هر دولت و حکومتي قابل نقد است، نقد عملکرد دولت ها يک نياز امنيتي است. دولت هايي که از نقد گريزانند و يا با آن مقابله مي کنند در بيراهه هاي سياسي و اقتصادي و هم فرهنگي به درد چه کنم گرفتار مي شوند. نقد به معناي مخالفت يک طرفه نيست. نمي توان ليواني را که تا نيمه يا کمتر پر است آن را کاملاً خالي جلوه داد و يا برعکس ليواني که کاملا خالي است آن را پر عنوان نمود.
متأسفانه قضاوت هاي غيرکارشناسانه، صرفا خالي کردن فشارهاي رواني است و مصداق ضرب المثل «زبان بادبزن جگر است» را به ياد مي آورد.
بگوئيم سدي ساخته شده اما زيرساز مناسبي ندارد، بنويسيم کارخانه اي بنا شده اما نيازي را برآورده نمي کند، بنويسيم مديري نالايق و توصيه اي بر سر کار آمده، مقصر آن را معرفي کنيم.
وقتي دانشجويان پيرو خط امام از ديوار سفارت آمريکا بالا رفتند تقريبا اکثريت مردم در آن زمان با ابراز رضايت و راهپيمائي هاي روزانه از آنها حمايت کردند و به ياد نداريم که مردم برعليه اين اقدام دست به اعتراض و يا راهپيمائي زده باشند. جالب تر آنکه گروه هاي سياسي و احزاب به جز ليبرال ها همه از عملکرد دانشجويان پيرو خط امام حمايت کردند. هم گروه هاي چپ و هم گروه هاي التقاطي و هم راستي ها. اما امروز در مخالفت ها و نقدهايي که صورت مي گيرد تير اعتراض به سوي دانشجويان مذکور روانه مي گردد. در بين دانشجويان پيرو خط امام که به سفارت آمريکا حمله کردند بعضي اعضاء سازمان مجاهدين آن زمان و چريک هاي چپ هم بودند.
اگر در اين کار خطا يا صوابي انجام شده بهتر است برگرديم به شرايط آن زمان که همه از امام راحل اطاعت بي چون و چرا داشتند و ايشان با اين امر مخالفتي نکردند.
حال نتيجه آن اعمال چه به سود انقلاب بود يا به ضر و به قول بعضي تحليلگران جنگ تحميلي را سبب شد و تحريم ها را ، همه حاميان مي بايد پاسخگو باشند هم مردم هم مسئولان.
مثل اينکه بگوئيم چرا انقلاب کرديم؟ و علت آن را نگوييم و يا فراموش کنيم که همه مردم اعم از خواص و عوام و روشنفکران دانشگاهي و حوزوي در پيروزي و روند انقلاب مؤثر بودند. مثلث اسلام خواهي، رهبري و مردم که حصاري حصين بود را فراموش نکنيم.
به هر تقدير: امروز شاهديم که ناراضيان، مخالفان و دشمنان انقلاب اسلامي در سه خط موازي بر عليه انقلاب، اسلام و مسئولان نظام داد سخن مي دهند. تا به آنجا که ايران و انقلاب را ضعيف و ناتوان معرفي مي کنند و مردم را براي براندازي به آنچه خود کرده اند تهييج مي کنند.
اگر مسئولان دولتي يا بخش خصوصي دست به دزدي و فساد زده و آن را حاصل عملکرد بد دولت مي دانيم براي اصلاح و بيرون راندن آنها از چرخه سياست و اقتصاد مي بايد از مجلس بخواهيم که به وظيفه خود عمل کند و به هر دليل امضاء و مهر تأييد پاي عملکرد آنها نگذارد. از قوه قضائيه بخواهيم آنها را به محاکمه بکشد. چرا خودزني مي کنيم و هويت خود را زير سئوال مي بريم. چرا در مقايسه، کشورهاي کوچک همسايه که عمال دست به سينه آمريکا هستند را مهر برتري مي زنيم؟
ايران نه تنها از مديران نادان، خطاکار و خيانتکار ضربه خورده بلکه از معترضاني که نمي دانند اعتراض خود را چگونه و با چه زبان و بياني مطرح کنند نيز ضربه خورده. متأسفانه چند سالي است گرفتار «از خود بيگانگي» و خودزني شده ايم. به تجربه ثابت شده بيان فساد و به شياع رساندن آن در افکار عمومي خود فسادزاست به قول مرحوم باستاني پاريزي که نقل کرده اند از ضرب المثل معروف «رفتي به شهر کوران ديدي که همه کورند، تو کور چپاولگر باش» وقتي مدام از فساد مالي و اخلاقي و خبري کردن آن دم مي زنيم، فساد از قباحت و زشتي مي افتد و بعضي ها که ايمان لرزان و ترساني دارند احساس غبن مي کنند که چرا دزدي نکرده و يا در فساد از موقعيت هاي شغلي اشان بهره اي نبرده اند.
وقتي فرياد مي زنيم که رشوه کارساز است و گره کارها با رشوه باز مي شود به واقع همه را تحريک و تهييج مي کنيم به رشوه گرفتن و رشوه دادن.
ممکن است عنوان شود که ما انقلاب کرديم که شرايط بد تبعيض و فساد اداري و بخور بخور طايفه هزار فاميل را تغيير دهيم و ايران را اسلاميزه کنيم. ولي کساني که بر سر کار آمدند راه را کج کردند و براي منافع خود به خطا رفتند.
بلي بسياري از انقلاب هاي بزرگ اعم از انقلاب کبير فرانسه، انقلاب کمونيستي روسيه شوروي، انقلاب چين و انقلاب هاي ريز و درشت ديگر در طول تاريخ گرفتار تغييراتي شدند که با اصول اوليه آنها همخواني نداشت.
انقلاب اسلامي ايران هم از اين مصيبت و بلا به دور نبوده که مي تواند هم دلائل داخلي داشته باشد و هم فشار خارجي و هم ندانم کاري در اداره کشور توسط فرصت طلبان و خطاکاران.
براي اصلاح امور و بازسازي روند اجرائي کشور بهترين تصميم براي حل مسئله حذف صورت مسئله نيست.
يادم هست در سالهاي 50 تا 55 اکثر دانشجويان معترض به نظام سلطنت، مدينه فاضله را انقلاب کمونيستي مي دانستند اما ديديم که چه بر سر نظام هاي ناشي از انقلاب کمونيستي آمد.
حالا مخالفان و دشمنان ايران و انقلاب، نسخه هاي انقلابي و يا اصلاحاتي رؤيابافانه اي را ارائه مي دهند.
براي عبور از شرايط سخت اقتصادي بهتر است خودزني نکنيم و در برابر دشمنان، خود را ضعيف و ناتوان نشان ندهيم. دشمن بزرگ ما که آمريکاست از حمله به کشور ما هراس دارد. اين نشانه قدرت نظامي و اتحاد مردم در برابر دشمنان است. براي نداشته هايمان داشته هايمان را فدا نکنيم.
اگر با اشاعه فرهنگ برهنگي و ترويج فساد جنسي مي شد کشور را اداره کرد محمدرضا شاه الگوي خوبي بود اما آنچه او را از کشور بيرون راند همان فساد بود. فساد، فساد است امروز هم اگر کشور دچار فساد است، خطر بزرگي است که غفلت از آن ما را به عقب برمي گرداند خواه فساد مالي باشد يا فساد اخلاقي و دلائل آن هرچه باشد. کدام آلترناتيو نظام بانفوذ خارجي مي تواند رفاه، سلامت، استقلال و آزادي بياورد. کسي که قبل از انقلاب مي گفت: «شاه برود هر حکومتي بيايد بهتر است» اشتباه مي کرد. امروز هم اگر کسي يا کساني در اين انديشه باشند، اشتباهي فاحش تر مي کنند.
آنچه نجات دهنده است تغيير روش مردم در نحوه زندگي و اظهارنظرهاي کارشناسانه است انتخاب نمايندگان مجلس از اول انقلاب تاکنون و روي کار آمدن مديران و وزيران و رئيس جمهور توسط مردم و از طريق انتخابات بوده، چرا گناه را گردن معلول ها مي اندازيم در صورتي که خود عامل بوده ايم.
روي اين سخن با همه مردم نيست، بلکه با کساني است که راه حل مسئله را حذف صورت مسئله مي دانند و آب به آسياب دشمناني مي ريزند که در سختي ها و گراني ها عامل اصلي بوده اند و جنگ را در ابعاد مختلف نظامي، رسانه اي و اقتصادي 40 سال بر ما تحميل کرده اند چون مي خواستيم مستقل باشيم.
ما همه نياز به مطالعه و تحقيق و اصلاح روش هاي مبارزه با مشکلات و معضلات اجتماعي داريم ؛ خود را بري از خطا و مسئوليت پذيري ندانيم. هرچند حق داريم از عملکرد بعضي از مسئولان اجرايي، قضائي و نمايندگان انتقاد کنيم.
والسلام