ترامپ هم آمد با کوله باری از شعارهای آغشته به رویکردهای پروپاگاندایی وانتظار آفرین که برخی از آگاهان سیاسی دیدگاه ها و موضع گیری های او را شگردی می دانند که به او کمک می کند با طرح چنین مطالباتی خود را غیرقابل مهار و جسور جلوه دهد . وی از یک سو به دنبال قدرتمند کردن ارتش آمریکاست که مشی همیشگی جمهوری خواهان است و از سویی دیگر به دنبال برقراری صلح جهانی است . تصویری منفی که وی از آمریکا ارائه می دهد و همه چیز را نامطلوب و تخریب شده توصیف می کند تناسبی با قدرت نقش آفرینی این کشور برای به انقیاد کشانیدن رقبای جهانی آمریکا ندارد . این که همزمان با روی کار آمدن ترامپ شاهد قدرت گرفتن راست های افراطی در اروپا هستیم یادآور شرایطی است که پیش از دو جنگ جهانی شاهد آن بوده ایم . تردیدی نیست که ترامپ روی همراهی سنا وکنگره با خود حساب باز کرده است که دورنمای مشخصی نمی توان برای آن ترسیم کرد زیرا قدرت در سایه و وجود استقلال قوا در این کشور اجازه نخواهد داد که منویات او در برخی از موضوعات جامه ی عمل به خود بپوشاند .در چنین شرایطی هر کشور با توجه به نقاط قوت خود و نیازی که آمریکا به تعامل با کشورهای دیگر دارد سعی می کند با تبادل امتیاز اهداف خود را پیش ببرد زیرا روی دوم سکه ترامپ از او سیمای یک معامله گر را ترسیم می کند که حاضر است با هر کسی که تامین کننده ی منافع آمریکا باشد کنار بیاید و این مهم با شعار اصلی و همیشگی او که اول آمریکا باشد سازگاری بیشتری دارد .

این که او بتواند وضعیت آشفته ی غرب آسیا را در راستای منافع منطقه ای که دارد ساماندهی کند و به موازات آن روسیه و چین را به گوشه ی رینگ ببرد و از آنها امتیاز بگیرد و مناسبات آمریکا با سایر کشورها را به گونه ای تنظیم کند که ابتکار عمل را در کوتاه مدت به دست بگیرد و از همه مهمتر به ترمیم وضعیت اقتصادی آمریکا بپردازد با اما و اگرهای فراوانی روبروست.

ترامپ در پیوند با ایران به دنبال همراه کردن دو کشور چین و روسیه و همچنین برخی کشورهای عربی و همسایه های ایران با خود است . ضمن این که امید ترامپ برای همراه کردن اروپا با خود در پیوند با ایران نسبت به دوره ی اول ریاست جمهوری اش بیشتر شده و رویکرد واقع بینانه ی ایران به مذاکره با محوریت عزت ، حکمت و مصلحت نیز بیش از همیشه خودنمایی می کند اما باید دید که در پشت ماجرای آتش بس غزه که ترامپ هم پیگیر آن بوده برنامه ی بعدی غربی ها برای آینده خاورمیانه چه خواهد بود . شکی نیست که بین اجرای معاهده ی ابراهیم و نزدیک کردن اعراب به اسرائیل و تعیین وضعیت فلسطینی ها و اجرای قطعنامه هایی که بر اجرای مدل دو کشوری تاکید دارد ارتباط تنگاتنگی به وجود آمده است . طبیعتا در صورتی که فلسطینی ها به دنبال راه حل دو کشوری باشند و اسرائیل نیز به آن تن بدهد ، محقق شدن معاهده ی ابراهیم دور از دسترس نخواهد بود خصوصا این که سران باقیمانده ی حماس گفته اند که اگر اسرائیل به دنبال تداوم اشغالگری و زورگویی نباشد دیگر مانند گذشته اصراری بر در دست داشتن قدرت در غزه ندارند . مسلما اگر قرار باشد کشورهایی نظیر عربستان ، قطر و امارات در بحث بازسازی غزه نقشی برای خود در نظر بگیرند ، نظر آنها نیز در این مورد تاثیرگذار خواهد بود . در شرایط فعلی با توجه به مخدوش شدن چهره ی اسرائیل در افکار عمومی جهانی و نیاز اسرائیل به معاهده ی ابراهیم و شروطی که اعراب برای تحقق آن در نظر گرفته اند بعید نیست که راه حل دو کشوری با اصرار کشورهای غربی و عربی در دستور کار قرار گیرد که در این صورت سایر کشورها از جمله ایران نیز ناگزیر به همراهی خواهند بود زیرا اصل بر این است که طرف های فلسطینی روی این مسئله اتفاق نظر داشته باشند.

آگاهان سیاسی معتقدند که خلاصی از مسئله ی فلسطین برای ایران فرصت مغتنمی است تا از تاثیرات منفی آن بر مواضع غربی ها نسبت به ایران بکاهد. هر چند تمامیت خواهی رژیم صهیونیستی مانع اصلی سازش این رژیم با فلسطینی هاست مگر این که استقرار دولت فلسطینی با شرایطی همراه باشد که به زعم گردانندگان اسرائیل زمینه ساز کوچکترین تهدید نظامی برای آنها نباشد .

عربستان ، امارات ، ترکیه ، اردن ، مصر و سوریه تمایل چندانی به نقش آفرینی ایران در موضوع فلسطین ندارند زیرا به دنبال این هستند که از برگ فلسطین برای تنظیم مناسبات خود با اسرائیل و آمریکا و کشورهای اروپایی استفاده کنند و به همین دلیل از وضعیتی که در سوریه ایجاد شده و راه ایران را برای کمک کردن به فلسطینی ها بسته بی نهایت خوشحال هستند و در پوست خود نمی گنجند . آنچه ممکن است موجب شود این خوشحالی زیاد به طول نینجامد ، رفتار رژیم صهیونیستی در لبنان و سوریه است . در ماجرای کمپ دیوید هم عملکرد اسرائیل نشان داد که به دنبال تبعیت از قطعنامه های بین المللی نیست بر همین اساس برخی نیز احتمال می دهند که پس از رها سازی گروگان ها ، جنگ مجددا شعله ور شود تا ایده ی حذف حماس محقق گردد .

از این رو باید دید که وعده ی صلح طلبی ترامپ تا چه اندازه با چشمداشت اسرائیلی ها از او همخوانی دارد .

آنچه مسلم است ایران هم اکنون به نقطه ای رسیده که اصلاحات اقتصادی و عبور از بحران های ناشی از آن برایش در اولویت قرار دارد زیرا این باور که ایفای نقش یاور برای مستضعفان جهان نیازمند برخورداری از اقتصادی قوی است بیش از هر زمان دیگر تقویت گردیده و کارگزاران نظام را به خود مشغول کرده است. چنین رویکرد عاقلانه ای می تواند به عنوان راهبردی گره گشا زمینه ساز توسعه ی پایدار برای ایران ظرف چند دهه ی آینده باشد . باید باور داشته باشیم اهرمی که می تواند معادلات سیاسی را تغییر دهد نیازمند پشتوانه های نیرومند اقتصادی است. بر این اساس ایران در شرایطی نیست که بتواند با موج سواری بر روی ملغمه ای از اما و اگرها سیاست خارجی و رویکردهای منطقه ای خود را تنظیم نماید .