پنج هزار باغ که به عنوان کمربند سبز و با طرح فلاحت در فراغت توسط امام جمعه محترم اسبق شیراز مرحوم آیت  اله حائری شیرازی بنیان نهاده شد و کارمندان ادارات در 25 سال قبل تشویق شدند تا به احیاء و نگهداری آن بپردازند و بعضی از آنان جانبازان، آزادگان و رزمندگانی بودند که به آنها منت گذاشته شده که قطعه  ای از آن زمین  های بایر نصیب آنان شده است امروز پس از گذشت بیش یا کمتر از 25 سال اکثرا به بوستانها و درختان سرسبزی تبدیل شده  اند که با سختی  های بسیار در دامنه  های کوه سیاخ غرس شده و به بار نشسته  اند اما متأسفانه به علت مخالفت بعضی نهادها از جمله جهاد کشاورزی و بعضا منابع طبیعی از خدمات عمومی از جمله برق  رسانی و رسمیت دادن به اسناد آنها محرومند و استخوان در زخم 25 سال است یا نادیده گرفته می  شوند و یا تهدید به تخریب هم شده  اند.

در صورتی که طبق اسناد موجود در مؤسسه آبادگران که چند سالی است فازهای یک، دو و سه سیاخ و نیز قطعاتی در پشت کوه و دریمه به شرکت تعاونی واگذار گردیده  اند از اداره منابع طبیعی خریداری شده و در زمان تصدی مرحوم آیت  ا... حائری به هر دلیل اعتراضی روی آنها نبوده و یا اختلافات حل و فصل شده  اند.

اینک با گذشت آن همه سال درختان به ثمر نشسته  اند و سرو قامتشان ستبر و در فرازند با داغی که باغ بر دل باغداران گذاشته و با دست و دل و بعضا تانک  های آب دستی آبیاری شده  اند آیا انصاف است که این زخم ناسور شده بلاتکلیفی برای ارائه خدماتی مانند برق-رسانی، گازرسانی و سندیت رسمی دادن به آنها باز بماند تا آنجا که دولت را از درآمدی سرشار با ارایه خدمات محروم کند؟

مگر سالیانی است برای از دست رفتن باغ  های قصردشت که اکثرا به خانه و آپارتمان تبدیل شدند دل نمی  سوزانیم که ای دریغ هوای عطرآگین شیراز از دست رفت؟

چرا درختانی که با خون دل و از محل صرفه  جویی از خوراک و معیشت روزانه باغداران به بار نشسته  اند و در 30 کیلومتری شیراز موجب آبادانی و عمران و به کارگیری کارگران روستایی و ایجاد اشتغال عدیده برای کسبه هم  جوار شده  اند را حمایت نمی  کنیم تا با ارائه خدمات رضایت حداقل 50 هزار نفر را فراهم کنیم و آنها را از بلاتکلیفی نجات دهیم؟

مگر باغ  های قدیمی که توسط دوستداران طبیعت در زمین  های مرغوب بنا شدند و با دست سودجویان در طول صد ساله اخیر تخریب شدند و به خانه  های مسکونی و اماکن تجاری تبدیل شدند جایگزین نمی  خواهند؟

مرحوم آیت  ا... حائری شیرازی با این قصد و نیت که شهر شیراز به یک ریه سالم نیاز دارد و باید کمربند سبزی در اطراف شیراز بنا شود، مؤسسه فلاحت در فراغت را بنا نهاد و تحمل اما و اگرهایی هم کرد زیرا درخت و سبزینگی را ضروری برای هوای سالم می  دانستند. هرچند بعضی از افراد دست  اندرکار با سوء استفاده از موقعیت شغلی خود بدبینی  هایی را در راستای تأسیس چنین باغ  هایی در افکار عمومی ایجاد نمودند که باغداران از عملکرد آنها ضرر و زیان  های بسیار دیدند اما امروز که از پس 25 و اندی سال این باغ  ها به ثمر نشسته و کمربند سبزی در حومه  شهر شیراز شده  اند حقی قانونی برای باغداران ایجاد گردیده که نباید این حق را نادیده گرفت.

اینجانب شاهد بوده  ام که بسیاری از کارمندان حتی با فروش زیورآلات همسرشان مبادرت به خرید آنها نمودند و هم  اکنون نیز با زحمت بسیار در نگهداری آنها می  کوشند.

جناب دکتر ایمانیه عزیز! استاندار محترم، جنابعالی که اخیرا این مژده را داده  اید که برای غرس چند میلیون درخت در فارس حاضرید آب و زمین در اختیار گذارید تا چوب مورد نیاز تأمین شود چه نیکوتر آنکه باغات تعاونی  های پردیس سه فاز سیاخ را از بلاتکلیفی خدمات  رسانی نجات دهید تا باغداران امید 30 ساله را پاسدار باشند و به حفظ باغات دلخوش گردند. باغدارانی که جز عشق به غرس درختان و ایجاد سایه  ساری برای ایام فراغت هدف انتفاعی نداشته  اند و این همه هزینه رفت  وآمد را به جان خریده  اند.

اگر 30 سال بگذرد و طرح اخیر جنابعالی به ثمر نشیند که عملی ستوده و ضرورت است آن وقت درختانی خواهیم داشت همانند باغات سیاخ، دریمه، پشت کوه، ملوسجان و امثالهم که از نعمت برق  رسانی و دیگر خدمات سالیانی است محرومند. پس چه بهتر که آنچه داریم را حفظ کنیم و باغداران را در این شرایط سخت برای حفظ درختان یاری نماییم. امید که چنین شود و این تکیه  گاه  های امید که سالیانی است با خون دل برپا شده است یاری شوند و از اما و اگرها و چرائی  های بی  دلیل خلاص گردند.

والسلام