با تعطیل شدن دفاتر شبکه الجزیره در سرزمین های اشغالی ، حمله به بیمارستانها و کلیسا در غزه ثابت شد که چیزی به اسم آزادی و دمکراسی و رواداری و رعایت حقوق بشر که اسرائیل از آنها دم میزد و خود را در زمینه ی رعایت اصول دمکراسی در خاور میانه پیشرو می دانست در قاموس اداره کنندگان رژیم صهیونیستی جایگاهی ندارد زیرا آنها بنای خود را بر حفظ این سیستم به هر قیمتی گذاشته اند و اواویت اول آنها حفظ نظام آپارتایدی اسرائیل است . از این نکته ی ظریف که بگذریم می رسیم به این که اگر بنا باشد ماجرای غزه مشابه درگیری های چند دهه ی گذشته به صلح مسلح بیانجامد و طرفین درگیری مجددا به مواضع خود برگشته و در حالت خوف و رجا قرار گیرند ، جامعه ی جهانی و در راس آن سازمان ملل برای دفاع از فلسفه ی وجودی خود ، باید به دنبال راهکاری عملی برای پایان دادن به تنش ها در این منطقه باشند . به هر حال از منظر کشورهای غربی ، ادامه ی این وضعیت نه تنها مانعی جدی بر سر راه عادی سازی روابط اسرائیل با کشورهای عربی خواهد بود بلکه توافقات نیم بند صورت گرفته با امارات و بحرین را نیز تحت تاثیر افکار عمومی جهان عرب و خشم کشورهای اسلامی به محاق خواهد برد . گزینه های پیش روی سازمان ملل هر چند می تواند متعدد باشد اما گردانندگان واقعی جهان اجازه نخواهند داد که خاور میانه روی خوش ببیند و آنها ابزار لازم را برای اعمال نفوذ هم در اختیار دارند و می دانند که در شرایط کنونی بازیگران منطقه ای برای پیشبرد اهداف خود در برنامه های اقتصادی و نظامی از موضوع فلسطین به عنوان گروگان بهره برداری می کنند. برای نمونه عربستان عادی سازی روابط با اسرائیل را به تحقق راه حل دوکشوری مشروط کرده ، ضمن این که به دنبال کسب موافقت اسرائیل برای ایجاد تاسیسات هسته ای و همچنین جلب سرمایه گذاری است . اردن تاکنون از اسرائیل و آمریکا حق سکوت می گرفته و مصر هم به این که سرزمینش برای استقبال از گردشگران امن باشد خشنود بوده است اما معلوم نیست که این وضعیت تداوم داشته باشد .

از آنجایی که عدول سریالی اسرائیل از ارزش های انسانی در جریان جنگ منجر به بی آبرویی طرفداران غربی اش می شود و دموکرات های آمریکایی خصوصا از این بابت شاهد بر باد رفتن نتایج تبلیغات خود در بحث رعایت حقوق بشر هستند به نظر می رسد که سازمان ملل متحد نیز بیش از این قادر به تحمل نیش و کنایه های افراد آزادیخواه به عملکرد این سازمان در برابر فجایع منطقه ای نباشد.

تنها گزینه ای که اسرائیل در راستای تصاحب تدریجی محل سکونت فلسطینی ها دنبال می کند ریشه سوز کردن جریان مقاومت در غزه و جنوب لبنان است که تحقق آن با کشیده شدن پای افکار عمومی جهانی به جنایات این رژیم در غزه با اما و اگرهای فراوانی روبرو گردیده و صهیونیست ها در این ماجرا متوجه شدند که حتی کشورهای میانه رو نظیر مصر و اردن نیز مترصد فرصتی برای سوار شدن روی موج های ایجاد شده هستند تا بدون دخالت نظامی به خواسته ی خود که محکومیت تمام عیار اسرائیل است برسند . آنچه گوترش را به گذرگاه رفح کشانیده افکار عمومی جریحه دار شده در عصر ارتباطات است که مانع از صحنه سازی صهیونیست ها برای مقصر جلوه دادن حماس در ویرانی بیمارستانی در غزه است . اینجاست که تکنولوژی مانند تیغ دو لبه ای عمل می کند که علی رغم دست اندازی کشورهای توسعه یافته به رسانه های پرمخاطب ، صدای مظلومیت را نیز

می تواند به گوش جهانیان برساند . تردیدی نیست که حتی تصور وجود خاورمیانه ای فاقد تنش و درگیری برای کشورهای تولید کننده ی سلاح و غارت کنندگان نفت ، دردآور باشد لذا پروژه ی دشمن آفرینی و ایجاد چالش کماکان ادامه خواهد داشت . از این منظر شاید ممانعت آمریکا از پیشروی زمینی ارتش اسرائیل در غزه برای یکسره کردن تکلیف حماس توجیهی مبتنی بر اقتصاد سیاسی داشته باشد . اگر رد چنین تحلیلی را دنبال کنیم به راحتی می توانیم دلیل گسترش بنیاد گرایی و به قدرت رسیدن جریان های سلفی و تندرو نظیر داعش را دریابیم که ماموریت اصلی آنها تزریق بحرانی ساختگی به منطقه برای تولید ناامنی درکشورهایی است که احتمال نقش آفرینی آنها در پیگیری مطالبات اصلی شان که توسعه و تحقق دمکراسی است ، وجود دارد . شاید اگر سایه ی اقتصاد جنگ از سر جهانیان برداشته شود حل بسیاری از چالش های منطقه ای آسانتر باشد اما مسئله این است که با حاکمیت صلح بسیاری از کارخانجات اسلحه سازی تعطیل خواهد شد لذا مانع اصلی حل مسائل منطقه ای و جهانی ، اقتصاد جنگ است . به همین دلیل است که می بینیم برخی تنش ها و درگیری ها همین که به مرحله ی نتیجه گیری می رسد با صدور چند قطعنامه سر و ته ماجرا را به هم می آورند و دوباره همان آش و همان کاسه و این نمایش مضحک با فروکش کردن یک فتنه در منطقه ای خاص ، در منطقه ای دیگر فوران می کند و باز هم پای بازیگران اصلی برای حل مناقشات به عرصه های جنگ باز می شود .گویی بنا نیست هیچ جنگی به پیروزی قطعی یکی از طرفین دعوا بیانجامد . به این ترتیب با تداوم صلح مسلح بازار فروش اسلحه رونق می گیرد و روز از نو وروزی از نو