در ابتدای کار دولت ها شاهد راه افتادن نهضت مطالبه تراشی هستیم که با انگیزه های گوناگون دنبال می شود . طرح کنندگان مطالبه به چند دسته تقسیم می شوند . عده ای از روی دلسوزی و بر اساس تشخیص خود سخنانی بر زبان می آورند که اغلب آرزویشان است و امید دارند که بستری برای تحقق آن فراهم شود . عده ای دیگر صاحب نظران و کارشناسانی هستند که مردم از آنها انتظار ابراز عقیده پیرامون حوزه ی تخصصی شان را دارند. گروهی دیگر فراخور جایگاه سیاسی و حزبی خود و این که نیازمند ابراز وجود در آستانه ی شروع به کار هر دولتی هستند سخنانی که رنگ و بوی مطالبه دارد بر زبان می آورند . برخی دیگر در مقام دفاع از صنف و طبقه ای که به آن تعلق دارند مطالبات بر جا مانده آن صنف را بر زبان می آورند . عده ای هم به هر حال خود را در مجلس نماینده مردم می دانند و طرح مطالبات مردمی را بخشی از وظیفه ی خود قلمداد می کنند. گروهی دیگر که اغلب روحانی و یا جزو هیئات مذهبی هستند طبق یک سنت دیرینه با ادبیاتی خاص و معمولا بدون ارائه ی راهکار از تریبون هایی که در اختیار دارند برای بیان دیدگاه های خود و طرح آمیزه ای از مطالبات مذهبی و معیشتی بهره می گیرند . کسانی که در رسانه ها فعالیت می کنند نگاهی از سر احساس وظیفه به طرح مطالبات دارند و نهایتا کسانی هم هستند که هدفشان از طرح برخی مطالبات درجه سوم این است که توجه به مطالبات اصلی را به فرصتی دیگر موکول کنند و دولت جدید را در فشار قرار دهند .

این عده با زیرکی خاصی خواستار اصلاح جامعه از آسیب هایی هستند که از بی توجهی به مطالبات معیشتی و به کارگیری ادبیات غلط ناشی شده و در اغلب موارد اینگونه القاء می کنند که در صورت هرگونه مسامحه ای برای اصلاح این امورآسمان به زمین خواهد آمد و رئیس جمهور جدید هم که بنای مخالفت با اصل مطالبه را ندارد تحقق آن را به فرصتی مناسب موکول می کند در حالی که همه می دانند معضلات فرهنگی و اجتماعی محصول عملکرد چندین دولت و نتیجه ی بسیاری از تندروی ها و افراط و تفریط ها و ندانم کاری های افرادی بیگانه با فرهنگ و مردم داری بوده و این گونه نیست که رئیس جمهور جدید غول جادو را صدا بزند و بگوید تو باید یک روزه تمامی مفاسد اجتماعی و اخلاقی را برطرف کنی و آمار خودکشی و ازدواج سفید و طلاق و سرقت و اعتیاد و فرار از خانه و قتل را به صفر برسانی تا همه ی جهانیان شاهد مدینه ی فاضله ی مطلوبی باشند که دست پخت جمهوری اسلامی است!

آقای پزشکیان هم در مناظرات تلوزیونی و انتخاباتی و هم پس ازمشخص شدن نتایج اعلام کردند که شنونده همه ی سخنان از سوی طیف های گوناگون هستند . اما نکته ی اصلی این است که همواره در جریان انتقال قدرت از یک دولت به دولت دیگر در یک فضای نسبتا مساعد بستری برای بیان دیدگاه ها فراهم می شود وهم رسانه ها و هم نامزدها برای گرم کردن تنور انتخابات آتش زیر دیگ مطالبات را تند می کنند و انتظارات را از دولت جدید آنچنان بالا می برند که عده ای تصور می کنند در مدتی کوتاه می توانند شاهد تغییراتی بنیانی و ساختاری و فراگیر در همه ی زمینه ها باشند در صورتی که واقعیت قضیه این نیست .

شما ممکن است بتوانی ظرف مدت چند ثانیه یک ساختمان رفیع را که در طول صدها سال بنا گردیده با کارگذاشتن بسته های دینامیت بی تدبیری و ندانم کاری و ناشایسته سالاری ویران کنی اما برای بازسازی آن نیازمند زمان زیادی هستی.

پس از آغاز به کار دولت جدید و پس از آن که وزرا از مجلس رای اعتماد گرفتند هر وزیری باید در همان هفته ی آغاز به کار آمارهای مرتبط با حوزه ی کاری خود را از طریق رسانه ها به اطلاع مردم برساند و بگوید وزراتخانه اش را در چه شرایطی تحویل گرفته است تا اگر روزی توسط نمایندگان مجلس استیضاح شد بتواند بگوید که چه وضعیتی را تحویل گرفته و آن را به کجا رسانیده است. کار ملک نیازمند تدبیر و تامل است و با تعارف و تکلف و مداهنه نمی شود به جایی رسید . در مراسم خواستگاری ها معمولا آنقدر تعارف و تعریف و تمجید از دختر و پسر رد و بدل می شود که بعدا بر سر تعیین مهریه و جهیزیه معلوم می شود که عده ای آنقدر از وضعیت خوب داماد و محاسن عروس دم زده اند که حالا نمی توانند به مهریه پایین رضایت بدهند . در جریان انتخابات هم معمولا شعار و وعده زیاد رد و بدل می شود که اگر قرار باشد مردم انتظاراتشان را با شعارها هماهنگ کنند ، کار به جاهای باریک می کشد و خوشبخاته آقای پزشکیان به این دام نیفتاد و تنها وعده ی صداقت و پیگیری داد که البته همین دو وعده هم دو لقمه ی گلوگیری است که پای آن ایستادن در یک جامعه نامتعادل دل شیر می خواهد و زور فیل. آقای پزشکیان حتما در اولین سخنرانی پس از مراسم تحلیف گزارشی مبسوط از شرایط کشور در تمامی زمینه ها با چاشنی صداقت به گوش مردم خواهند رساند تا مشخص شود کشور را در چه شرایطی تحویل می گیرند . آنچه بیش از هر چیز دیگری بر دوش دل رئیس جمهور منتخب سنگینی می کند آگاهی ایشان از نگاه آرمانی علی (ع) به حکومت است . با چنین نگاهی حکومت کردن تا زمانی که در میدان نباشی مشکل چندانی پیش نمی آید اما اگر بخواهی مطابق منویات علی (ع) حکومت کنی و بدون هیچ گونه ملاحظه و حاشیه روی جانب عدالت را بگیری و اموال به تاراج رفته را بازگردانی و ناشایستگان را سر جای خود بنشانی و یک ضربه را تنها با یک ضربه پاسخ بدهی و همواره گوشی برای شنیدن و زبانی حق گو برای پاسخ داشته باشی و برخود سخت بگیری تا فشار روانی را از روی فقرا برداری و در این غوغایی که کس ، کس را نپرسد عنان دل را از دست ندهی و همچنان با مهمیز یاد خدا بر گرده نفس بکوبی و ... نه تنها در تاریخ که در دل و بر زبان مردم تا همیشه ماندگار و جاری خواهی بود و چهار سال متفاوت را در تاریخ ثبت خواهی کرد . صداقت به خرج دادن در جامعه ای که ریاکاری در برخی موارد رمز موفقیت است به شجاعت زیادی نیاز دارد . اگر چه محال نیست ولی دشوار است.