آسمان در تهاجم انفجار گلوله  های توپ و تانک و بمب  های عریض و طویل پی در پی سیاه است و زمین غزه شاهد کشتاری است که تاریخ این سبعیت را به یاد ندارد چنانکه آبی نه، غذایی نه، پزشکی نه! مرهمی نه و مهمتر آنکه دادرسی نه! نه هوایی که بتوان نفس کشید و نه کسی که در غم از دست شدگان بموید، یزیدی دیگر دست بر ماشه دارد و کربلایی دیگر به پا شده است.

علی  اکبرها و علی  اصغرهای بی  شماری در هرم هوای انفجارهای مهیب می  میرند. یزید با نام جو بایدن از آن طرف دورتر مرزها فرمان می  دهد و نتانیاهو در نقش عمر سعد با تجهیزات نظامی آمریکایی بمب  ها را بر سر زنان و کودکان و غیر نظامیان غزه می  ریزد.

بدون شرم و خجالت به سادگی شرابی که می  نوشند نظاره  گر کشتار مردم بی  دفاع فلسطین  اند و همان حرف یزید را تکرار می  کنند که یا تسلیم شوید و مردان جنگی  تان بمیرند و یا با گلوله بمیرید و یا بی  آب و غذا و هوا بمانید!

روایتگران که بعضا اشک تمساح می  ریزند گزارش کشتار را با عکس و فیلم و حرف و حرف لحظه به لحظه به اطلاع مردم جهان می  رسانند.

دولتمردان دست بسته و ترسیده عرب پیام می  گیرند و پیام می  فرستند و جز تهدیدهای تو خالی کاری از پیش نمی  برند و بیشتر تماشاگرند و روایتگر.

مدعیان حقوق بشر و یاوه  گویان فرصت  طلبی که خود را مَنِ برتر می  نامند یکی به نعل و یکی به میخ می  زنند تا چیزی گفته باشند.

هواپیماهای غول  پیکر حامل سلاح  های کشتار جمعی در فرودگاه اسرائیل بمب  های یک تنی و جنگ  افزارهای نو به نو تخلیه می  کنند و ناوگان  های عریض و طویل با هواپیماهای آنچنانی در نوبت انتظارند تا خاک غزه کوچک زندانی را توبره کنند تا آنجا که نه از خاک چیزی بماند و نه از غزه نشانی! چرا آمریکا این قدر حقیر شده است؟

این غول سرمایه  داری که مدعی است بزرگ  ترین اقتصاد دنیا را دارد و تمامی کره زمین را می  تواند با بمب  های اتمی زیر و رو کند و خواب کشف سیارات دورتر آسمانها را در کائنات می  بیند اینقدر ضعیف و ناتوان شده که با ناوگان  های چند تایی در دریای مدیترانه لنگر می اندازد، و حیوان  صفت نیش و دندان نشان می  دهد.

راستی آمریکا می  خواهد کدام سرزمین را بگیرد؟ کدام امپراطوری را شکست دهد؟ هنر نظامی خود را به رخ غزه محاصره و زندانی در سرزمینی به وسعت 340 کیلومتر مربع بکشد که چه شود؟

راستی آمریکا دشمنی قوی  تر از مردم فلسطین نمی  بیند؟

این قهرمانان هفتاد و اندی سال در اسارت اسرائیل که در ریه  هایشان ذرات باروت را ذخیره دارند و در نگاهشان سرعت بیشتر از صوت اف16ها و در گوش  هایشان صداهای مهیب بمب  ها و خمپاره  ها چرا اینقدر نترس و شجاع شده  اند که آمریکای جهانخوار و مدعی دموکراسی و آزادی برایشان ناوگان دریایی و هوایی به میدان آورده  اند چون می  بیند که از دست  نشانده متجاوزش در برابر فلسطینیان غیور کاری برنمی  آید.

آیا جز این است که دیگر از اسرائیل در جنگ نیابتی آمریکا کاری برنمی  آید و این آمریکاست و سربازان تا دندان مسلح  اش که به جنگ غزه مظلوم و مردم بی  پناه آن آمده اند؟

شرم بر جهان مدعی دانش  های اعجاب  انگیز. شرم بر مدعیان بی  خاصت حرّاف حقوق بشری، شرم بر سازمان مللی که زیر سایه آمریکا به جنگ زرگری نمایندگان کشورها عادت کرده   است. شرم بر حیوان صفتانی که خود می  کشند و خود عزا به پا می  دارند. شرم بر دولتمردانی که نه خود به داد مظلوم می  رسند و نه می  گذارند کشوری و دولتی دیگر به یاری آنان بیاید. آنان که می  گویند می  توانند یک شبه جهانی را ببلعند چرا از پس فلسطینیان بی  دفاع در تکه سرزمینی محاصره شده برنمی  آیند؟

آیا جز این است که یزیدی دیگر در مسیر تکرار تاریخ آن می  کند که 1400 سال قبل در عاشورای حسینی اتفاق افتاد با این تفاوت که در آن جنگ هیچ زن و دختری به شهادت نرسید جز آنکه کودک شیره  خواره پسر هم در بالای دست امام حسین(ع) برای اتمام حجت با خون خود جنگید و به شهادت رسید.

سبعیت آمریکائیان و نوچه  هایشان نه فقط با غفلت از خدا و روز جزا به نمایش جهانیان درآمده بلکه ناشی از دانشی است که جهل از آن بهتر است.

خورشید و ماه و ستارگان بیش از میلیاردها سال در گردشند و وقایع فاجعه  بار را در روی زمین بارها دیده  اند اما بعید است چنین جنایت  هایی را دیده باشند. عنقریب سنگ  های آسمانی بر سر ظالمان خراب خواهند شد چنانکه نه از تاک نشان ماند و نه از تاک نشان. آیا دوباره شاهد بلاهای آسمانی برای ظالمان خواهیم بود؟ آیا دوباره نوحی با کشتی خواهد آمد تا نسل آدم و حیوانات را از قهر طبیعت خداوندی برهاند؟ بی  شک جهان با مصلحی خدایی آرامش می  یابد کی؟ خدا می  داند.

والسلام