تمامي شرايط جمع است تا آتش زير خاکستر در کشورهاي خاورميانه عربي با تندباد حوادثي ناگوار شعله ور گردد و لهيب اين آتش انبارهاي باروت را منفجر کند. يکي از مأموريت هاي دولتمردان اسرائيل که قدم شوم خود را به خاک امارات و بحرين و عربستان گذاشته اند آماده سازي ذهن اعراب براي جنگي ناخواسته است، جنگي که بتواند اقتصاد ورشکسته آمريکا، انگليس، فرانسه و اسرائيل را از بحران اقتصادي نجات دهد. زيرا به اندازه کافي اسلحه هاي کشتار جمعي در انبارهاي امارات، بحرين و عربستان ذخيره شده و بيش از ظرفيت سلاح ها در انتظار چکاندن ماشه هايند...
زماني که آمريکا هنوز درگير جنگ ويتنام بود فريدون مشيري شاعر معروف کشورمان شعر کوچ را سرود و در آن به توصيفات جنگي پرداخت که ويتنام و عدن در آن جنگ گرفتار بودند.
از آن سال تا به اينک 54 سال مي گذرد در طول اين مدت ايران و عراق 8 سال در جنگي ناخواسته و تحميلي بسيار سرمايه هاي انساني و مادي و مالي افزون بر توان خود را از دست دادند و هنوز آثار مخرب آن جنگ در زندگي مردم ما و عراق آشکارا قابل مشاهده و درک است علاوه بر خيل شهداء، جانبازان، اسراء و مردمي که آثار رواني آن جنگ سالياني است بر زندگي اشان سايه افکنده، فقر، فساد، آوارگي، اعتياد و طلاق را نيز تحمل مي کنيم...
زنده ياد فريدون مشيري در شعر کوچ به خوبي تصويرگر وقايع بد فرجام جنگ است.
«... خيال نيست عزيزم
صداي تير بلند است و ناله ها پيگير
و برق اسلحه خورشيد را خجل کرده است
چگونه اين همه بيداد را نمي بيني؟
چگونه اين همه فرياد را نمي شنوي؟
صداي ضجه خونين کودکي عدني است
و بانک مرتعش مادر ويتنامي
که در عزاي عزيزان خويش مي گريند
و چند روز دگر نيز نوبت من و توست
که يا به کشتن فرزند خلق برخيزيم
و يا به ماتم فرزند خويش بنشينم.
و يا به کوه به جنگل به غار بگريزيم...
اين شعر طولاني است که ذکر تمامي آن در حوصله اين نوشتار نيست. چند قطعه اي از آن را براي نمونه آوردم.»
اين پيش گويي فريدون مشيري تحقق پيدا کرد بعد از جنگ ويتنام و جنگ داخلي يمن و جنگ دو کره و ژاپن نوبت ما شد که جيب سردمداران فروش اسلحه را پر کنيم و نيروهاي مخلص و باورمند ما در مقابل گلوله هاي توپ و تانک سينه سپر کنند و بعد از ايران، ليبي و افغانستان و دوباره عراق به گونه اي مورد تهاجم کشورهاي عضو ناتو قرار بگيرند که از هستي و دارايي ساقط گردند. هرچند ما توانستيم با تجربه 8 سال جنگ قد راست کنيم و به لحاظ نظامي مقتدر ترين کشور خاورميانه باشيم.
خوي امپرياليسم مستکبر و خودخواه که چون قدرت نظامي و اقتصادي دارد همانند چنگيز و هلاکو و آتيلا و هيتلر و امثالهم براي حفظ قدرت راهي جز جنگ نمي داند تا کشوري پيدا نشود که صاحب قدرتي شود و بتواند مقابل آن بايستد.
اگر ايران کنوني نيز در موقعيت و وضعيت سال هاي 59 و 60 مي بود و توان مقابله با آنها را نداشت، آمريکا و کشورهاي غربي بدون شک هيچ مذاکره اي را براي رفع تحريم هاي ظالمانه برنمي تابيدند.
اما فراموش نکنيم که هميشه سايه جنگ بالاي سر ما هست. فقط سربازان و سلاح هاي پيشرفته و برد بلند موشک هاي نقطه زن نيستند که امنيت ما را تأمين مي کنند. بلکه در مرحله نخست حفظ اتحاد و باورمندي به انقلاب اسلامي و مديران و کارگزاران است که يک ضرورت اساسي است. دوم تدبير و تعقل در به کارگيري ديپلمات هاي هوشمند و پرهيز از چالش هاي سياسي و نهايتاً اعتلاي فرهنگ عمومي و اطلاع رساني شفاف به منظور پيشگيري از تأثيرگذاري جنگ رسانه اي دشمنان است تا به قول خودشان نتوانند ما را از درون شکست دهند هرچند کشور ما اتاق شيشه اي نيست. اما هر جنگ ديگري اعم از جنگ نظامي و جنگ رسانه اي که به ما تحميل کنند حتي اگر برنده جنگ هم باشيم خسارت هاي تهاجم دشمنان تا ساليان درازي قابل جبران نيست. ما مي بايد در موضع دفاعي از چنان امنيتي برخوردار باشيم که دشمنان حتي تصور تهاجم به کشور ما را به دل خود راه ندهند. هرچند در صورت ضرورت نبايد قدرت تهاجمي خود را ناديده بگيريم تا کشور حقيري چون اسرائيل وابسته به آمريکا برايمان خط و نشان بکشد.
خوشبختانه عليرغم مشکلات اقتصادي که فرياد مردم ما را درآورده مشکلي براي دفاع در برابر جنگ نظامي نداريم اما در جنگ رسانه اي سرمايه گذاري چندي نکرده ايم و دشمنان توانسته اند بعضي خاکريزهاي فرهنگي را تصرف کنند و دامنه نفوذ بدآموزي هاي خود را گسترش دهند. به هوش باشيم از شفاف سازي وقايع و رويدادهاي سياسي و اقتصادي خوب يا بد نهراسيم. ميدان جنگ رسانه اي را براي دشمنان آماده نکنيم. و با طرح موضوعات مطرح در فضاهاي مجازي و مکتوب پاسخگوي مردم باشيم با پاسخگويي به شبهات به هر کس اجازه ندهيم غيرکارشناسانه و آگاهانه مصاحبه کند و حرفي بزند که مورد طنز و دستاويز دشمن براي بي سواد جلوه دادن بعضي مسئولان ما باشد.
چه ضرورتي دارد هر روحاني و مسئولي در هر جايگاه ورود به مسائلي کند که در تخصص وي نيست. بهتر است مروجان دين و اخلاق بيشتر به مسائل اخلاقي و هدايت خلق بپردازند کاري که در طول مدت 43 سال گذشته به هر دليلي کمتر به آن پرداخته شده و بيشتر به مسائل سياسي روي آورده اند اين سخن به معناي جدايي دين از سياست نيست بلکه برعکس اگر سياست ما عين ديانت ماست به سيره و روش پيامبر(ص) و ائمه توجه کنيم که اگر در هدايت خلق غفلت مي کردند و يا اشتباهي در کارشان مي بود امروز بعد از 1400 اندي سال الگو و اسوه حسنه براي مسلمانان به ويژه شيعيان نبودند.
آن نشود که بخواهيم راه رفتن کبک ياد بگيريم راه رفتن خودمان هم فراموش کنيم. امروز بيش از هر زمان ديگري به پاکسازي اداري و سازماندهي مدبرانه و حفظ منافع ملي نيازمنديم تا بتوانيم اعتمادساز باشيم و اميدآفرين چرا که به قول زنده ياد مشيري:
«... خيال نيست عزيزم
صداي تير بلند است و ناله ها پيگير
و برق اسلحه خورشيد را خجل کرده است
چگونه اين همه بيداد را نمي بيني
چگونه اين همه فرياد را نمي شنوي ...«
والسلام