رویدادهای چند دهه ی اخیر در سطح جهان و خصوصا منطقه به گونه ای رقم خورده که افکار عمومی به شنیدن اخبار حاکی از رفتارهای خشونت آمیز خو گرفته اند به طوری که مردم جهان به استثنای کسانی که در یک ماجرا موضعی بر پایه ی عصبیت و وابستگی قومی و جغرافیایی دارند سایرین اغلب با مشاهده ی صحنه های رقت انگیز واکنشی که منجر به اتخاذ تصمیمی تعیین کننده از سوی نهادهای بین المللی شود از خود بروز نمی دهند . این که خشونت در چه سطحی ، با چه انگیزه ای و توسط چه کسانی عینیت پیدا می کند می تواند پرسشی روشنگر باشد . خشونت معمولا توسط کسانی صورت می گیرد که یا چیزی برای از دست دادن ندارند و یا این که به دنبال حفظ آن چیزی هستند که موجودیت آنها به آن گره خورده است . بنابر این بسیار طبیعی است که به دست آوردن قدرت و یا حفظ آن ، محدودیت منابع از انرژی گرفته تا غذا و آب که زندگی بدون آنها سخت و دشوار است و همچنین در اختیار داشتن خاک ، انگیزه ای برای خشونت و درگیری باشد . سرمنشاء تمامی درگیری ها نیز ناتوانی نهادهای بین المللی برای ورود به چالش هایی از این دست است .

گاهی سرکشی به برخی آمارها به اندازه ی کافی گویاست . هندی ها با جمعیت یک میلیارد و چهارصد میلیونی تقریبا یک و نیم میلیون نفر جمعیت نظامی دارند یعنی به ازای هر هزار نفر 4 نفر نظامی هستند اما کشور اسرائیل با جمعیتی حدود هشت میلیون ، یکصد و شصت و هشت هزار نفر نظامی دارد یعنی به ازای هر هزار نفر 76 نفر نظامی هستند . همین رقم در مورد کره شمالی هم صدق می کند . این کشور با 25 میلیون نفر جمعیت یک میلیون و دویست و هشتاد هزار نظامی دارد که یعنی به ازای هر هزار نفر 306 نفر نظامی هستند اما کشوری مانند ژاپن که سومین اقتصاد جهان را دارد به ازای هر هزار نفر تنها 2 نفر نظامی دارد .

از این منظر کشورهایی که در معرض تهدید خاک و منابع هستند و یا همسایگانی غیر قابل پیش بینی دارند همواره باید بخشی از بودجه سالانه ی خود را به تهیه و ساخت جنگ افزار و به استخدام درآوردن نیروهای نظامی اختصاص دهند . بر همین اساس آمار نیروهای نظامی برای کشورهای واقع شده در منطقه نفت خیز خاور میانه بسیار بالاست زیرا در این منطقه هم چالش بر سر خاک و آب و منابع زیرزمینی بسیار بالاست و هم تنوع قومی و مذهبی به ایجاد درگیری می انجامد .ضمن این که سابقه جنگ در این منطقه چندین هزار ساله است و در کنار همه ی این موارد باید به بالا بودن جمعیت کسانی که چیزی برای از دست دادن ندارند و یا نگران از دست دادن موقعیت خود هستند نیز اشاره کرد . اینجاست که حتی کشته شدن یک دستفروش دوره گرد در مراکش و یا حوادثی نظیر آن هم می تواند آتش درگیری را شعله ور سازد زیرا مشکلات به اندازه ای متنوع است که اغلب مردم به دنبال دستاویزی برای تغییر شرایط هستند . در کشورهایی نظیر افغانستان که نزدیک به نیم قرن شاهد درگیری قومی و مذهبی و سیاسی است ، خشونت یک امر نهادینه شده است و کسانی که در آنجا سکونت دارند خود را با این شرایط وفق داده اند و تا زمانی که امثال طالبان از یک طرف و دلالان جنگ از سوی دیگر در این کشور جولان می دهند و شنونده دارند ، اوضاع بر همین منوال خواهد بود . گاهی اینطور به نظر می رسد که بحرانی نگه داشتن یک کشور و یا منطقه به ماندگاری جریان های خاص منجر می شود که در این مورد دیگر نباید به دنبال دلایل خارجی و تهدیدهای منطقه ای بود .

در برخی از کشورها خصوصا کشورهای توسعه یافته و ثروتمند ، سختگیری و تعصب و چالش های تعریف شده به فضای کار و تولید و نوآوری و اجرای دقیق قانون انتقال پیدا کرده به طوری که کارگریزی ، مالیات گریزی و قانون شکنی حتی برای مقامات بالا پیامدهای عبرت انگیزی دارد. اینجاست که ریسک خرید یک کالای قاچاق در آلمان در مقایسه با ریسک خرید کالای قاچاق در یک کشور بحران زده کاملا متفاوت است . جالب اینجاست که چنین کشورهایی در جدول مدال آوری مسابقات المپیک نیز جایگاه مناسبی دارند . یعنی آن حس ماجراجویی و جدیت به خرج دادن و تعصب که منجر به آزاد سازی انرژی می شود و انگیزه بخش است در میدان ورزش خود را نشان می دهد .

مسئله ی دیگری که در مقام مقایسه کشورها در بحث خشونت به چشم می آید سود و سودایی است که وجود دارد به طوری که خشونت در برخی مناطق جهان به نفع کشورهایی است که شاهد کمترین خشونت در بین خود هستند . وقتی خوب دقیق می شویم به راحتی می توانیم به ترسیم مرز بین توسعه یافتگی و توسعه نیافتگی با مشاهده نمودار خشونت پی ببریم .

موضوع دیگری که به توجیه خشونت ها در منطقه ی خاورمیانه دامن می زند وجود نفت است . توانایی کشورهای توسعه یافته برای استفاده و فراوری نفت و گرفتن مشتقات گوناگون از آن این باور را در آنها ایجاد کرده که کشورهای خاورمیانه لیاقت داشتن نفت را ندارند و این منابع انسانی است و نه ملی و منطقه ای لذا باید در اختیار کسانی باشد که دانش بهره برداری ازآن را دارند و برای اثبات ادعای خود آنها را بر سر موضوعات بی اهمیت که در کشور خودشان با تساهل از کنار آن می گذرند به جان یکدیگر می اندازند به گونه ای که آنها احساس کنند با پنجه بر چهره ی هم کشیدن و نمایش خشونت در حال طی کردن راه بهشت هستند . در حالی که آتش افروزانی که زندگی عده ای خوش باور را جهنم کرده اند ، سرزمین خود را برای کشورهای بحران زده ، بهشت جلوه می دهند . از این رو عده ای از مردم کشورهای بحران زده و مبتلا به خشونت بخش قابل توجهی از درآمد خود را صرف گشت و گذار در کشورهایی می کنند که آتش بیار معرکه در کشورشان هستند . اینجاست که یک فرد عاقل به راحتی می تواند نتیجه بگیرد که گویا دعوا بر سر لحاف ملانصرالدین است . نقل می کنند که ملا نصرالدین در شبی سرد و تاریک با صدای جنگ و دعوا از خواب بیدار شد و حس کنجکاوی اش او را تحریک کرد که بداند در کوچه چه خبر است اما چون هوا خیلی سرد بودن لحافی به دور خود پیچید و به کوچه رفت و دید که عده ای گریبان هم را گرفته اند لذا در آن تاریکی که چشم هم چشم را نمی دید به قصد فیصله دادن دعوا وارد ماجرا شد که ناگهان سر و صداها خوابید و هرکسی به خانه ی خودش رفت ولی دیگر از لحاف ملانصرالدین خبری نبود . در اینجا بود که ملانصرالدین با خود گفت : معلوم می شود که دعوا بر سر لحاف من بوده است .