روزنامه عصر مردم در سراسر جهان یک پورتال خبری آنلاین آنلاین و منبع برای محتوای فنی و دیجیتال برای مخاطبان با نفوذ خود در سراسر جهان است. شما می توانید از طریق ایمیل یا تلفن به ما بپیوندید.
+(98) 713-234 8010-13
سال 1402 هجری هم رو به اتمام است. سالی که جهان بار دیگر شاهد وقایع تلخ و نابسامانی های تکراری بود. سال بلایای طبیعی از جمله سیل، زلزله، صاعقه، طوفان، آتش فشان و فرونشست زمین در بعضی نقاط جهان. سال فرار و مهاجرت هایی که به قیمت جان بسیاری از انسان های سرگردان در دریاها تمام شد.
سال موفقیت های علمی مبتنی بر تکنولوژی و ارائه دستاوردهای جدید صنعتی، سال مرگ و میرهای انسان هایی که در علم، هنر، صنعت، نویسندگی، شعر و پژوهش دستی بالا داشتند.
سال کند و کاو در دریاها برای شناخت بیشتر جانوران دریایی و مطالعات زیست محیطی.
سال رشد جمعیت جهانی و نگرانی برای تأمین غذا، آب، بهداشت و امکانات آموزشی.
سال بیشتر گرم شدن زمین و اثاری که سبب خسارت به محیط زیست شده است...
اما سال 1402 نسبت به سالهای قبل از یک خبر مهم و ویژگی های خاص برخوردار بود که جهان غرب و دموکراسی و حقوق بشر را به چالش کشید و زنگ ناامیدی و یأس از شعارهای انساندوستی را به صدا درآورد.
سال نسل کشی فلسطینیان در غزه توسط رژیم صهیونیستی نژادپرست با حمایت تمام عیار آمریکا که وجدان جمعی، مردم جهان را به خیابان ها کشاند و اعتراضات دائمی را در پی داشت. در این سال اصالت انسان «اومانیسم» زیر سئوال رفت و جهان شاهد خباثت ها و سبعیت هایی از طرف کشورهایی بود که از جنگ جهانی دوم تاکنون سابقه نداشت. حتی در جنگ ویتنام.
انتقامجویی از زن و کودک بی دفاع فلسطینی توسط اسرائیل و آمریکا در محدوده ای کوچک که فلسطینیان برای بقاء و حفظ زادگاه خود تاکنون در دفاع و مقاومت چنان ناباورانه ایستاده اند که حتی سرازیر شدن سلاح های پیشرفته آمریکایی نتوانسته خروش و هجوم آنها را خنثی نماید هر چند فلسطینیان بیش از سی هزار شهید دادند و تمامی خانه های مسکونی و ساختمان های اداری و تجاری خود را با خاک یکسان می بینند.
گویی در این سرزمین پذیرش مرگ و شهادت از آب خوردن هم ساده تر است.
شعار یا مرگ یا زندگی به عینیت تحقق یافته و مردم جهان را انگشت به دهان نموده است.
سال 1402 سالی است که برای همیشه تاریخ جنایت های سبعانه و حیوانی صهیونیست ها در خاطره ها باقی خواهد ماند و بزرگ ترین اشتباه تاریخی آمریکا را رقم خواهد زد.
زیرا با تشویق بایدن رئیس جمهور آمریکا، اسرائیل در دامی افتاد که نجات از آن به هیچ ترفندی امکانپذیر نیست چون از بدو تأسیس اسرائیل تاکنون که چند جنگ خونین بین اسرائیل، اعراب و فلسطینی ها رخ داده هیچ جنگی با این همه تلفات و در مدت بیش از 4 ماه اسرائیل در خندق سقوط اخلاقی و تلفات جانی نیفتاده و تصور آن در مخیله هیچ تحلیلگر نظامی و سیاسی رسوخ نکرده است.
طوفان الاقصی هنوز هم سربازان و افسران دژخیم اسرائیلی را درو می کند.
جنگ پارتیزانی تانک های مرکاوای صهیونیست ها را در باتلاق غزه زمین گیر کرده است و روزی نیست که رزمندگان فلسطینی آنها را شکار نکنند.
علیرغم آنکه نه آب: نه غذا، نه بهداشت نه بیمارستان و نه امنیتی برای هیچ جنبنده ای در غزه و سایر نقاط کوچک فلسطین نشین نیست.
سیل جنگ افزارهای پیشرفته آمریکا و متحدان اروپایی به اسرائیل سرازیرند اما هنوز جنگ پایان نیافته و اگر نتانیاهو نخست وزیر جنایتکار اسرائیل بتواند تمامی سرزمین فلسطینیان را از وجود تمامی ساکنان آن پاک کند باز هم بازنده جنگ است و دیگر حرفی و سخنی و ادعایی برای حاکمیت های دموکراسی غربی باقی نمانده است.
در سال 1402 جهانیان به این باور رسیدند که چماق حقوق بشر صرفا وسیله ای برای ارعاب و ترساندن دولت ها و ملت هایی است که حاضر نیستند همسو و همراه با جنایت-های آمریکا و متحدان غربی و شرقی اش باشند.
آنچه سال 1402 را از سایر سالهای پیشین شاخص کرد پرده برداری از چهره کریه و ضد بشری آمریکا است که با هیچ ترفندی پاک نخواهد شد و روسیاهی آن تا ابد در کارنامه جنایت های آمریکا می ماند.
کوتوله هایی که بر مسند قدرت های جهانی تکیه زده اند، نه دانش سیاسی و اخلاقی دارند و نه وزنه تعیین کننده ای برای بقاء و ماندن.
راستی جهان ما و این زمین مظلوم در آینده نزدیک چه سرنوشتی خواهند داشت؟
آیا این پیکره کند و کاو شده و پشت و رو شده ای که در هیچ جای آن بکارتی دیده نمی شود می تواند باز هم چهره ای زیبا چونان گذشته به بشریت نشان دهد که امید به زندگی و نشاط طبیعی را انگیزه تلاش و کوشش مردان و زنانی نماید که توانستند بشریت را بدان مقام رسانند که با سایر جانداران متفاوت باشند؟
بعید به نظر می رسد امیدی به رستگاری انسان در آینده ای باشد که ماشینیسم او را به عنوان ابزاری در اختیار خود گرفته و به استعمار و استثمار آدم ها پرداخته است.
جهان در سال گذشته نشان داد که دیگر مفهومی به نام انسانیت در مکاتب غربی جای ندارد و مکتب ماده پرستی همه چیز، حتی اخلاق، صنعت و تکنولوژی را صرفا برای سرمایه اندوزی بیشتر و کسب قدرت نظامی و تشکیلات اداری مستبدانه در گرو خود دارد.
بلایای طبیعی، تصادفات، مرگ و میرها، رویدادهای سیاسی و اقتصادی و بعضی جنگ و گریزها و مهاجرت ها و قهر و غیض ها و آشتی های دولت ها در طول سالیان گذشته بوده اند و من بعد هم خواهند بود اما سال 1402 را به گونه دیگری می باید تحلیل کرد و اینکه پیشرفت های علمی، پژوهشی، صنعتی و تکنولوژی نتوانسته اند اخلاقمداری و کرامت انسانی را تقویت و یا حفظ کنند. بلکه برعکس به قول سنایی:
«چون دزدی با چراغ آید گزیده تر برد کالا»
و یا به قول فریدون مشیری:
«چنین گسسته عنانی کجا تواند ماند»
والسلام