وقتی تغییرات آب و هوایی موجب ریزش باران  های سیل  آسا و خسارات جانی و مالی ساکنان مناطق مختلف زمین می  گردد فرقی نمی  کند که در آمریکا، انگلیس و یا ایران و پاکستان باشد. سیل ویرانگراست و اخبار رسانه  های جهان پیوسته از کشتار سیل و یا تخریب جاده  ها و خانه  ها روایت دارد.

بارها شنیده  ایم که سونامی در ژاپن و اندونزی یا سیل و طوفان  های ویرانگر در آمریکا، ساکنان مناطقی را غرق کرده و حتی شهرهایی را ویران ساخته است. ایران هم خواه در سیستان و بلوچستان و یا گنبد، شاهد سیل  های ویرانگر بوده و من  بعد نیز خواهد بود. اما دشمنی  ها و ترفندهای تخریبی رسانه  های اجیر شده، سیل  های ایران را آنقدر بزرگ می کنند و نقدهای آنچنانی برآن می  زنند که گویی در ایران هیچ سیلی نباید بیاید و یا اگر آمد نباید موجب تخریب و یا تلفات شود.

سیل چند سال پیش پاکستان و هندوستان که شهرهایی را به کام کشید و عده  ی زیادی را غرق کرد آنقدر در رسانه  ها انعکاس نداشت که سیل اخیر سیستان و بلوچستان ایران، مورد نقدهای خبری قرار گرفت.

هر چند بر دولت فرض است که اقداماتی جهت رفع آسیب  پذیری مناطقی که معمولا مواجه با سیل می  شوند انجام دهد مانند ساخت و ساز پل  های محکم و مهندسی شده برای بهبود ارتباطات جاده  ای و نوسازی سکونتگاه  های روستایی و پیشگیری از تراکم باران  های موسمی که منجر به سیل می  شوند اما ناگفته پیداست که در بعضی موارد که میزان بارش  های زمستانی بیش از حد انتظار است، تشکیل سیل امری اجتناب  ناپذیر می  نماید. مضافا آنکه معمولا روستانشینان نباید در مسیر سیل خانه  سازی کنند و یا در کنار رود خانه  هایی که سابقه سرریز شدن باران دارند سکونت نمایند.

یکی از راه  های پیشگیری نظارت بر ساخت و سازهای روستایی و بعضا شهری است که متأسفانه سال  ها از آن غفلت شده است.

در ادبیات کهن فارسی  زبانان واژه سیل و آثار تخریبی آن بارها مصداق درد و رنج و خسارت بوده  اند که در قالب اشعاری لطیف و زیبا بیان شده است. مکتبی سروده است:

«گر بود خانه سیل و طوفان خیز

نقش دیوار را چه پای گریز...»

صائب نیز شعری بدین مضمون دارد:

«از حادثه لرزند به خود کاخ  نشینان

ما خانه بدوشان غم سیلاب نداریم.»

خاقانی نیز اینگونه از سیل ترسناک است:

«الغریق، الغریق می  گویم

ز آن چنان سیل تا گریخته  ام...»

از این قبیل اشعار و حکایت  ها از سیل در روایت  های تاریخی بسیار است آنچه مهم است اینکه برای بعضی از مخالفان و دشمنان، سیل در ایران بهانه  ای برای اعتراض و بزرگنمایی است. در کدام کشور که شرایط فعلی ایران را به لحاظ اقتصادی دارد سراغ داریم که اینگونه مردم و دولت به داد سیل  زدگان بشتابند. ایران کشور پهناوری است و جمعیتی بیشتر پراکنده دارد زیرا بخش اعظمی از خاک ما قابل کشاورزی و سکونت نیست و نیز کشور کم  بارانی هستیم که یا باران در بعضی نقاط نمی  بارد و یا وقتی می  بارد سیل  آسا می  بارد.

متأسفانه مردم هم در بسیاری مناطق رعایت نظم و مهندسی در ساخت و سازها نمی نمایند.

بلایای طبیعی مانند سیل، زلزله، آتش  فشان، صاعقه، فرونشست زمین، خاص ایران نیست، فرقی هم نمی  کند که کشوری پیشرفته است یا عقب  مانده، سیل و طوفان عامل خرابی  اند اما می  توان به نوعی برای کاهش خسارت  ها اقداماتی نمود مثلا در حریم رودخانه  ها خانه  سازی نکرد. پل  ها و جاده  های روستایی را مهندسی ساز نمود. جنگل  ها را حفظ کرد و در مناطقی که زمینه و شرایط سیلابی شدن دارند درختکاری نمود زیرا درختان و جنگل ها از سیلابی شدن باران پیشگیری می  کنند متأسفانه جهان ما با گرم شدن هوای زمین در آینده مشکلات و خسارت  های بسیاری را شاهد خواهد بود. اگر ظرف 30 سال آینده ده متر آب دریاها بالا بیاید بسیاری از جزایر و کشورهای حاشیه دریاها محو خواهند شد.

آتش  سوزی  های گسترده جنگل  ها در اقصی نقاط گیتی که پیوسته خبری شده  اند و ماه-های طولانی در آتش دود، خاکستر می  شوند در تغییرات آب و هوای زمین مؤثرند.

رشد جمعیت که نیازمند جا، مکان و آب و غذا هستند فشارهایی را بر زمین تحمیل می  کنند که جای بحث فراوان دارد اما سیل را نمی  توان از صحنه جهان حذف کرد اما می  توان خسارت  های جانی و مالی آن را کاهش داد.

والسلام