قريب به 43 سال از پيروزي انقلاب اسلامي مي گذرد. در طول اين مدت عليرغم فشارهاي سياسي، نظامي، اقتصادي و رسانه اي، جمهوري اسلامي در مواضع سرسخت خود براي حفظ تماميت ارضي، استقلال سياسي و تلاش در جهت استقلال اقتصادي ايستاده و با قدرتمندترين کشورهاي دنيا به مبارزه برخاسته و با امپرياليسم آمريکا دست و پنجه نرم کرده است. يکي از نمونه هاي ديپلماسي درازمدت دولت ايران درباره برجام بوده است. برجامي که دولت آمريکا در زمان ترامپ احساس کرد کلاه بر سرش گذاشته اند و از آن خارج شد عليرغم اينکه ظاهرا کشورهاي اروپايي و 1+4 ناراضي شدند و در حرف از دولت ترامپ تبعيت نکردند.
رئيس جمهور فعلي آمريکا هم که در تبليغات انتخاباتي به صراحت اعلام کرد به برجام باز مي گردد و ترامپ را به خاطر خروج از برجام نکوهش کرد هنوز به درد چه کنم گرفتار است و تلاش مي کند ايران را با چانه زني براي کسب امتيازات به پاي ميز مذاکره بکشاند که هنوز موفق نشده و به مرور در حال تعديل تقاضاهاي خود است.
اينک که قرارداد 25 ساله ايران و چين در شرف عملي شدن است و پيش نويس آن به امضاء وزراي خارجه دو کشور رسيده کشورهاي اروپايي و به ويژه آمريکا با تغذيه مالي و حمايت سياسي رسانه هاي فارسي زبان خود تلاش مي کنند در جهت تشويش اذهان عمومي ملت ايران، به هر دروغي متوسل شوند تا مردم را مقابل دولت قرار دهند بدون آنکه بدانند در اين قرارداد، ايران و چين چه تعهدات و امتيازاتي به يکديگر داده اند. هرچند دغدغه دلسوزان کشور و انقلاب قابل احترام و پذيرفتني است اما متأسفانه شبکه هاي مجازي ترمز بريده هم که معمولا فضايي براي عقده گشايي ناراضيان است فرصتي پيش آورده اند تا هر کس به زعم خود به قضاوت نشيند. يکي عکس فتوشاپ مي کند. ديگري شعر مي سرايد. يکي فحش مي دهد. بعضي ها اعلام اعتراضات و راهپيمايي مي کنند و عده اي هم در تشکيک و ترديد مانده اند که واقعا بر سر ايران چه مي آيد؟
با اين وصف جاي چند نکته و ذکر آنها بي مناسبت نيست.
يکم، جمهوري اسلامي که حاضر نشد در برابر امتيازات آمريکا و اروپا از مواضع سياسي، انقلابي و استراتژيکي خود پائين بيايد و دست دوستي به دولت هاي غربي دهد و دروازه ها را به روي سرمايه گذاران آنان باز کند چگونه ممکن است قراردادي به قول بعضي ها ترکمن چايي با دولت چين امضاء کند و دست آنها را در مقررات اقتصادي کشور باز گذارد؟
دولتي که براي آزادي وجب به وجب خاک ايران هزاران شهيد، جانباز و آزاده داده چگونه حاضر مي شود مثلا قطعه اي از خاک خود را به هر دليل در اختيار بيگانه گذارد؟ ايران نه هنگ کنگ است نه آنگولا، ايران، ايران است.
چين با بسياري از کشورهاي دنيا رابطه سياسي، اقتصادي و بعضا نظامي دارد. حتي با آمريکا که در تبادلات تجاري آن را به کسري موازنه اقتصادي مبتلا کرده است. چگونه است که اگر با ايران قرارداد طولاني مدت اقتصادي امضاء کند دولت فعلي آمريکا به وحشت بيفتد. مگر دولت آمريکا که 40 سال است دولت و ملت ايران را با سخت ترين شرايط اقتصادي تحريم کرده دلسوز ايران است و يا مخالفان و فراريان و ناراضيان خارج از کشور کاسه از آش داغ ترند که خود را به زمين و زمان مي زنند تا اين قرارداد امضاء نشود؟
اگر اين قرارداد به ضرر ايران بود مخالفان که بايد خوشحال باشند و منتظر عواقب بد آن بنشينند تا بهانه بيشتري براي تبليغات سوء بر عليه جمهوري اسلامي داشته باشند. حکايت اين شارلاتان هاي خودفروخته، حکايت آن بيماري است که به نزد دکتر رفت و فرياد مي زند دلم، دلم و دکتر گفت «آنجايت که درد مي کند بگو...»
آمريکا و متحدان منطقه اي اش يک درد مشترک دارند، درد آنها ايران مقتدر و تسليم ناپذير است. درد 42 ساله انقلابي است که نفوذ منطقه اي آنها را کاهش داده و بت آنها را شکسته ايم.
آنچه همه ملت شريف ايران مي دانند اين است که اين قرارداد بالطبع در زمان خود در مجلس شوراي اسلامي به بحث و نظر گذاشته مي شود و همه از جزئيات آن مطلع خواهند شد. به گفته سخنگوي دولت، هنوز درباره کميت و کيفيت آن تصميمي گرفته نشده و اعداد و ارقامي در کار نيست و قرار هم نيست که جزيره اي واگذار شود و يا ايران امتيازي بدهد که سلطه بيگانه چه به لحاظ سياسي و چه به لحاظ اقتصادي و نظامي بر بخشي از خاک کشور اعمال گردد.
اين همه جنجال رسانه اي جاي بحث دارد و قطعا زمان آن خواهد رسيد که دولت جمهوري اسلامي جزئيات آن را افشا نمايد و آن را به نقد و تحليل و بحث صاحب نظران سياسي و اقتصادي گذارد. آکوپوف کارشناس روسي در گزارش خود آورده روسيه و چين در تلاش هاي خود براي بناي معماري جديد جهاني نياز به متحداني قدرتمند، مستقل و آگاه به ريشه هاي تاريخي خود همچون ايران دارند که به خوبي از منافع ملي خود دفاع مي کند.
بالاخره کشوري که از ابتداي انقلاب اسلامي تاکنون در جهت حمايت از دولت و ملت ايران قدم هايي برداشته و روابطش را با ايران حفظ نموده و درخصوص برجام از موضع محکمي برخوردار بوده و امتحان خود را در مصاف هاي سخت داده است براي روابط اقتصادي در اولويت قرار مي گيرد تا کشوري که جز ظلم و ستم و تحريم و فشارهاي سياسي و رسانه اي در حق ملت ايران کاري نکرده و پيوسته درصدد آن بوده تا دولت و انقلاب را تضعيف کند و ستون هاي اصلي انقلاب را مدام زير سئوال ببرد. مگر محمدرضا شاه که دوست غرب و شريک آمريکا بود توانست از غربي ها کارخانه ذوب آهن بخرد؟ مگر روس ها در اصفهان کارخانه ذوب آهن نصب نکردند؟
طبيعي است که حتي دشمنان قسم خورده و ناراضيان هم مي دانند که اگر ايران سپاه و ارتش قوي نداشت ايران ايرانستان شده بود. داعش تا مرکز ايران پيش مي آمد و معلوم نبود بر سر کشور و ملت چه مي آيد. آنان که به تخريب سپاه و حاکميت مي کوشند بعضا خود هم نمي دانند چه مي خواهند. بعضي از مخالفان گيجند و در رؤيا به سر مي برند. تصور مي کنند يک شبه همه چيز تغيير مي کند و توسط آمريکا در مدينه فاضله اي پيش روي آنان باز مي شود. همه خانواده هاي ايراني نسبتي مستقيم يا غير مستقيم با شهدا دارند. شهدايي که به کشور، ملت، استقلال و آزادي مي انديشيدند و هم اکنون نيز جان بر کفان همين باور را دارند.
اگر بعضي ها حالا مي گويند ايران فروشي نيست، انقلابيون ايران 42 سال است گفته اند و مي گويند و خواهند گفت ايران فروشي نيست. مخالفاني که بهانه براي غوغا سالاري و جوسازي پيدا کرده اند همانند گذشته پشيمان خواهند شد اما چون راه گريزي ندارند بهانه هاي ديگري پيدا خواهند کرد و تا انقلاب هست اين وضع ادامه دارد.
والسلام