بعضی ها انتظار دارند که آمارهای مرتبط با فعالیت های سیاسی و اقتصادی هم مانند آمارهای فوتبالی باشد که صد البته شدنی نیست چرا که علنی شدن بخشی از کنش گری های سیاسی اثر وجودی اش را خنثی می کند. فوتبال از جمله بازی های گروهی است که حاشیه ی آن بر متن غلبه دارد به همین دلیل گزارش پیرامون یک مسابقه ی 90 دقیقه ای می تواند ماه ها و سالها ادامه داشته باشد. واقعیت رشک برانگیزی که علاقمندان به مسائل اقتصادی و سیاسی را حسابی بر سر لج می آورد آمارهای فوتبالی است که گزارشگران به صورت لحظه ای به گوش مخاطبان حواله می دهند. این آمارها هم فردی هستند و ویژگی های بازیکنان را در بر می گیرند و هم گروهی و به تیم ها مربوط می شوند. حتی شما می توانید بفهمید کسی که برای پنالتی زدن پشت توپ قرار گرفته چند بار به سمت چپ شلیک کرده، چند بار به راست ، وسط و همچنین به تیرک زده و یا این که اساسا توپش در چهارچوب بوده یا نبوده است . مبلغ و مدت قراردادها ، دفعات مصدومیت ، تعداد گل های هر بازیکن به طور متوسط در هر بازی ، میانگین برد و باخت دو تیم ظرف چندین فصل ، اخراج ها و کارت های زرد و قرمز و نقاط قوت و ضعف بازیکن ها و ... همه و همه موجب می شود که گزارشگران حتی در لحظاتی که بازی متوقف شده ، حرفی برای گفتن داشته باشند . بگذریم از آمار مربوط به زندگی خصوصی بازیکن ها و ازدواج و از دست دادن پدر یا مادر و فرزند و مسائلی از این قبیل که ذکر آن به میزان ارادت گزارشگران به هر بازیکنی بستگی دارد . حالا این آمارهای دقیق و لحظه ای را بگذارید در کنار اطلاعات اندکی که مردم از وضعیت اقتصادی و تحصیلی بازیگران عرصه سیاست دارند. علاقمندان به فوتبال می دانند که فلان فوتبالیست مثلا از یک باشگاه دسته سومی در یک شهرستان کارش را شروع کرده و چه مربیانی او را بالا کشیده اند تا به این درجه رسیده که در یک باشگاه اروپایی بازی می کند اما نمی دانند که فلان مسئول که چندین عنوان علمی و اخلاقی را هم یدک می کشد در کدام دانشگاه درس خوانده و چه استادانی داشته است .

در دنیای فوتبال ، قضاوت داوری ها با بهره گیری از تکنولوژی برای کاستن از شک و شائبه ها نیز رشک برانگیز هستند .

از جمله دلایل محبوبیت کسانی نظیر فردوسی پور به عنوان مجری و تحلیلگر چالشی ، فقدان وجود چنین کسانی در عرصه های سیاسی و اقتصادی و اجتماعی است. شاید اگر ما در برنامه های تحلیلی صدا و سیما پیرامون مسائل سیاسی و اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی ، گزارشگران و مجریان و مصاحبه کنندگانی داشتیم که می توانستند بازیگران عرصه سیاست و فرهنگ و اقتصاد و اجتماع را به چالش بکشند ، فردوسی پورهای دیگری هم داشتیم .

بعضی ها برعکس چنین رویکردی معتقد هستند که در کشور ما همه ی چیزها به یکدیگر شباهت دارند به همین دلیل اقتصاد و سیاستمان هم شباهت زیادی به فوتبالمان دارد . از این رو می گویند : حضور تحلیگران چالشی در دنیای سیاست نیز اگرچه می تواند برای مردم خوشایند باشد اما تا زمانی که اصلاحات ساختاری نباشد راه به جایی نخواهیم برد و اینگونه استدلال می کنند که مگر همین فوتبال با نقد و نظرها و تحلیل های موشکافانه به جایی رسید که اقتصادمان به جایی برسد ؟ گاهی فوتبال به یاری سیاست می آید . برای نمونه پیروزی بچه های تیم ملی بر مدعیان بزرگ آسیایی می تواند خلاء ناشی از برخی ناکامی ها در عرصه های سیاسی و اقتصادی را پر کند و مردم را به خیابان بریزد تا بعضی ها برای تبریک و شادباش دست به قلم شوند و با انداختن نخودی در این آش شله قلمکار سهمی برای خود دست و پا کنند و حداقل برای مدتی کوتاه طعم همراهی با مردم را بچشند و لذت ببرند .

بعضی ها معتقدند که فوتبال آیینه ی تمام نمای یک ملت است . زیرا از کیفیت زمین و ورزشگاه گرفته تا نحوه ی تعامل سرپرستان و تیم داران با بازیکنان و مربیان تا رفتار تماشاگران و داوری ها و حواشی و متن فوتبال می تواند فرهنگ یک ملت را در معرض تماشای جهانیان قرار دهد .

یادمان نرود زمانی که در هیچ کجای جهان از بازی های گروهی با توپ خبری نبود ایرانی ها اهل چوگان بازی بودند که دو دروازه داشت و سوارکاران تلاش می کردند با سبقت گرفتن از یکدیگر و به نمایش گذاشتن تبحر خود در هدایت اسب و مهار گوی بازی ، دروازه ی طرف مقابل را بگشایند و زمانی که انگلیسی ها در عهد صفوی به میدان نقش جهان آمدند و این بازی مهیج را به تماشا نشستند رفتند و از این بازی برای طراحی انواع بازی ها الهام گرفتند و آن را به نام خود ثبت کردند .

یادمان نرود که وجه اشتراک فوتبالمان با اقتصادو سیاستمان این است که در هر شرایطی چیزی از ارزش های ما کم نمی شود.