به دنبال ویرانگری هایی که انقلاب صنعتی بر طبیعت تحمیل کرد و منجر به کاهش منابع تجدید ناپذیر گردید عده ای که اهل حساب و کتاب بودند به این نتیجه رسیدند که اگر جوامع بشری بخواهند با همین دست فرمان جلو بروند و به استخراج منابع و صرف آن برای تولید و مصرف بپردازند دیگر چیزی برای نسل های آینده باقی نمی ماند به همین دلیل به جای " توسعه به هر قیمتی " ، توسعه ی پایدار" را مطرح کردند که امروزه با بروز نشانه های کمبود آب ، آلودگی هوا ، هدررفت منابع تجدید ناپذیر و تبعات خسارت بار دیگربه تکیه کلام سیاستمداران ، طرفداران محیط زیست ، دغدغه مندان امور خانواده ، جامعه ی پزشکی و همچنین استراتژیست ها تبدیل شده است و این طیف ها با اشاره به آمارهایی که از وخامت اوضاع حکایت دارد به دنبال جا انداختن مفهوم توسعه پایدار به عنوان پیوستی برای تمامی طرح ها و ایده ها هستند . البته قضیه به همین سادگی هم نیست که بتوان با گفتمان و نظریه پردازی در این زمینه کاری از پیش برد چرا که پای بندی به اصولی که زمینه ساز تحقق شاخص های توسعه پایدار است در گرو گونه ای همگرایی جهانی است آن هم در دنیایی که اداره ی جهان مدعیان فراوانی دارد . ضمن این که با وجود کارخانه ها و کارگاه های متعددی که متناسب با نیازهای موجود به دنبال تولید هر چه بیشتر هستند و تداوم فعالیت آنها در گرو استخراج منابع و به موازات آن ایجاد آلودگی است و با تعطیلی هر کارخانه عده ی زیادی از کار بیکار می شوند ، امکان این که بتوان در مدت کوتاهی همگان را به رعایت اصولی که طرفداران توسعه ی پایدار بدان باورمند هستند ناگزیر ساخت وجود ندارد.

زمانی این ایده طرفداران زیادی داشت که با کاهش جمعیت و کاستن از تنوع نیازها می توان از هدر رفت منابع طبیعی جلوگیری کرد ولی برخی از جوامع به دنبال اجرای برنامه ی تنظیم خانواده با معضل پیری جمعیت مواجه شدند و متعاقب آن برای جبران این مشکل مجددا مردم را به فرزند آوری تشویق کردند . برخی از جوامع که جمعیتی پیر داشتند تلاش کردند با وارد کردن نیروی انسانی تحصیل کرده از سایر کشورها کمبود خود را از این جهت جبران کنند . کشورهای توسعه یافته ای نظیر چین و آمریکا که بیشترین سهم را در تولید آلودگی و برهم خوردن تعادل آب و هوایی دارند به راحتی زیربار تعطیل کردن کارخانه های تولید کننده ی آلودگی نمی روند زیرا به جایگاهی که در اقتصاد جهانی دارند چشم دوخته اند . هر چه باشد به نظر نمی رسد که همگرایی بین المللی لازم برای مبارزه با تهدیدهای زیست محیطی وجود داشته باشد اما کشورها می توانند برای جلوگیری از بحران های زیست محیطی از قبیل کاهش منابع آبی ، بیابان زایی ، فرسایش خاک ، کاهش بارندگی و تبعات ناشی از آن به اقداماتی مناسب دست بزنند .

از جمله معیارهایی که نشان دهنده ی پای بندی به توسعه پایدار است ، توجه به اقتصادی بودن هر گونه فعالیتی است . به این معنا که اگر مثلا تولید فلان محصول به هدر رفت فراوان منابع آبی منجر می شود یا باید به سمت اصلاح و تغییر شیوه ی آبیاری حرکت کرد و برخی محصولات را در گلخانه ها تولید نمود و یا کشاورزان را از کاشت محصولات پرآب بر منع کرد . اگرچه مطرح کردن چنین ایده هایی آسان است اما پای بندی به آن بسیار دشوار است . نکته ی در خور تامل این که در کشور ما علی رغم وجود گاز در اغلب خانه ها و حتی روستاها ، تخریب جنگل بیش از گذشته صورت می گیرد . باغ های پیرامونی شهرها با روند رو به رشد خانه سازی تهدید می شود . ضرر و زیان برخی سد سازی ها از منفعت آنها بیشتر است چرا که موجب شوری خاک و تهدید حیات وحش و تخلیه بخشی از جمعیت روستایی می شود .

این که می گویند توسعه باید پایدار باشد یعنی این که به دست آوردن آب نباید به بهای از دست دادن خاک و تغییر کیفیت آب بیانجامد . اگر پساب یک بیمارستان که با هدف بهبود تندرستی مردم احداث گردیده وارد رودخانه ها شود یعنی ما با مفهوم توسعه پایدار بیگانه هستیم . این که با ایجاد یک تغییر در نظام آموزشی به اندازه ای مشکل ایجاد می شود که ناگزیر می شویم 10 تغییر دیگر هم ایجاد کنیم یعنی با مفهوم توسعه پایدار آشنا نیستیم . کسی که برای حفظ مقام و موقعیت خودش زمینه ی مهاجرت هزاران نفر داناتر از خودش را فراهم می کند چیزی از توسعه ی پایدار نمی داند . کسی که برای اصلاح امور، برنامه ای مبتنی بر لحاظ اولویت ها ندارد و ابتدا می خواهد تغییرات صوری را در راس برنامه هایش قرار دهد مانند پزشکی است که برای نشان دادن بهبودی بیمار سرطانی او را آرایش می کند در حالی که وظیفه ی اصلی او چیز دیگری است . پای بندی به اصول توسعه ی پایدار موجب می شود که ما میراثی که به نسل های آینده تعلق دارد را فدای منافع زود گذرنکنیم. اولین شرط برای گام نهادن در مسیر توسعه ی پایدار این است که از رویدادهای منطقه ای و جهانی و تغییر رفتار مردم تحلیلی اقتصادی داشته باشیم و بیهوده آب در هاون نکوبیم تا مردم تصویری امید بخش از دورنمای توسعه پایدار داشته باشند.