عدول از چارچوب های اخلاقی و انسانی درجنگ غزه نشان داد که باید برای تثبیت جایگاه اخلاق در سیاست کاری کرد که البته کاری نمی شود کرد چرا که همراه سازی سیاست با اخلاق مانند ماهیگیری در کویر است . تاریخ می گوید که کشتار و درگیری در این منطقه پیشینه ای چندهزار ساله دارد و اگرچه درگیری ها ظاهرا بر سر مکان های مقدس رخ می دهد اما کیست که نداند خاک خوب و منابع زیر زمینی و آب مناسب و هوای معتدل و دسترسی به دریا و موقعیت ژئواستراتژیک که خاورمیانه خصوصا فلسطین را به عنوان نقطه ی تلاقی سه قاره ی کهن مطرح کرده ، در ایجاد رقابت بین کشورها برای تصاحب این سرزمین حرف اول را می زند . واقعیت این است که هم قوم یهود و هم مسیحیان و همچنین مسلمانان انگیزه های زیادی برای تسلط بر این منطقه دارند چرا که بخشی از تاریخ آنها در این سرزمین رقم خورده است . این که مسیحیان و مسلمانان از سال 1095 تا 1272 میلادی یعنی نزدیک به 300 سال در جریان جنگ های صلیبی به خاطر تسلط بر این سرزمین میلیون ها نفر را به کشتن دادند بیانگر اهمیت این سرزمین از لحاظ تجاری و بازرگانی و کشاورزی و آب و هوای مناسب بوده است . اما نکته اینجاست که وقتی انگیزه ای مقدس برای تسلط بر این سرزمین وجود دارد ، انتظار می رود که رفتار جنگجویان نیز در چارچوب اخلاق و فرامین الهی باشد نه این که عده ای مانند جنگ های صلیبی به قیمت به مسلخ بردن اخلاق و انسانیت دنبال اهداف خود باشند .

اگر صهیونیست ها آن گونه که خود ادعا

می کنند به متن کتاب مقدس یعنی تورات پای بند هستند در کجای تورات اجازه داده شده که برای مخدوش کردن چهره رقیب به او نسبت های ناروا بدهند . دین و مذهبی که اجازه می دهد برای زشت جلوه دادن چهره ی رقیب به او تهمت بزنند به پشیزی نمی ارزد . کسانی که خود را قوم ونژاد برتر می دانند آیا به دنبال اثبات این برتری با قتل و کشتار کودکان و زنان هستند و راه دیگری سراغ ندارند؟

کیست که نداند ایران برای عدم دخالت نظامی در ماجرای فلسطین معذوریت هایی دارد که مهمترین آن حراست از منافع ملی است . وقتی کشورهایی نظیر مصر و اردن و لبنان و سوریه که هم داعیه عرب بودن دارند و هم همسایگی و مسلمانی و سود و سودای آنها نیز با داستان فلسطین گره خورده از کنار این همه جنایت با سکوت عبور می کنند و در شرایطی که فلسطینیها بر خلاف اسرائیلی ها در این وضعیت بحرانی حاضر به کنار گذاشتن اختلافات خود بر سر قدرت نیستند معلوم می شود که این گونه مسائل باید حل شود.

موضوع فلسطین در حال حاضر به سیاهچاله ای تبدیل شده که هر کس بی حساب و کتاب به آن نزدیک شد بلعیده می شود . اردوغان که کشورش زمانی فلسطین را در اختیار داشته و آن را از چنگش درآورده اند هنوز با اسرائیل رابطه ی اقتصادی دارد و حمایتش از حماس از حد باج خواهی فراتر نمی رود . جالب اینجاست که حتی برخی از جریان های منتسب به اپوزیسیون که منتقد حمایت تبلیغاتی و مالی ایران از فلسطین بودند اکنون خواهان دخالت ایران هستند زیرا برای آنها آنچه اهمیت دارد ، تاثیر منفی این دخالت بر امنیت مردم ایران است . ایران به هر اندازه هم که مقتدر باشد چنین اقتداری معطوف به دفاع و بازدارندگی است زیرا اتخاذ سیاست هجومی نظیر کاری که روسیه و آمریکا انجام می دهند نیازمند اقتصادی هم تراز با اقتصاد پنج کشور تراز اول دنیاست. از آنجایی که سالهاست بخشی از بودجه اداره ی مهمترین کشورهای جهان از طریق جنگ تامین می شود و اقتصاد جنگ امری غیر قابل انکار است ، جنگ همواره دکانی برای فروش سلاح ، جذب نیروهای انسانی ماهر مهاجر ، جابجایی سرمایه های ارزشمند به کشورهای امن و کسب درآمد از طریق بازسازی زیرساخت های ویران شده است که تکنولوژی آن در اختیار کشورهای توسعه یافته می باشد .

طبیعتا در جنگی که در خدمت اقتصاد برخی کشورهای محدود باشد، تحقق آرمان های کسانی که در جنگ فداکاری کرده اند خوابی است که هرگز تعبیر نخواهد شد کما اینکه از هم اکنون بر سر غزه که مانند گوشت قربانی در حال تکه تکه شدن است عده ای مشغول معامله کردن هستند و یکی از استخراج گاز و نفت این منطقه توسط شرکتی مهم سخن می گوید و دیگری از اداره غزه توسط حکومت خودگردان و ... آشکار است که سهم کشوری که نه امتیاز همسایگی دارد و نه عرب محسوب می شود ، چیزی جز اتهام های واهی نخواهد بود .

به نظر می رسد که فلسطینی ها قبل از هر چیز باید تکلیف خودشان را روشن کنند و ویژگی های یک ملت واحد را ازخود بروز بدهند و به حساب عرب بودن تصور نکنند که نباید رفتاری مبتنی بر احساس یک ملت واحد از خود بروز بدهند در حالی که اسرائیلی ها همواره با چنین احساسی عمل کرده اند و از احساس در اقلیت بودن سود برده اند و با ترفندهای گوناگون ترحم جهانی را نیز برانگیخته اند و دقیقا به سراغ سرمایه گذاری در زمینه ی تبلیغات ، رسانه ، تکنولوژی های پر کاربرد ، طلا و نفت رفته اند که با در اقلیت بودن منافاتی ندارد .

به راستی اگر اعراب شعار حمایت از فلسطین سر نمی دادند و در عمل آنها را به حال خود رها نمی کردند ، احساس تنهایی به نفع فلسطینی ها بود . صهیونیست ها با بهره گیری از امتیاز در اقلیت بودن در دنیا آقایی می کنند ولی فلسطینی ها توسط کشورهای عربی ثروتمند مورد بهره کشی قرارمی گیرند .

 این کجا و آن کجا