شاید برای بسیاری از مردم این پرسش نیازمند پاسخی در خور باشد که جامعه ی ارزشی که این همه بر سر تحقق آن دچار چالش های نظری و فکری و میدانی هستیم، چگونه جامعه ای است و نشانه های آن را باید در کجا جستجو کرد.

در یک تعریف دم دستی، جامعه، محل هم آیندی گروهی است که اهدافی مشترک را دنبال می کنند بر این اساس جامعه ای را می توان موفق نامید که قادر است با سرعتی مطلوب و هزینه ای پایین به اهداف خود دست یابد. از این رو آنچه موجب نتیجه بخشی تلاش افراد جامعه می شود راه و روش و ابزاری است که آنها برای رسیدن به هدف مورد استفاده قرار می دهند. انتخاب ابزار و راه نتیجه ی تعریفی است که آنها از مفاهیم گوناگون دارند . برای نمونه یک نفر به دو صورت می تواند احساس برخورداری و تمکن داشته باشد . یک صورت آن این است که با توجه به انتظاری که از روند افزایش قیمت ها و تورم دارد مبادرت به جمع آوری طلا و ارز و زمین و خانه کند و امیدوار باشد که با افزایش بهای آنها با توجه به نوسانات اقتصادی و سیاسی، روز به روز به داشته های خود بیفزاید که هیچ گونه تناسبی با احساس هم سرنوشتی با دیگران ندارد و صورت دیگر احساس برخورداری آن است که داشته های خود را در مسیر فعال سازی دیگران و تولید و افزودن بر ثروت ملی به کار گیرد . که چنین برداشتی از برخورداری موجب می شود که خود را در موفقیت های دیگران نیز سهیم کند.

نگاه ارزشی به زندگی، تعریف ما از داشتن و نداشتن را دچار دگرگونی می کند . فردی که باور کرده با کسب تجربه و دانش و برخورداری از فضایل اخلاقی، هم می تواند احساس خوبی از زندگی داشته باشد و هم وجودش برای دیگران مفید واقع شود ، حتی با مرگ و ترک زندگی نیز قادر به حفظ آنچه به دست آورده ، خواهد بود ولی کسی که به دنبال انباشت ثروت از هر راهی است و به دنبال این است که با تحریک حس حسادت دیگران از زندگی لذت ببرد و از این طریق خود را فردی موفق معرفی کند ، وقتی به نقطه ی پایان زندگی می رسد ، تمامی داشته های خود را بر باد رفته می بیند .

به همین دلیل افراد جامعه نیازمند این هستند که رفتار خود را به گونه ای تنظیم کنند که تداوم زندگی و تلاش آنها موجب خرسندی مردم باشد و نبود آنها دیگران را متاثر سازد. بر این اساس هر کسی که زندگی و تلاش هایش برای دیگران مفید باشد می تواند خود را فردی ارزشمند بداند . اگر در جامعه ای شخصی پس از مطالعه ی یک کتاب آن را در پارک رها می کند تا دیگری هم از آن کتاب استفاده کند و شخصی دیگر کتاب را با هدف فضل فروشی در قفسه ی خانه نگه می دارد ، بیانگر این است که اعضای یک جامعه قادر به تنظیم تلاش های خود برای پیش بردن یک هدف مشترک هستند و در جامعه ای دیگر هر کس به دنبال پیش بردن اهداف و اغراض شخصی خودش است .

وقتی یک سخنران قادر است با مطالعه و پژوهش و بر زبان آوردن سخنان ارزشمند و برانگیزاننده روز به روز به تعداد مخاطبان خود بیفزاید و سخنرانی دیگر انتظار دارد که مردم شنونده سخنان تکراری و فاقد ارزش او باشند و چون موفق نمی شود سعی می کند سخنران پر مخاطب را با انواع نسبت های ناروا از میدان به در کند ، مسلما این دو نفر ماندگاری یکسانی در دل و ذهن مردم نخواهند داشت .

هنرمندان و صنعتگران و فعالان اجتماعی و سیاستمداران نیز از چنین قاعده ای مستثنی نیستند.

عموم مردم وقتی در جایگاه داوری و ارزیابی عملکرد مسئولین قرار می گیرند برای خودشان نیز سهمی در نظر می گیرند و این گونه محاسبه می کنند که فعالیت فلان مسئول چه تاثیری بر کم و کیف زندگی آنها داشته است.

ضرب المثلی است که می گوید : " از خود تعریف کردن مانند جویدن پنبه است " که هیچ لذتی ندارد . به همین دلیل همه باید داوری پیرامون عملکرد خود را به مردم واگذار کنند نه این که به دنبال صرف هزینه های فراوان از جیب مردم برای بزرگنمایی خود باشند.

ما نباید تنها ثروت و زمین و مسکن را سرمایه تلقی کنیم بلکه رفتار و گفتار و اندیشه ی ما و همچنین ذخایر و منابع و جاذبه های طبیعی و گردشگری ما نیز سرمایه ای است که باید آن را در راه پیشرفت جامعه و راحتی و آسایش مردم در مسیر تولید و افزونی بیندازیم . اگر در چنین مسیری گام برداریم زمانی که متوجه شدیم سخنان و رفتار و اندیشه و دیدگاه ما مانند نشانی غلطی است که مردم را به مقصد نمی رساند سعی خواهیم کرد که با ایجاد دگرگونی و تجدید نظر در رفتار و گفتار خود به مردم نزدیکتر شویم . از این رو ما بیش از هر اقدامی نیازمند سرمایه شناسی هستیم زیرا سرمایه های ناشناخته ای نظیر اعتماد عمومی وجود دارند که هدر دادن آنها قابل جبران نیست.