شريک کشتار ديگران مي کنيم، عشق را سر مي بريم. عبادت را در ازاء حمايت مي خواهيم و اشتباهات خود را به گردن خدا مي اندازيم و باز خداوندا مي کنيم؟
دير نباشد که زمين زير پايمان به چنان لرزه اي درآيد که جاي آبها و خشکي ها دگرباره عوض شود و در ميليونها بل بيشتر سالها از ما خبري و اثري نباشد چونان که پيشينيان ما به اين عقوبت گرفتار آمده اند و اينک شواهدي از آن را شاهديم که آبهاي وحشي خانه ها و خيابانها را در مي نوردند و جز مرگ و مير و خرابي به جاي نمي گذارند.
خشکسالي ها، گرسنگي ها، آوارگي ها، جنگ ها و برادرکشي ها، کرونا و کشتار ادامه دار آن، آلودگي هاي هوايي و زميني، دريائي و عبور از قاعده قانونمندي و فطرت، آتش سوزي هاي ممتد جنگل ها و بسيار بلاياي ديگر همه حاصل عصيان بشر است چنانکه به قول حافظ خودمان:
«از هر طرف که رفتم جز وحشتم نيفزود
زنهار از اين بيابان، وين راه بي نهايت...»
والسلام