فهم آنچه اکنون در غرب آسیا شاهد آن هستیم بدون مرور آنچه ظرف نیم قرن گذشته در منطقه شاهد آن بوده ایم امکان پذیر نیست . 47 سال پیش که با امضای قرارداد کمپ دیوید در 17 سپتامبر 1978 میلادی به نظر می رسید طرفین منازعه به سمت مصالحه گام برمی دارند و جهان به زودی شاهد بر پایی کشور فلسطین به مرکزیت قدس خواهد بود اما چندی بعد مخالفت صهیونیست های تندرو با این قرارداد و به دنبال آن ترور تدریجی طرفین توافق یعنی مثلث انور سادات ، مناخیم بگین و یاسر عرفات ، اجرای مفاد این قرارداد به محاق رفت . صهیونیست ها ی تندرو که اکنون دولت را در دست دارند در آن زمان ابتدا با برجسته سازی دیدگاه فلسطینی هایی که مخالف سازش عرفات بودند ، اینگونه وانمود کردند که راه حل دو کشوری ، صلح را به ارمغان نخواهد آورد. زمانی که گروه حماس در قالب تشکیلات سیاسی و برگزاری انتخابات در غزه در راس یک قدرت محلی قرار گرفتند ، ابتدا به کار فرهنگی و تبلیغاتی و فعال سازی کانون های دینی روی آوردند و اینگونه وانمود شد که به دنبال کار نظامی نیستند از این رو توانستند از کمک های مالی و تدارکاتی و بهداشتی کشورهای عربی و حتی غربی نیز برخوردار شوند و خط خود را از تشکیلات خودگردان جدا کنند ولی با تشکیل گروه های شبه نظامی توسط حماس ، رژیم صهیونیستی که قبلا مخالفت این گروه با سازش را دستمایه بر هم زدن قرارداد کمپ دیوید قرار داده بود ، تلاش کرد به موازات اوج گیری قدرت نظامی حماس و پس از انتفاضه های چند مرحله ای ، با دیوار کشی و نصب سیم خاردار به مسدود سازی راه های دسترسی پیرامون غزه و کرانه ی باختری بپردازد . تصمیم رژیم صهیونیستی برای عادی سازی روابط خود با اعراب پس از نزدیکی این رژیم به مصر و اردن ، رویدادی قابل پیش بینی بود همچنان که با استقبال محتاطانه و بعضا مشروط برخی کشورهای عرب نیز روبرو شد . شاید بتوان گفت سکوت کشورهای ثروتمند و یا قدرتمند عربی در برابر رفتار اسرائیل در غزه نیز با این موضوع بی ارتباط نباشد . تجاسر شهرک نشینان فلسطینی در حمله به فلسطینی ها که می توانست طلیعه ی حاکمیت بلامنازع آنها بر کل فلسطین باشد ، واکنش جنبش حماس طی عملیاتی که بی اطلاعی اسرائیلی ها از وقوع آن بسیار شگفت انگیز است را به دنبال داشت .پس از عملیات توفان الاقصی ، رژیم صهیونیستی از یک سو خود را غافلگیر شده توصیف کرد و خبرگزاری های وابسته به این رژیم نیز به بزرگنمایی آنچه رخ داده بود پرداختند و از سویی دیگر بلافاصله نتانیاهو در برابر دوربین های خبری قرار گرفت و از تغییر نقشه ی خاورمیانه خبر داد و در زمانی دیگر با اطمینان گفت : این آخرین جنگ ماست ! به همین دلیل می توان گفت کنش گری های شتاب آلود نظامی اخیر در منطقه غرب آسیا با محوریت موضوع فلسطین ، شباهت چندانی با آنچه جهانیان در نیم قرن گذشته شاهد آن بوده اند ، ندارد . به همین دلیل ترسیم دورنمایی که مشخص کننده وضعیت منطقه در آینده باشد با توجه به تعدد بازیگران وارد شده به میدان با اما و اگرهای فراوانی روبروست !

به دنبال توفان الاقصی و حمایت عملی حزب الله لبنان ، یمن و مقاومت عراق از اقدام حماس ، رژیم صهیونیستی با گشایش چندین جبهه ی زمینی و هوایی روبرو شد و برای اولین بار در حیات سیاسی خود اینگونه وانمود کرد که برای دفاع از خود ناگزیر به پاسخگویی است از این رو با هدف دفاع از موجودیت متزلزل خود تمامی خطوط قرمز و قوانین جنگی را زیر پا گذاشت در حالی که بر اساس شواهد و قرائن نظامی زمینه ی برخورد با چنین رویدادی را از قبل فراهم کرده بود . از آنجایی که رژیم صهیونیستی از ابتدای تاسیس تاکنون تاکید زیادی بر جنگ در بازه ی زمانی کوتاه و نتیجه بخش داشته ولی این بار نتوانسته با گذشت یک سال آن هم در برابر یک گروه شبه نظامی ، دستاوردی در خوراعتنا داشته باشد لذا به نظر می رسد که به دنبال اجرای سیاست زمین سوخته در غزه و جنوب لبنان است و به موازات آن خواهان گسترش دامنه جنگ در منطقه ای استراتژیک و نفتی است تا پای آمریکا و قدرت هایی که منفعت آنها در وضعیت نه جنگ و نه صلح است را به جنگی تمام عیار باز کند .

اگرچه بخشی از مردم جهان به دنبال جنایت های رژیم صهیونیستی خواهان اجرای توافقات بین المللی بر مبنای راه حل دو کشوری به نفع فلسطینی ها هستند اما دولت ها موضع یکسانی ندارند به طوری که می توان گفت از این منظر می توان کشورها را به چند دسته تقسیم کرد . اول کشورهایی نظیر آمریکا و اتحادیه اروپا و شرکای اقتصادی و سیاسی آنها که با رژیم صهیونیستی اشتراک منافع دارند ، دوم کشورهایی نظیر سوریه و لبنان و اردن که به دلیل اختلافات ارضی و موضوع پناهندگان و آوارگان فلسطینی خواهان رفع اشغالگری هستند که البته در این میان کشور اردن موضع منافقانه ای در پیش گرفته است ، سوم کشورهایی نظیر ایران و یمن و مقاومت عراق که با نگاه ایدئولوژیکی و تلقی خاص خود از امت اسلامی از جریان مقاومت بدون هیچ پیش شرطی حمایت می کنند و چهارم برخی کشورهای عربی که به دنبال منافع و سود و سودای خود هستند و از آمادگی بالایی برای امتیازگرفتن در برابر امتیاز دادن به رژیم صهیونیستی برخوردارند

ناگفته نماند کسانی که سالهاست تحولات غرب آسیا را دنبال می کنند ، قادر به درک آنچه اکنون با شتابی وصف ناشدنی در حال رخ دادن است نیستند و به همین دلیل احتمال می دهند منطقه غرب آسیا آبستن حوادثی از جمله تغییرات جغرافیایی و برهم خوردن ترکیب جمعیتی باشد هر چند به نظر می رسد توصیفی که کسری ناجی خبرنگار بی بی سی از ناامیدی ساکنان تل آویو ارائه می دهد و همچنین سرسختی جریان مقاومت مانع از تعبیر چنین خواب آشفته ای باشد . شاید به همین دلیل است که کسانی، از این گمانه زنی ها به عنوان واهمه های بی نام و نشان القایی یاد می کنند !