به هر تقدير آنچه افراد جامعه را از يکديگر متمايز مي کند ، راه هايي است که آنها براي فرار از گرداب افسردگي در پيش مي گيرند . گاهي حتي يک ايمان ساده به چيزي که ممکن است به زعم ديگران خرافات تلقي شود هم مي تواند فردي را به آينده اميدوار سازد . اگر ما با شخصيت هايي والا و برخوردار از صفا و صميميت سر و کار داشته باشيم که سخن و توصيه آنها به ما آرامش مي دهد يا دوستاني قديمي داشته باشيم که ديدن و نشست و برخاست با آنها براي ما لذت بخش باشد يا اهل مطالعه ي عميق باشيم و حتي در تنهايي هم بتوانيم خود را در محضر ديگران ببينيم مي توانيم تا حدود زيادي خود را از تيررس ترکش هاي آزار دهنده ي افسردگي در امان نگه داريم .

نيازي به گفتن ندارد که جامعه ي کنوني ما به دلايلي عاري از نشاط و سرخوشي است و هر کسي گرفتاري و اندوهي دارد که بايد با آن کنار بيايد . اين که تا چه اندازه مي توان با ايجاد نشاط در جامعه به مبارزه با افسردگي پرداخت به شناخت دلايل افسردگي برمي گردد . اگر بخواهيم به دلايل اصلي افسردگي در جامعه اشاره اي هر چند گذرا داشته باشيم مي توانيم بگوييم که دوري از عزيزان خصوصا فرزندان مهاجرت کرده به خارج از کشور که بزرگسالان را درگير مي کند ، بيکاري و احساس بلاتکليفي و بي ارزش بودن که اغلب جوانان با آن دست به گريبانند ، کشيده شدن به زير خط فقر و تحمل فشار گراني و کاهش ارزش پول که جمعيت زيادي را به دنبال خود مي کشد ؛ در راس فهرست دلايل افسردگي قرار دارند .

وقتي ما از لزوم حاکميت نشاط و شادي سخن مي گوييم منظورمان رقص و پايکوبي دائم نيست بلکه دلبستگي به زندگي ، داشتن تصوير روشن از آينده ، مشغول بودن به کار مورد علاقه ، حاکميت معنويت به مفهوم واقعي کلمه نه شعار. احساس مفيد بودن است که نشاط آور است و تمامي اين چيزهاي خوب در سايه شايسته سالاري تحقق پيدا مي کند که جاي خالي آن را احساس مي کنيم .