از زمانی که مردم وارد فضای مجازی شدند و یا به تعبیر بهتر فضای مجازی وارد زندگی مردم در سطح جهان شد دولت ها و نهادهای قانونگذار برای نظام مند کردن این دستاورد نوین تکنولوژی وارد عمل شدند و هر کشوری در راستای منافع ملی ، حراست از مرزهای فرهنگی و همچنین جلوگیری از درز اطلاعات طبقه بندی شده ، قوانینی را مصوب کرد تا از آسیب های ناشی از بلبشوی حاکم بر این فضا جلوگیری کند به طوری که در آمریکا مقابله با انحصار و کنترل محتوا برای کودکان و نوجوانان در پیشانی اقدامات آنها قرار گرفت . چین حساسیت خود را روی امنیت داده متمرکز کرد و محدودیت هایی برای سلبریتی ها قائل شد . هند به تلاش های خود در راستای مطیع کردن پلتفرم ها افزود ، روسیه ممنوعیت هایی برای آنچه محتوای سمی توصیف می کرد در نظر گرفت . اتحادیه اروپا قوانینی برای داده های حساس وضع کرد ، انگلیس ایمنی آنلاین با هدف حفاظت از امنیت کاربران و همچنین برخورد با متخلفین را در دستور کار قرار داد ، استرالیا اعلام کرد که با هر گونه نفرت پراکنی برخورد خواهد کرد ، کره جنوبی برای کوتاه کردن دست اپل و گوگل در پرداخت آنلاین وارد عمل شد ، آلمان اینفلوئنسرها را ملزم کرد تا برای محتواهای تبلیغاتی خود برچسب داشته باشند ، مالزی برای کسانی که قانون کپی رایت را رعایت نکنند مجازات زندان در نظر گرفت ، کشورهای جی 20 در اقدامی هماهنگ قانون اصلاح مالیات برای شرکت های فناوری را تایید کردند ، پاکستان روی امنیت سایبری تمرکز کرد ، تایلند تازیانه مالیات را بر گرده شرکت های فناوری کشید و برزیل در راستای مقابله با حذف ترجیحی حساب های کاربری به تغییر قوانین روی آورد و سایر کشورها نیز هر کدام فراخور شرایط و قوانین و اقتضائات اجتماعی و فرهنگی به اقداماتی دست یازیدند تا از پیامدهای زیانبار ناشی از بی قانونی و عدم نظارت با دردسرهای گوناگون مواجه نشوند .

در ایران با توجه به قوانین بالادستی و تعریفی که از امنیت ، آزادی ، جرم ، اخلاق عمومی ، نظم عمومی ، حقوق و حیثیت دیگران در پیوند با موضوعات گوناگون وجود دارد قوانینی مرتبط با فضای مجازی وضع گردیده که در صورت طرح شکایت خصوصی و ورود مدعی العموم با خاطیان برخورد می شود . اما تفاوتی که بین ایران و برخی از کشورها وجود دارد این است که در برخی از کشورها خانواده ها نیز ملزم شده اند تا مانع دسترسی کودکان و نوجوانان در سنین پایین به محتواهای آسیب زا گردند .

گوناگونی واکنش ها به نحوه ی رفتار مردم در فضای مجازی در کشورها به چگونگی کم و کیف اطلاع رسانی قبل از رواج فضای مجازی برمی گردد . طبیعتا در کشورهایی که شفافیت در اطلاع رسانی وجود نداشته ، فضای مجازی به عنوان یک فرصت در جهت جبران کم کاری رسانه ها ، احزاب و خبرگزاری ها در راستای ایجاد فضایی مناسب تر برای گردش خبرها و ارائه ی تحلیل ها و اعلام موجودیت دیدگاه ها مورد استفاده قرار گرفته و موازنه های قبلی را به هم زده و دولت ها را با مشکلات گوناگونی روبرو کرده است .

نظارت ناگزیر جریان های حاکم بر امر خبررسانی در کشورهایی که شفافیت در انعکاس اخبار وجود ندارد به دو قطبی شدن جامعه در پیوند با دیدگاه هایشان پیرامون نحوه ی عملکرد مردم در فضای مجازی انجامیده و درهم آمیزی کاستی ها موجب شده که چنین جریان هایی قادر به مهار سیلی که پس از رواج فضای مجازی به راه افتاده نباشند . به همین دلیل جریمه ها و برخوردها نیز کارساز نبوده و چالش ها پیرامون چند و چون واکنش ها به گردش محتواهای گوناگون در فضای مجازی با پیامدهای اجتناب ناپذیر ادامه دارد .

در واقع می توان گفت : فضای مجازی مانند تیغ بسیار تیز و برنده ای است که اگر در دست یک جراح متخصص و کارآزموده قرار گیرد می تواند جان صدها نفر را نجات دهد و اگر در دست کسی که مواد مخدر صنعتی مصرف کرده قرار داده شود می تواند در یک روز 4 نفر را از هستی ساقط کند و عده ای دیگر را مجروح نماید .

تلاش اداره کنندگان کشورها این است که بدون این که از تیزی و برنده گی تیغ تیز فضای مجازی بکاهند آن را در دسترس کسانی قرار دهند که چنین سلاحی را درست به کار می گیرند .

کشورهایی که با شفافیت های قانونی و دانستن چیزهایی که حق مردم است مشکلی ندارند نه تنها می توانند با فراغت بال بیشتری فضای مجازی را مدیریت کنند بلکه از راه دسترسی به اطلاعات اشخاص قادر به ردگیری رفتار آنها در موضوعاتی نظیر اختلاس ، مالیات گریزی و جرم و جنایت هستند و فراتر از آن می توانند با دسترسی به آمار جستجوها در فضای مجازی به ذائقه ی عمومی پی ببرند . بی گمان اگر بخواهیم با آسیب های ناشی از فضای مجازی برخورد کنیم نیازمند میدان دادن به رسانه های مکتوب و صوتی و تصویری برای گردش آزاد و د رعین حال قانونی اطلاعات هستیم . بی گمان در پیوند با فضای مجازی هر چه بکاریم درو می کنیم.