هر خبر و رویدادی حامل پیامی است که متناسب با فراوانی و کیفیت انتقال آن وارد فرایند تاثیرگذاری می شود . این که در تمامی کشورهای جهان بخشی از بودجه خود را به راه اندازی خبرگزاری ها و مطبوعات اختصاص می دهند از وقوف آنها به فضاسازی توسط رسانه ها برای هدایت افکار عمومی حکایت دارد. هر چند از نگاه حرفه ای ، نحوه تنظیم خبر ، زمان انتشار آن ، منبع ذکر شده برای خبر ، مستندات و قرائنی که باورپذیری خبر را بالا می برد و نهایتا درجه واقع نمایی و قابلیت بالای خبر برای راستی آزمایی و تایید آن توسط اخبار و رویدادهای دیگر روی درجه اثرگذاری آن تاثیر بلامنازعی دارد . البته نباید از شگردهای مبتنی بر روانشناسی در پیوند با زمینه سازی برای باور پذیر کردن اخبار غافل بود . تصور کنید شبکه ای پس از نمایش یک مستند حاوی واقعیت های علمی و مصاحبه با چهره های شاخص جهان در حوزه ای تخصصی ، مبادرت به پخش اخبار سیاسی می کند ، بدون تردید درجه ی تاثیرگذاری خبرهای سیاسی در چنین شرایطی خصوصا برای مخاطبان معمولی که اکثریت قریب به اتفاق جوامع انسانی را تشکیل می دهند تا چه اندازه بالا خواهد بود زیرا پخش یک برنامه ی کاملا علمی و مبتنی بر دلایل منطقی همراه با تصاویری که تاییدکننده ی محتوای آن است ، ذهنیتی از شبکه پخش کننده ایجاد می کند که مخاطب را برای پذیرش آنچه در برنامه ی بعدی مشاهده خواهد کرد ، آماده می نماید . حال اگر شبکه ای دیگر پیش از برنامه ی خبررسانی ، گفتگویی را پخش کند که افرادی کم سواد و بی اطلاع پیرامون موضوعی سخن می گویند و در نهایت هم قادر به اثبات مدعای خود نیستند در چنین شرایطی مخاطب با ذهنیتی منفی که با دیدن این برنامه در او ایجاد شده ، به صورت ناخودآگاه این بی کیفیتی را به سایر برنامه های این شبکه از جمله اخبار سیاسی تسری می دهد .

برخی از شبکه های خبری به شگردهای جافتاده ای روی می آورند که قبلا بارها آن را تجربه کرده اند . وقتی یک شبکه ی خارجی پیش از پخش اخبار سیاسی به مرور زندگی یک هنرمند محبوب یا پخش مستند نشستن آپولو 11 روی کره ماه می پردازد ، مخاطبان خود را آماده می کند تا شبهات ایجاد شده به دنبال وقوع یک رویداد را واقعی قلمداد کنند . همراه کردن یک خبر با تحلیل آن توسط افرادی که خبره و کارشناس معرفی می شوند نیاز به راستی آزمایی از سوی مخاطب را به محاق می برد . در همین راستا در برخی از برنامه های خبری سعی می شود که تشریح یک رویداد توسط افراد حاضر در منطقه ای که این اتفاق رخ داده صورت گیرد تا درجه ی باور پذیری آن بالا باشد . تبلیغ یک موضوع توسط کسانی که خودشان ذی نفع هستند ، اثرگذاری پایینی دارد . برای نمونه خبر نفوذ جنگجویان وابسته به حماس از قول شبکه 12 رژیم صهیونیستی ضمن این که باور پذیری بالایی دارد این احتمال را هم در ذهن مخاطب پیش می آورد که حتما ماجرا خیلی جدی تر از آن بوده که این شبکه توصیف می کند . زمانی که یک خبر واحد بدون هیچگونه تغییر و دخل و تصرف و تحلیلی توسط صدها روزنامه از قول یک منبع مشخص منتشر می شود اثرگذاری پایینی خواهد داشت ولی اگر تمامی روزنامه ها خبر واحدی را منتشر کنند اما تحلیل ها و برداشت های متفاوتی از آن داشته باشند ، کمترین تاثیر آن این است که اصل خبر مورد تایید مخاطبان قرار می گیرد و مخاطبان در خصوص پذیرش نوع تحلیل هایی که ارائه می شود ، تصمیم گیرنده خواهند بود . روزنامه ها و نشریاتی که به رویدادهای متناقض واکنشی یکسان دارند و به افراد و احزاب با عملکردها و اظهار نظرهای ناسازگار نگاهی ثابت و جانبدارانه و یا مخالف دارند به تدریج مخاطبان بیطرف خود را از دست می دهند . زیرا رسانه ها برای بالا بردن درجه ی تاثیرگذاری مطالبی که چاپ می کنند نیازمند کسب اعتبار و جلب اعتماد مخاطبان هستند لذا همین که یک نشریه یا خبرگزاری ناگزیر شود چندین مرتبه اخباری که پخش و یا چاپ کرده را تکذیب کند از دید مخاطبان در خوش بینانه ترین حالت به شتاب زده گی در نقل خبر متهم می شود .

رسانه ها در هر مرتبه از شهرت و تاثیرگذاری ، همواره در معرض راستی آزمایی مخاطبان هستند . به همین دلیل رسانه های حرفه ای حتی زمانی که به دنبال القای یک مطلب اثبات نشده هستند سعی می کنند با شیوه ای معقول به نقل خبر بپردازند و مثلا بگویند بر اساس یک گزارش تایید نشده و یا این که گفته می شود یا این که بگویند مسئولی که نخواست نامش ذکر شود و ... مواردی از این قبیل زیر در غیر اینصورت اعتبار خود را خرج یک جریان غوغاسالارنه کرده اند .

اصولا مخاطبان حرفه ای که از سواد رسانه ای بالایی برخوردارند به اخبار نگاه ترکیبی دارند یعنی برای باور کردن یک خبر به قرائن و شواهد آن توجه می کنند . برای نمونه در یک خبر از عزم مسئولین برای ترغیب مردم به فرزندآوری سخن به میان می آید اما در خبری دیگر می خوانیم که فلان مسئول از ساخت خانه های 25 متری خبر داده که هیچ تناسبی با ایجاد رغبت برای فرزند آوری ندارد و در خبری دیگر گفته می شود که شیر خشک کمیاب است و یا این که از کمبود 300 هزار معلم در سطح کشور خبر داده می شود . چنین اخباری حامل پیامی منفی در پیوند با فرزندآوری برای مخاطبان است . وقتی از تهیه یک طومار با امضای هزاران نفر برای طرح یک درخواست خبر داده می شود ، حتی اگر یکی از کسانی که نامش در طومار آمده ، امضای چنین طوماری را تکذیب کند ، اعتبار چنین خبری را زیر سئوال برده است .

با توجه به آنچه مورد اشاره قرار گرفت نمی توان در مورد اثرگذاری بالا بودن تعداد نشریات با دهان پر سخن گفت مگر این که هر نشریه ای نگاه خاص خود را داشته باشد و با تحلیل هایی که ارائه می دهد جایگاه خود را در ذهن مخاطبان از یک نقل کننده ی بی تفاوت خبر به یک تحلیلگرصاحب ایده ارتقاء دهد. در کشور ما بیش از کشورهای اروپایی کارخانه ی تولید خودرو وجود دارد ولی وقتی سخن از کیفیت خودرو به میان می آید داستان متفاوت است !. اغلب معیارها و خط کش هایی که برای ارزیابی کیفی رسانه ها مورد استفاده قرار می گیرد در اختیار مخاطبان است نه کسانی که به رتق و فتق امور اداری و دیدبانی رسانه ها نگاهی رسمی و وظیفه مند دارند چرا که شمارگان نشریات و تعداد مخاطبان رسانه های صوتی و تصویری برای اثبات رواج اطلاع رسانی مبتنی بر روشنگری کافی نیست. باید بپذیریم که هر خبری زمانی به مرحله ی تاثیرگذاری قدم می گذارد که مهر تایید افکار عمومی را بر پیشانی داشته باشد از این رو افکار عمومی را باید جدی گرفت .