توسعه و عمران شهري و روستايي ظرف 43 سال گذشته تاکنون نسبت به قبل از پيروزي انقلاب اسلامي قابل مقايسه نيست. رشد جمعيت سه برابري که از آب و نان گرفته تا بهداشت و آموزش و حمل و نقل و ساخت و ساز به گونه اي بوده که نمي توان در کوچه و خيابان جائي را براي پارک اتومبيل پيدا کرد.

تمامي خانه هاي نوساز و حتي در بافت قديم همه داراي حمام خانگي اند و اکثريت قريب به اتفاق مردم از وسائل خانگي به ويژه يخچال و تلويزيون و ساير وسائل برقي بهره مندند.

در هر مغازه و فروشگاهي وفور مواد غذايي و ميوه و تره بار به چشم مي خورد. فرهنگ مصرف زدگي، مردم را به خريد کفش و لباس نو و ساير نيازها تشويق نموده و کالاهاي نو به نو در مغازه ها به نمايش درآمده اند. ميزان مصرف آب، برق، گاز، تلفن، اينترنت و سوخت اتومبيل ها ارقام سرسام آوري را رقم زده اند.

با اين وضعيت اين سئوال مطرح است که چرا جامعه ما به جامعه اي دوقطبي تبديل شده و نارضايتي ها سال به سال بيشتر مي شود؟

کشوري که 8 سال در جنگ تحميلي علاوه بر هزاران شهيد، جانباز و آزاده داشته و خانواده هاي شهدا و کسر قابل توجهي از ضعفا و بيچارگان حقوق بگير ناخواسته دولت شده اند و بيش از هزار ميليارد دلار برآورد خسارت جنگ بوده که ريالي از آن از متجاوز دريافت نشده بلکه در شرايطي قرار گرفته ايم که به کشور جنگ زده عراق، يمن، سوريه، لبنان، فلسطين هم مي بايد کمک کنيم تا داعش دست پرورده آمريکا نتوانند به مرزهاي ما ورود کنند.

علاوه بر آن 43 سال است که با تحريم ها و تروريست هاي متجاوز مرزي در جنگيم و بعضي فرصت طلبان توانسته اند در موقعيت هاي شغلي قرار گيرند که بتوانند ميلياردها تومان از بيت المال اختلاس کنند و ذهن و روان مردم ما را دچار ابهام، تشکيک و ترديد نمايند که مديريت ها با چه ضوابط و قوانيني انتخاب يا انتصاب مي شوند؟ بي شک در راستاي توسعه و عمران شهري و روستائي درآمدها و حقوق هاي کارمندان و کارگران پاسخگوي هزينه ها نبوده اند.

در چنين شرايطي شاهد شکاف طبقاتي فقر و غنا هستيم و پول ملي روز به روز کم ارزش تر مي شود به گونه-اي که ناراضيان از وضعيت اقتصادي را به دو گروه تبديل کرده است گروهي که رفتن از کشور و مهاجرت را بر ماندن در ايران ترجيح مي دهند و اکثريت مردمي هستند که با دلبستگي به وطن و انقلاب با هر سختي در ميدان مي مانند.

پاسخ به اين سئوال که چرا عليرغم توسعه عمراني و فراهم بودن بعضي نيازهاي زيرساختي نارضايتي وجود دارد و همه از گراني و تورم مي نالند اين است که: اگر نيک بنگريم رشته تمامي ناکارآمدي اقتصاد ما عدم ثبات ارزش پول ملي است که تورم را دامن زده و فساد ناشي از آن فراگير شده است. به گونه اي که هرکس از بانک به هر ميزان وام دريافت کند حتي با بهره يا کارمزد 20 درصد ضرر نکرده زيرا اگر سود بانکي بين 18 تا 20 درصد باشد تورم ساليانه تا سقف 45 درصد هست و پول هر سال کم بهاتر مي شود.

نکته دوم آنکه برخلاف اصولي از قانون اساسي ما نهادهايي ايجاد کرده ايم که موجبات نارضايتي مردم را فراهم کرده اند هرچند اعتقاد دارند که قانوني و شرعي عمل مي کنند مانند نيروهاي اماکن که به زندگي خصوصي مردم هم کار دارند و بعضي مجالس شادماني و عروسي ها را نظارت مي کنند و بعضا آن را تعطيل و دچار آشفتگي و دلواپسي براي برگزارکنندگان کرده اند. طبيعي است که نارضايتي ايجاد مي کند و بحث نبود آزادي هاي مدني را پيش مي آورد.

متأسفانه جامعه ما به لحاظ شرايط جنگي و فشارهاي کشورهاي استعماري پيوسته در حالت آرامش نبوده و صداي مرگ بر اين و آن بيشتر از صداي زنده باد بوده است. ما هنوز هم درگير مراسم تدفين شهداي عزيز جنگ تحميلي بعد از 41 سال هستيم و بيشترين مراسم مذهبي که برگزار مي کنيم مراسم بزرگداشت شهادت ائمه معصومين است براساس باورهايمان ما حتي در برگزاري سالگردهاي پيروزي انقلاب اسلامي کارناوال شادي برگزار نمي کنيم و به تعبير يکي از وعاظ معروف ما مردم گريه هستيم.

با چنين شرايطي تعجب نبايد کرد که شادي و شادماني زيرزميني شود و رياکاري به يک عادت تبديل گردد و دروغ نقل محافل و تعاملات اجتماعي شود. به راستي ما نياز به اصلاحات اجتماعي داريم و تغيير رفتار ناظرين حکومتي اصلاحاتي که اميد، شادي و آينده نگري را نويد دهد و بتواند گرايش بسياري از مردممان را به تلويزيون هاي ماهواره اي خنثي کند بدون آنکه آنها را بترسانيم و نهيب دهيم يا نهي کنيم. راستي برنامه هاي رسانه ملي چقدر شادي آفرين است؟